چرا حیوانات از استرس نمی‌میرند، اما ما می‌میریم؟

هنگامی که یک گورخر مورد حمله قرار می‌گیرد، بدن او بلافاصله وارد حالت هشدار می‌شود؛

ضربان قلب افزایش می‌یابد، قند خون آزاد می‌شود و عضلات برای فرار آماده می‌شوند.

اما به‌محض آن‌که خطر برطرف شد، سیستم بدن به‌سرعت به وضعیت عادی بازمی‌گردد.

در حیوانات، استرس معمولاً پدیده‌ای کوتاه‌مدت است و تنها در موقعیت‌های واقعیِ بقا فعال می‌شود.

آنها ساعت‌ها و روزها درباره تهدید فکر نمی‌کنند؛

سیستم استرس تنها زمانی فعال می‌شود که واقعاً ضرورتی وجود داشته باشد.

انسان‌ها اما، با ذهن پیچیده و توانایی بازسازی ذهنی رویدادها، می‌توانند تهدید را بارها و بارها در ذهن خود بازآفرینی کنند.

ما می‌توانیم با یادآوری گذشته یا تصور آینده، همان واکنش فیزیولوژیک را بارها فعال کنیم،

حتی در شرایطی که هیچ خطری در واقعیت وجود ندارد.

این فعال‌سازی مداوم سیستم استرس، باعث آزاد شدن مکرر هورمون‌ها، افزایش قند خون و بالا رفتن فشار خون می‌شود.

بدن انسان برای چنین فشار دائمی‌ای طراحی نشده است؛

این وضعیت در بلندمدت می‌تواند به بروز بیماری‌های قلبی، دیابت نوع دوم و اختلالات ایمنی منجر شود.

تفاوت اصلی در این است که:

حیوانات استرس را تجربه می‌کنند و سپس رها می‌کنند؛

اما انسان‌ها استرس را می‌سازند، با خود حمل می‌کنند و در ذهن خویش تداوم می‌بخشند.

برای حفظ سلامت جسم و روان، ضروری است بیاموزیم که چگونه سیستم استرس بدن خود را خاموش کنیم،

همان‌گونه که حیوانات در طبیعت انجام می‌دهند.