پردیس منوچهری در ماهشهر متولد شده و در آثاری همچون «بازگشت»، «آپاندیس»، «نیمه شب» به عنوان «بازیگر» حضور داشته است.
وی نخستین بار در سینما حضور یافته و سال ۱۳۹۴ در فیلم آپاندیس به کارگردانی حسین نمازی بازی کرده است. گرچه موفقیت این اثر نسبت به آثار شاخص بعدیش مانند سریال بازگشت، بیشتر نبود اما تجربه خوبی برای پردیس منوچهری محسوب می‌شود، مخصوصا همکاری با هنرمندان باتجربه‌ای همچون آناهیتا نعمتی، امیرعلی دانایی، سیمون سیمونیان و محمدعلی کیانی توانایی‌های بازیگریش را ارتقا بخشید.
متاسفانه در مورد متاهل یا مجرد بودن ایشان اطلاعی در دست نیست.
از حضورتان در عرصه بازیگری بگویید. چطور شد که این حرفه را برای فعالیت انتخاب کردید؟
پدرم در سال‌های قبل از جنگ در سینما جوان آبادان فعالیت داشت که با آغاز جنگ و وضعیت بحرانی آبادان مجبور به کنار گذاشتن فیلم‌سازی شد. این موضوع از کودکی ذهنم را درگیر کارهای هنری و خلق یک اثر کرد. نقاشی، موسیقی، شعر، بازیگری و… تا اینکه سال ۱۳۸۱ بازیگری تئاتر را به طور جدی آغاز کردم و احساس کردم که بازیگری همان چیزی است که در من به درستی شکل می‌گیرد و به نیازهایم پاسخ می‌دهد. سال ۱۳۸۹ وارد موسسه کارنامه شدم و مدرک بازیگری را از آنجا گرفتم و همچنان به فعالیت هنری ام ادامه می‌دهم.
فیلم سینمایی «آپاندیس» چندمین تجربه شماست؟
آپاندیس بعد از ۱۰ فیلم کوتاهی که بازی کردم نخستین تجربه بلند سینمایی من بود که پیش از آن ۲ فیلم کوتاه با آقای نمازی کار کرده بودم که سرآغاز آشنایی من با ایشان بود و در ادامه همکاری نقش «زری خسروی» را در آپاندیس به من سپردند.
آیا ورود یک چهره جدید به سینما مثل گذشته با سختی همراه است؟ تا چه میزان قدرت بازی و نگرش صحیح به این حرفه در رشد و پیشرفت یک هنرپیشه موثر است؟
درگذشته فضا برای جوان‌ها و بازیگرانی مثل من که به طور جدی پیگیر این حرفه بودند مناسب‌تر و راحت‌تر بود. چراکه امروز جمعیت علاقه‌مند و کسانی که از دانشگاه‌ها و موسسه‌های سینمایی فارغ‌التحصیل می‌شوند بیشتر از گذشته است و رقابت سخت‌تر می‌شود در این‌باره امکان دیده شدن برای بازیگران نو‌پا و ناشناخته کمتر است.
همچنین تولیدات سینمایی و شاید تلویزیونی ما پاسخگوی این همه علاقه‌مند تازه‌نفس نیست و لازمه آن امید و تلاش بیشتر از سوی هنرجویان است تا بتوانند در این رقابت موفق بشوند.
ضمن اینکه فکر می‌کنم ریشه بازیگری از تئاتر و حضور به روی صحنه می‌آید که بازیگر را در چار‌چوب درست، تمام و کمال با بازیگری و شناخت شخصیت و همان نگرش صحیحی که شما می‌گویید آشنا می‌کند.
بازیگر به درستی حرفه خود را می‌شناسد و امکان تجارب متفاوتی را خواهد داشت و اگر بازیگر به روی خط درست خود در تئاتر و سینما که تفاوت‌هایی هم با یکدیگر دارند حرکت کند و احساس قدرتمند بودن بکند به‌طور قطع ماندگار خواهد بود. مثل استادانی که سال‌ها حضور درخشان‌شان برای ما افتخار بوده و هست.
بازیگری تنها میل به دیده شدن نیست. بازیگر باید برای خود جهانی خلق کند سرشار از رویا، تخیل، نگاه، شعر، رنگ، موسیقی و… تا بتواند نگاه عمیق‌تری به موقعیت‌های پیرامون خود داشته باشد. حتی دردها و رنج‌هایش باید تبدیل به لذت شود تا در ذهن ماندگار باشد. اینها بخش کوچکی از کارهای بازیگر است که او را قدرتمند و ماندگار می‌کند.
حرف تازه
