محمدی با توضیح درباره نقش انکار ناپذیر رسانه ها در رساندن اخبار مختلف به افکار عمومی به شفقنا رسانه می گوید: در عصر حاضر هیچ گریزی از اخبار نیست. اگر در گذشته ما می توانستیم در ساعات مختلف تلویزیون یا رادیو را خاموش کنیم که اخبار جهان را نبینیم، الان حتی وقتی که فرد تمایلی به شنیدن و دیدن اخبار ندارد، دیگران در شبکه های اجتماعی ما را در جریان اخبار قرار می دهند.
او ادامه می دهد: حتی در حال حاضر پیشنهاد های گوگل به افراد می گوید جهان در چه وضعیتی قرار دارد یا در اکسپلور اینستاگرام انبوهی از اخبار بد به فرد داده می شود.
این کارشناس رسانه با اشاره به ویژگی های اخبار بد بیان می کند: خبر اصولاً با اخبار بد شناخته می شود، کمتر مواقعی، اخبار خوب برای جامعه جذابیت دارد. چرا که اخبار بد توام با حیرت، ترس و ایجاد ناامنی است. افراد برای اینکه امنیت ایجاد کنند و خودشان را در جای درست قرار دهند که کمتر خسارت جانی و مالی ببینند، پیگیر آن اخبار می شوند.
محمدی با توضیح درباره نحوه پوشش اخبار خشونت بار در رسانه های خارجی می گوید: باز هم تاکید می کنم در عصر حاضر گریزی از خبر نیست. در این میان رسانه ها وظیفه دارند که به آرامش روانی جامعه هم کمک کنند. اما این ایجاد آرامش به معنای سانسور یا انکار واقعیت ها نیست، بلکه می توان اخبار را به اشکال دیگری به دست مخاطب رساند که بار روانی اش کم باشد. مثلا در اخبار دیگر کشورها، وقتی می خواهند اخبار انفجار را پوشش دهند، دوربین کمتر اجساد یا قربانیان را نشان می دهد، بیشتر خودروهای آسیب دیده یا لنگه کفش یا مقداری خون در کف خیابان را نشان می دهند. ولی در شبکه های اجتماعی یا برخی وبسایت های داخلی، شاهدیم فجیع ترین حوادث را به ما نشان می دهند که این خود به روان جامعه بسیار ضربه می زند.
او هشدار می دهد: این عملکرد رسانه ها بیشتر نوعی رقابت و مسابقه برای کسب لایک و بالا بردن رنکینگ سایت است. متاسفانه هیچ نگاه اخلاقی در اینجا اهمیت ندارد و به آمادگی روانی مخاطب اهمیتی داده نمی شود.در رسانه های بزرگ دنیا وقتی یک خبر می خواهد پخش شود، گوینده خبر می گوید نور شدید فلش دوربین دیده می شود، این مسأله برای بیماران صرع بسیار اهمیت دارد، چون امکان دارد آنها را دچار شوک و حمله عصبی کند. یعنی کسی که خبر را تنظیم می کند تلاش می کند بخشی از جامعه که ممکن است این اخبار او را آزرده کند، نبیند.
این دکترای ارتباطات با اشاره به نوع عملکرد رسانه ها در این نوع مواقع تشریح می کند: متاسفانه در رسانه ها ما به این نوع موارد توجهی نمی شود. مثلا برای تدفین هنرمندی حتی تا لحظه آخر، یک عکاس مشغول عکس گرفتن است. ممکن است بار روانی چنین اخباری در لحظه نباشد، اما در بلندمدت روان جامعه را مجروح می کند. امیدوارم افرادی که هدایت اخبار در رسانه ها را به دست گرفتند به این مسائل دقت کنند و بدانند در برابر ایجاد وحشت و ناامنی و اضطراب در مخاطب مسئول هستند.
او می گوید: مهم ترین کاری که رسانه های ما باید انجام می دادند، ارائه یک سیاست واحد رسانه ای است. ما باید دارای یک پروتکل برای نحوه انعکاس اخباری که موجب جریحه دار شدن افکار عمومی می شود، باشیم. همانطور که برای انتشار عکس ها گفته می شود مغایر با عفت عمومی است، همه رسانه ها می دانند چه تصاویری را منتشر کنند.پس ما باید درباره اخباری که حاوی بار خشونت تصویری یا کلامی است،هم یک دستورالعمل واحد داشته باشیم. یا سردبیران و خبرنگاران برای چنین مواقعی آموزش ببیند. بخش زیادی از خبرنگاران در رسانه ها ما هیچ گاه آموزش مستمر ندیدند و بیشتر خودآموز به تنظیم خبر می پردازند در حالیکه دستورالعمل یا وجود آیین نامه ها برای هر تحریریه ای ضروری است.
محمدی مثال می زند: مثلا وقتی یک زلزله کوچک رخ می دهد، رسانه ها شروع به رقابت کردن در ارایه کشته ها به افکار عمومی می کنند. مثلا اگر دو نفر کشته و ۴۰ نفر زخمی شده باشد، می نویسند ۴۲ کشته و زخمی. مهم ترین عنصر چنین خبری، ایجاد وحشت برای مخاطب است. رسانه ها باید یاد بگیرند همه چیز در پول خلاصه نمی شود و افکار عمومی اهمیت بالایی دارد، کلیک به هر قیمتی می تواند جنایت باشد و می تواند روان جامعه را بسیار مخدوش کند.
دیدگاه تان را بنویسید