پنج واسطه غرض‌ورز در مذاکرات
رضا نصری
در سال ۱۹۴۵، در بحبوحه جنگ، یک خبرنگار از نخست‌وزیر وقت ژاپن - کانتارو سوزوکی - پرسید موضع دولت شما در مورد «بیانبه پُستدام چیست؟»
بیانیه پُستدام بیانیه‌ای بود که در آن متفقین - با لحنی تهدیدآمیز - خواستار تسلیم بی قید و شرط امپراطوری ژاپن شده بودند و تاکید کرده بودند در صورت دریافت پاسخ منفی به این درخواست، ژاپن با «نابودی کامل و بی وقفه» ( Prompt and utter destruction) مواجه خواهد شد.
حال در واکنش به سؤال خبرنگار در این باره، آقای سوزوکی با تَک‌‌واژه ژاپنی «Mokusatu» پاسخ می‌دهد و سریع می‌گذرد!
اما این واژه در زبان ژاپنی معانی مبهم و مختلفی دارد. یکی از معانی این واژه این است که «سکوت می‌کنم» یا «کامنتی ندارم» که معمولاً سیاستمداران زمانی که پاسخ رسمی آماده‌‌ای ندارند یا موضوع در دست بررسی است، آن را بکار می‌برند. یکی دیگر از معانی آن اما این است که فلان موضوع «ارزش پاسخ دادن» ندارد!
وقتی نخست‌وزیر ژاپن این واژه را بکار برد، مترجمان آمریکایی آن را با این مضمون ترجمه می‌کنند که «بیانیه پُستدام ارزش پاسخ دادن ندارد»!
همین ترجمه موضع رسمی دولت ژاپن در برابر خواسته بیانیه متفقین تلقی می‌شود و ده روز بعد فاجعه هیروشیما و ناکازاکی رخ می‌دهد.
در مثل جای هیچ مناقشه نیست؛ اما وقتی تاریخ روابط دیپلماتیک سرشار از سوءتفاهم و سوءمحاسبه است، ریسک مذاکره غیرمستقیم با آمریکا بر سر موضوع حساس فعالیت هسته‌ای و تحریم - آن هم با پنج واسطه غرض‌ورز - چیست؟
وقتی یک جمله دیپلمات ارشدی مثل اولیانوف در روز روشن توسط یک رسانه بزرگ - در بحبوحه مذاکرات - اینطور تحریف می‌شود، چه بر سر پیغام و پیغام‌هایی می‌آید که بناست میان ایران و آمریکا مسائل پیچیده فنی، حقوقی، بانکی و مالی را حل‌وفصل کند؟
دیدگاه تان را بنویسید