. بهروز غریب‌پور نویسنده و کارگردان و طراح بیش از 50 اپرای عروسکی اظهارکرد: یک زمانی در کانون پرورش فکری کودکان‌ونوجوانان تمام تلاشمان این بود که فیلم درباره کودک و برای کودک تولید کنیم، ولی فیلم درباره کودک‌ونوجوان رشد بیشتری پیدا کرده است. کسی که برای کودکان‌ونوجوانان کار تولید می‌کند، در جامعه امروزی کمتر فردی مهم تلقی می‌شود، بنابراین در این زمینه توجه وجود ندارد.
نویسنده فیلمنامه «دونده» ادامه داد: کارهای من در زمینه کودک هرکدام با فواصل زمانی زیادی انجام شده‌اند و یک فاصله مشخص 12 ساله دارند و این یعنی اگر عمر یک نویسنده، طراح وکارگردان را تقسیم بر این دوازده سال کنیم، می‌بینیم او فقط در طول زندگی چهار یا پنج کار می‌تواند تولید کند. کارگردان «کارآگاه2» گفت: توجه به سینمای کودک منوط به برگزاری یک جشنواره شده است، اما پیش از جشنواره، یک امر مسلم به‌نام پرورش نیرو از یاد رفته است.
مدیر اسبق خانه هنرمندان افزود: سینمایی که به‌دنبال ساخت کار خوب است، باید از نیروهایی که قبل از این مشغول کار بوده‌اند و در حال حاضر کاری ندارند، درخواست کار کند. در گذشته یک شورایی تشکیل شد که خود من هم یکی از اعضایش بودم و جلسات آن در خانه هنرمندان برگزار می‌شد، ولی به سرانجام نرسید. آن هم به این دلیل بود که وقتی اعضای آن شورا از جلسه خارج می‌شدند، برای خودشان سینه می‌زدند...! غریب‌پور با اشاره به اینکه موضوع سینمای کودک، لبه‌تیغ بازی با سرنوشت یک نسل است، ادامه داد: سینمای کودک در حال حاضر پر شده از لحظاتی که کودکان به اتفاق‌های افتاده در فیلم می‌خندند.
باید زمان ساخت فیلم به این فکر کنیم آیا این کار می‌تواند 20 سال آینده هم یک اثر دوست‌داشتنی باشد یانه؟ این هنرمند با اشاره به اینکه به‌‌رغم تمام حرف‌هایی که طی سال‌ها مطرح شده، فضای کار کودک‌ونوجوان آن‌طور که شایسته است، جدی گرفته نشده، بیان کرد: رابطه بین مدیران سینمایی و سازندگان آثار کودک یک رابطه متقابل است. خود من برای ساخت فیلم «تنبل قهرمان»، یک به یک نگاتیو داشتم و این یعنی نمی‌توانستم صحنه‌ای را تکرار کنم.
هیچ‌کس سراغ من نیامد که ببیند برای ساخت این کار، چه چیزهایی را کم داشتم و فقط در نهایت از این اثر در جشنواره فیلم کودک تقدیر شد. وقتی به تمام سختی‌ها نگاه می‌کنم، می‌بینم یک نفر باید به چه امیدی سراغ کار بعدیش برود؟ غریب‌پور اظهارکرد: توجه به استعدادها، از امتیازات فرهنگی یک جامعه است. زمانی که به پرونده زندگی بزرگان این مرزوبوم نگاه کنیم، این را متوجه خواهیم شد که یک نفر یا افرادی در مسیر زندگی‌شان بوده‌اند و آنها را یاری کرده‌اند.
این کارگردان درباره تاثیر بخش خصوصی در ارتقا و رونق این حوزه گفت: بخش خصوصی اگر به مواردی که توضیح دادم عمل نکند، مطلقا نمی‌تواند در این زمینه کمک‌حال سینمای کودک‌ونوجوان باشد. این را یادمان باشد خنداندن آسان‌ترین راه برای ساخت یک کار است. اما اگر در قراردادها، توجه به مضامین و داستان‌های کهن و آیینی در نظر گرفته شود، یک تهیه‌کننده، امتیاز به‌دست آورده است. او خاطرنشان کرد: مسئولان فرهنگی باید افراد شایسته را در رأس این کارها قرار دهند تا ارزش یک کار را متوجه شوند و این میسر نخواهد شد مگر اینکه آنها همطراز با سازندگان آثار باشند و یا درک درستی از کار داشته باشند. غریب‌پور درپایان درباره فعالیتش در ساخت آثار عروسکی توضیح داد: من از سال 68 برای ساخت کار عروسکی سراغ متون قدیم رفته‌ام که کودکان آنها را دوست دارند. خیلی از آنهایی که مخاطب اپرای عروسکی من بوده‌اند، رشته ادبیات را انتخاب کرده‌اند. باید این واقعیت‌ها را پذیرفت اما متاسفانه مدیران فرهنگی ما چشمان بسته‌ای در این زمینه دارند.
دیدگاه تان را بنویسید