تعطیلی خانه اندیشمندان، تخریب نظام‌مند میراث فکری | سعید معیدفر: شهرداری، سرمایه فرهنگی تهران را نشانه رفته است

 سعید معیدفر، جامعه‌شناس و عضو انجمن جامعه‌شناسی ایران، تعطیلی خانه اندیشمندان علوم انسانی را «ضایعه‌ای عمیق و دردناک» توصیف کرده و از آن به‌عنوان نماد تهاجم مدیریت شهری به زیرساخت‌های فرهنگی تهران یاد می‌کند.

جواد مرشدی

سعید معید فر عضو انجمن جامعه شناسی ایران در خصوص تعطیلی خانه اندیشمندان علوم انسانی به"چندثانیه"می گوید:

من از پشت پرده اتفاقاتی که رخ داده، اطلاعی ندارم و تنها می‌توانم درباره نفس این اقدام صحبت کنم. آنچه مسلم است، خانه اندیشمندان علوم انسانی یکی از پایگاه‌های فکری و فرهنگی برجسته شهر تهران بود؛ فضایی که همواره محل تضارب آرا، گفت‌وگوهای علمی، همایش‌ها، نکوداشت‌ها، و مناسبت‌های مختلف  از جمله آیین‌های ملی و مذهبی  بوده و هست.

خانه اندیشمندان علوم انسانی از همان ابتدا با دغدغه‌مندی و دوراندیشی برخی مدیران وقت در شهرداری و همکاری نهادهای علمی و فرهنگی، از جمله وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، شکل گرفت.

تأسیس این خانه، حاصل زحمات و تلاش‌های بسیاری بود؛ تلاشی داوطلبانه، مدنی و متعهدانه از سوی استادان، اندیشمندان، مدیران و حتی کارکنان اداری آن. شخصاً از نزدیک شاهد بودم که چگونه شبانه‌روز با انگیزه‌های فرهنگی و انسانی فعالیت می‌کردند؛ بی‌هیچ چشمداشت مادی

 متأسفانه، در دوره مدیریت شهری کنونی، شاهد نگاهی ابزاری و غیر فرهنگی به شهر تهران هستیم. مدیرانی که نه تنها از درک تاریخی، فرهنگی و تمدنی این شهر و کشور بی‌بهره‌اند، بلکه نگاه‌شان به تهران صرفاً سودجویانه و منفعت‌طلبانه است؛ گویی پایتخت را طعمه‌ای برای بهره‌برداری‌های مادی و جناحی می‌دانند.

جای تأسف است که مدیران شهری کنونی، فاقد فهم دقیق از مفهوم توسعه پایدار و نیازهای واقعی شهروندان هستند. غفلت از حوزه فرهنگ، بی‌توجهی به جامعه مدنی و نادیده گرفتن جایگاه نهادهای علمی و فرهنگی، از جمله این موارد است.

 در گذشته نه‌چندان دور، حتی انجمن جامعه‌شناسی ایران نیز توانست در ساختمانی که با موافقت مدیریت وقت شهرداری در اختیارش گذاشته شده بود، مرکزی را برای آموزش شهروندی و توسعه اجتماعی ایجاد کند. این کانون، با مشارکت استادان برجسته و علاقه‌مندان فراوان، به‌مدت ۹ سال فعالیت کرد. اما سال گذشته، با برخوردی نامناسب و به‌دور از حرمت نهادهای علمی، این مرکز نیز به‌نوعی تصرف و تعطیل شد.

به‌وضوح پیداست که هدف مدیریت شهری کنونی، نه خدمت‌رسانی، نه گسترش فرهنگ، و نه توسعه اجتماعی است؛ بلکه تخریب نظام‌مند زیرساخت‌های فرهنگی و اجتماعی شهر است. این تخریب، تنها مادی نیست؛ بلکه هویت، میراث و سرمایه فرهنگی شهر را نشانه گرفته است.

 خانه اندیشمندان علوم انسانی، خانه همه ما بود و هست. اشغال و تعطیلی این مرکز، ضایعه‌ای عمیق و دردناک است. این فاجعه را به همه شهروندان تهرانی، استادان، اندیشمندان و جامعه علمی کشور تسلیت می‌گویم. امید آن‌که افراد دلسوز، آگاه و مسئول به داد این شهر و مردم مظلوم و ستم‌دیده برسند و ما دیگر شاهد چنین روزهای تلخ و ناامیدکننده‌ای نباشیم.