دگرگونی حمل‌ونقل و لجستیک با خودروهای خودران | روبوتاکسی‌ها و تاکسی‌های خودران در مسیر جهانی‌شدن

بر اساس گزارش اکونومیست، پیشرفت چین در حوزه‌هایی مانند روبوتاکسی و خودروهای خودران چشمگیر بوده و این فناوری‌ها در حال دگرگون‌سازی حمل‌ونقل و زندگی شهری هستند.

کسانی که نگران چگونگی مقابله با رهبری چین در فناوری هستند—و تعدادشان کم نیست—به‌شدت به خودروهای برقی، پنل‌های خورشیدی و هوش مصنوعی متن‌باز فکر می‌کنند. برای چنین افرادی، خبر بدی داریم. در این هفته گزارش می‌دهیم که چین با سرعت در دو فناوری پیشرو دیگر—وسایل نقلیه خودران و داروهای جدید—پیش می‌رود. با گسترش این صنایع در سراسر جهان، آن‌ها نمونه‌هایی از قدرت نوآوری چینی خواهند بود.

پیشرفت چین در هر یک از این حوزه‌های مهم چشمگیر بوده است. انقلاب روبوتاکسی در حال سرعت گرفتن است، انقلابی که می‌تواند حمل‌ونقل، لجستیک و زندگی شهری روزمره را دگرگون کند. تاکسی‌های خودران این کشور که با یک‌سوم هزینه خودروهای شرکت وِیموی آمریکا ساخته می‌شوند، میلیون‌ها کیلومتر رانندگی کرده‌اند و در اروپا و خاورمیانه شراکت‌هایی ایجاد کرده‌اند. در پزشکی نیز چین خود را از یک تولیدکننده کپی‌کار داروهای ژنریک به دومین توسعه‌دهنده بزرگ داروهای جدید در جهان—از جمله داروهای مقابله با سرطان—تبدیل کرده است. رقبای غربی در حال دریافت مجوز تولید داروهای شرکت‌های چینی‌اند. روزی که یک غول داروسازی از چین ظهور کند دیگر دور از ذهن نیست.

افزایش هر دو صنعت نکات زیادی درباره نحوه کار نوآوری چینی آشکار می‌کند. یک ذخیره عمیق از استعدادها، یک پایه تولیدی گسترده و مقیاس عظیم، همگی در کنار هم این کشور را به‌سرعت در زنجیره ارزش بالا می‌برند. تولید روبوتاکسی‌ها بر دوش تولید انبوه خودروهای برقی و تسلط چین بر عرضه لیدارها و سایر حسگرهای مورد نیاز برای خودران‌سازی سوار شده است؛ مقیاس عظیم به کاهش هزینه‌ها نیز کمک کرده است. ارتش‌های عظیم بیماران که در آزمایش‌های بالینی شرکت می‌کنند و سود حاصل از تولید داروهای ژنریک نیز نوآوری دارویی را سرعت بخشیده‌اند.

اما یک عامل شگفت‌انگیزتر در موفقیت چین، قانون‌گذاری چابک و آسان‌گیر آن است. مانند دیگر صنایع، دولت‌های محلی به شرکت‌ها وام ارزان و کمک‌های دیگر ارائه کرده‌اند. اما این چابکی در سیاست‌گذاری است که واقعاً پیشرفت را تقویت کرده است. اندکی پس از اینکه رهبران سیاسی در سال ۲۰۱۶ جاه‌طلبی خود را برای تبدیل چین به «ابرقدرت زیست‌فناوری» اعلام کردند، کشور مجموعه‌ای از اصلاحات را اجرا کرد. نیروی انسانی نهاد ناظر دارو بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ چهار برابر شد و عقب‌ماندگی ۲۰ هزار درخواست داروی جدید تنها در دو سال پاک‌سازی شد. مدت زمان لازم برای گرفتن مجوز آزمایش انسانی از ۵۰۱ روز به ۸۷ روز کاهش یافت. سال گذشته شرکت‌های چینی یک‌سوم کل آزمایش‌های بالینی جهان را انجام دادند.

به‌طور مشابه، چین خیلی زود آزمایش روبوتاکسی‌ها را آغاز کرد. مقام‌های محلی که مشتاق جذب استعداد و سرمایه‌گذاری بودند، به‌سرعت مجوزهای آزمایشی صادر کردند و حسگرها و زیرساخت‌های دیجیتال دیگر را برای هدایت خودروهای خودران نصب کردند؛ اکنون در بیش از ۵۰ شهر آزمایش‌ها در جریان است. بسیاری از شهرها قوانین مربوط به مسئولیت‌پذیری و دستورالعمل‌های تست این فناوری را نیز آزمایش کرده‌اند. هرچند گاهی تصادف‌ها موجب توقف موقت پروژه‌ها می‌شود، اما این طرح‌های آزمایشی به مهندسان و سیاست‌گذاران کمک کرده‌اند فناوری جدید را بهتر درک کنند.

رقابت بی‌رحمانه داخلی شرایط سختی برای شرکت‌های منفرد ایجاد می‌کند، اما بازماندگان را به قهرمانان صادراتی فوق‌رقابتی تبدیل می‌کند. اپراتورهای روبوتاکسی چین با یکدیگر و همچنین با تاکسی‌های ارزانِ راننده‌محور در اقتصادی گرفتار رکود قیمتی رقابت می‌کنند. فناوری‌های جدید یارانه دریافت می‌کنند، یارانه‌هایی که در نهایت از جیب مردم کم‌درآمد پرداخت می‌شود. بسیاری از شرکت‌های زیان‌ده قربانی جنگ‌های قیمتی خواهند شد. اما آن‌هایی که زنده بمانند برای کسب سود به بازارهای خارجی نگاه خواهند کرد.

بنابراین موج جدیدی از نوآوری ارزان‌قیمت چینی در سراسر جهان گسترش خواهد یافت. این موج به شیوه‌های مختلف ظاهر خواهد شد. داروهای ارزان چین می‌تواند به‌ویژه برای کشورهای در حال توسعه سودمند باشد. اما برای شرکت‌های چینی، بازار سودآور آمریکا—که ۷۰٪ سود جهانی داروسازی را به خود اختصاص می‌دهد—بزرگ‌ترین جایزه است. وابستگی فزاینده شرکت‌های غربی به خطوط تولید دارویی چین حتی می‌تواند این رابطه را همزیستانه کند. در مقابل، روبوتاکسی‌ها احتمالاً مسیر معمول صادرات فناوری چین را طی خواهند کرد. آمریکا آن‌ها را مسدود می‌کند—چون صنعت داخلی خود را دارد و نگرانی‌های امنیتی شدیدی مطرح است—اما احتمالاً در دیگر کشورها، جایی که تلاش‌های داخلی برای خودران‌سازی عقب‌تر است، جایگاه پیدا خواهند کرد.

جهان چگونه باید واکنش نشان دهد؟ این رقابت خطر خالی‌شدن صنایع غربی را به‌همراه دارد. هرجا نشانه‌هایی از دامپینگ یا یارانه‌های چینی دیده شود، اقدامات مقابله‌ای ضروری و موجه‌اند. در صورت وجود خطرات امنیتی نیز اقدام توجیه‌پذیر است. داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط روبوتاکسی‌ها می‌تواند تهدیدی نظارتی باشد؛ صنعت داروسازی چین نیز سابقه رسوایی‌های فساد را دارد. بااین‌حال، محافظه‌کاری غریزی به‌نام امنیت یا ایمنی اشتباه خواهد بود. مسدود کردن میوه‌های نوآوری چینی مصرف‌کنندگان را از مزایای داروها و حمل‌ونقل ارزان و بهتر محروم می‌کند—آن هم زمانی که نگرانی مردم درباره هزینه‌ها در حال افزایش است.

به همین دلیل بهتر است اقتصادهای غربی دوباره در مورد نحوه نوآوری در داخل خود بازاندیشی کنند. ممکن است تسلیم وسوسه شویم که صعود چین را نتیجه‌ای اجتناب‌ناپذیر بدانیم—و نتیجه بگیریم که تسلط بر فناوری‌های آینده تنها از طریق دیکتاتوری و کمک‌های مالی پرهزینه ممکن است و دموکراسی‌ها نمی‌توانند از آن پیروی کنند. اما خلاقیت بخش خصوصی چین و چابکی قانون‌گذارانش نیز عوامل کلیدی بوده‌اند. متأسفانه غرب در این زمینه‌ها راه را اشتباه می‌رود.

زندگی در خط آهسته

آمریکا مقیاس و منابع مالی لازم برای رقابت را دارد. اما در بسیاری از ایالت‌ها—به‌ویژه ایالت‌های دموکرات—مقررات‌گذاران در حال مسدود کردن یا به تعویق انداختن خودروهای خودران هستند. دولت نیز به دانشگاه‌ها حمله می‌کند و بودجه تحقیقات پایه را کاهش می‌دهد. مانند سایر کشورهای غربی، این کشور نسبت به مهاجران—even بسیار استعدادمند—رویکرد خصمانه‌ای دارد. در حوزه دارو، همان‌طور که سهم چین در آزمایش‌های بالینی افزایش یافته، اروپا در حال عقب‌نشینی است. اقتصادهای اروپایی به‌شدت به یکپارچگی بیشتر نیاز دارند تا بتوانند فناوری‌های جدید را تأمین مالی و توسعه کنند. آن‌ها نیز اغلب ایمنی را بر نوآوری و آزمایشگری ترجیح می‌دهند.

هیچ‌چیز نمی‌گوید که چین باید مالک آینده باشد. اما اگر غرب می‌خواهد در خودروهای خودران و پزشکی—چه برسد به خودروهای برقی، انرژی خورشیدی و دیگر فناوری‌های حیاتی—رقابت کند، باید از صعود چین درس‌های درست بگیرد.