زمان جنگ که وضعیت قرمز می شد، به پناهگاه می رفتیم تا از خطر بمباران و موشک باران در امان باشیم. کسانی که در پناهگاه بودند، معمولا زنده می ماندند مگر این که بدشانس بودند و بمب و موشک درست می خورد روی پناهگاه.
حالا حکایت امروز ماست: در دوران کرونا یک سری کارها وجود دارند که حکم رفتن به پناهگاه را دارند و شانس زنده ماندن را به شدت افزایش می دهند، مثل زدن ماسک، تقویت سیستم ایمنی بدن، رعایت فاصله و شست و شوی مدام دست ها.
اما گذشته از کارهایی که مردم باید انجام دهند، دولت نیز باید چند کار را جدی بگیرد. هدف این است که سرعت رشد کرونا دستکم به اندازه ای کم شود که سیستم درمانی بتواند سرپا بماند و افراد بیشتری را نجات دهد. اگر شیوع کرونا از توان سیستم درمانی بالاتر برود، آنگاه شاهد نابودی بخش درمان و فاجعه انسانی عظیمی خواهیم بود:
1) اجباری کردن ماسک در سراسر کشور و برخورد جدی با افراد خطرساز
واقعاً هم تعجب آور است و هم تاثر انگیز که بعد از این همه کشت و کشتاری که کرونا به راه انداخته است، برخی افراد نادان یا عنود، هنوز ماسک نمی زنند. ما واقعاً با چه کسانی شده ایم 80 و چند میلیون نفر و یک جامعه را تشکیل داده ایم؟
آیا کسانی که قدرت خرید ندارند، نمی توانند با پارچه های معمولی که در هر خانه ای پیدا می شود ماسک قابل شست و شو درست کنند تا نه خودشان کرونا بگیرند و نه به دیگران منتقل کنند؟
احمقانه است ولی میلیون ها نفر هنوز ماسک نمی زنند و این حماقت دارد به بهای جان خودشان و دیگران تمام می شود.
*تأثیر چشمگیر ماسک در جلوگیری از ابتلا به کرونا
حکومت باید زدن ماسک را در بیرون از خانه اجباری کرده و برای نقض کنندگان در سراسر کشور، جریمه های سنگین وضع کند. نمی شود که برخی افراد به بهانه هایی مانند "من حوصله ام سر می رود، نفسم تنگ می شود ، به نظر من فایده ای ندارد و ..." سلامت کل جامعه را به مسخره بگیرند.
2 ) دورکاری و حضور نصف یا یک سوم کارمندان
دولت باید دور کاری را به تمام ادارات و سازمان ها (به جز نهادهای خدماتی مانند بیمارستان ها، دادگاه ها، پلیس و ...) تعمیم دهد. می توان با نصف یا یک سوم نیروهای موجود نیز کارها را پیش برد. اگر هر روز تنها نصف یا یک سوم از کارمندان موظف به حضور در محل کار باشند، حجم عظیمی از سفرهای شهری کاهش می یابد و کرونا فروکش می کند.
اجبار کارمندان به حضور روزانه در محل کارشان، ظلم مستقیم به آنهاست. دولت باید به عنوات کارفرما، از این ظلم خودداری کند.
3 ) نحوه کار فروشگاه ها و مراکز خرید در دوران خطر
در زمان هایی که کرونا به حد بحران می رسد، می توان به مدت چند روز تمام فروشگاه ها و مراکز خرید را تعطیل اعلام کرد (جز فروشگاه های تامین اقلام ضروری) ؛ در زمان هایی هم که وضعیت قرمز است (مانند الان)، می توان فروشگاه ها را ملزم کرد که برای چند روز یا چند هفته، بر اساس پلاک شان، به صورت زوج یا فرد فعالیت کنند.
4 ) خانه‌مانی سراسری در آخر هفته
در فصل سرد و مرگبار پیش رو که احتمال چند برابر شدن تلفات می رود، می توان دستکم دو روز آخر هر هفته را قرنطینه سراسری اعلام کرد؛ یعنی پنجشنبه ها و جمعه ها همه مردم موظف به ماندن در خانه باشند. این دو روز، حکم دست انداز را در مسیر ماشین کرونا دارد و از سرعت آن می کاهد.
5 ) تعطیلی و قرنطینه گاه به گاه برای شکستن نمودار
برای شکستن سیر صعودی منحنی کرونا، می توان هر از گاهی چند روز محدود را تعطیل و قرنطینه اعلام کرد تا نمودار بشکند و سیستم درمانی نفسی تازه کند و فرونپاشد.
نکته اول:
هر کدام از این راهکارها تبعات دارند؛ مثلاً به درآمد کسبه آسیب می زنند ولی یادمان باشد که در معرض فراگیری بیشتر کرونا هستیم و ممکن است دهها هزار نفر - از جمله کارد درمان - به زودی قتل عام شوند و سیستم درمانی کشور فرو بپاشد. پیامدها، هر چند تلخ اما ناگزیرند.
نکته دوم:
تصمیم گیران نباید مطلق گرا باشند و مثلاً بگویند اگر آخر هفته ها را قرنطینه اعلام کنیم، ممکن است عده ای رعایت نکنند. باید توجه داشت به خاطر این که نمی توان تصمیم را به طور صد در صد اجرایی کرد، نباید صفر درصدش کرد. هر اندازه که بتوان انجام داد، در این شرایط خطرناک و مرگبار، مغتنم است. ضمن این که با افزایش آگاهی های مردم می توان امیدوار بود که همراهی جامعه نیز بیشتر شود و افراد کمتری بمیرند.
از دولت و مجلس انتظار می رود، این چند مورد را که اجرایشان چندان سخت نیست ولی می تواند سرعت شیوع کرونا را کاهش دهد و آن را با توان سیستم درمانی کشور تنطیم نماید، به طور جدی مورد توجه قرار دهند.
اگر بتوانند - که می توانند - ولی انجام ندهند، در مرگ هر کدام از بیماران کرونایی، مسؤولیت دارند، ولو اخروی.
دیدگاه تان را بنویسید