پلاس‌پلاس به توان دو، عجیب، واقعی، گاهی متضاد و البته حرفِ روز جامعه

پلاس‌پلاس به توان دو، نمایشی در ژانر کمدی-اجتماعی با کارگردانی نیما شعبان‌نژاد و سعید دشتی و نویسندگی نیما شفیعی است که از ۱۰تیر تا ۷مرداد روی صحنه بود و شعبان‌نژاد در یکی از پست‌هایش اعلام کرد بعد از محرم و صفر برای اجراهای شهرستان خواهند رفت. این نمایش در کنار چهار تئاتر دیگر تماشاخانه ایرانشهر بیشترین مخاطب و با فروش ۵۸۵ میلیون و ۷۴۰ هزار تومانی در صدر جدول قرار گرفتند. البته سال ۹۷ این نمایش با کارگردانی نیما شفیعی و ۷ بازیگر دیگر روی صحنه رفته بود که امتیاز بهتری از سایت تیوال گرفت و قیمت مناسب‌تری نسبت به امسال داشت.

امسال، بلیت‌های این تئاتر، فروش فوق‌سرعتی و چشمگیری تجربه کرد و چند روز قبل از اینکه نمایش روی صحنه برود، بلیت‌ها پیش‌فروش و با سرعت خریداری شد و به همین دلیل، چند سانس ویژه هم قرار دادند.

این نمایش، ۲بازیگر بیشتر نداشت؛ نیما شعبان‌نژاد و سینا ساعی که نقش ۳ کاراکتر را در این نمایش بازی می‌کنند و دومی، بیشتر از بازیگری در حوزه موسیقی فعالیت کرده است آن هم موسیقی زیرزمینی که همین موضوع موجب افزایش مخاطبان این نمایش با این قیمت بالای بلیت شد، در حالی که نمایش از فقر و نداری و تنگدستی مردم حرف می‌زد و بازگویی وضعیتی از شرایط نامناسبِ اقتصادی مردم.

من وضعیت پیش‌فروش‌ها را از سایت تیوال بررسی می‌کردم و یادم است برای ۳۰تیر ساعت ۱۲ظهر بود که پیش‌فروش باز شد و من ۱۲:۰۵ که وارد شدم بخش زیادی از بلیت‌ها خریداری شده بود. چه چیزی موجب این نوع پیش‌فروش شده بود؟؟!! قطعا خیلی غیرطبیعی است که مردم در ۵دقیقه بسیار سرعتی وارد عمل شوند و این‌همه بلیت بخرند! حالا جدا از این، بسیار زود درگاه پیش‌فروش بسته می‌شد و می‌نوشت پر شده است و این نقد هم به برخی مخاطبان وارد است که اول بگذارید نمایش روی صحنه برود، مردم ببینند و نظری بدهند بعد شما تصمیم بگیرید که آیا ارزش دیدن دارد یا خیر؟! به خاطر این نوع فروش و خبرهای شوکه‌کننده و جَودهنده، دست به خرید هر چیزی نزنید شاید همه اینها برای تبلیغ باشند...

خلاصه من زمانی که برای دیدن نمایش به سالن استاد سمندریان رفتم دیدم حدود ۲ردیف در وسط، خالی است. مگر می‌شود؟! مگر در سایت تیوال ننوشته بود: "خریداری شده"؟! مگر پیش‌فروش‌ها تمام نشده بود؟!

داستان و درون‌مایه این نمایش چه بود؟ ما آدم‌ها گاهی در زندگی‌مان کارهایی خلاف اعتقادات‌مان به خاطر تحت فشار قرار گرفتن از طرف جامعه انجام می‌دهیم که برای بقای خودمان لازم می‌دانیم؛ نمایشی قابل‌قبول که البته گاهی خط داستانی گم و از کمدی دور می‌شد و بی‌حوصلگی به بار می‌آورد که می‌توانست با داستان و ریتم بهتری اجرا شود و به مشکلات اجتماعی بپردازد. راستی در داستان و نمایشنامه، از محتواهای مبتذل هم استفاده شده بود و حداقل برای زیر ۱۵سال مناسب نبود، در حالی که این محدودیت سنی فقط برای زیر ۸سال لحاظ شده بود.

نازنین‌زهرا اسماعیلی

فعال فرهنگی و هنری