تجلیل از اصالت شاعرانه | بازخوانی جایگاه ساعد باقری در آیینه ادب و اخلاق

چند روز پیش، آیین اختتامیه نخستین دوره جایزه شعر «ساعد باقری» برگزار شد؛ جایزه‌ای که نه با حمایت نهادهای رسمی، بلکه به همت گروهی از شاعران جوان و دوستداران این شاعر نام‌آشنا پایه‌گذاری شد و از همان آغاز نیز با استقبال چشمگیر اهل ادب همراه بود. من هم خود را به این مراسم رساندم؛ شاید تنها با این نیت که نامم در جمع دوستداران ساعد ثبت شود.

فضای برنامه پر بود از چهره‌های گوناگون؛ از هم‌نسلان و شاگردان او گرفته تا شاعران جوان، مدیران فرهنگی و حتی هم‌محله‌ای‌های قدیمی‌اش در نازی‌آباد. حضور این جمع متنوع یک پرسش را مدام در ذهنم زنده می‌کرد: چه چیزی در وجود ساعد باقری است که چنین طیف گسترده‌ای از افراد، او را این‌گونه دوست می‌دارند؟

پیش از هر چیز، ساعد شاعر توانایی است؛ اشعارش هم از غنای ادبی برخوردار است و هم بر دل می‌نشیند. بسیاری از دوستداران او، مصرع‌ها و بیت‌هایی از شعرهایش را در خاطر دارند و گاه در خلوت زمزمه می‌کنند. او همچنین تسلطی کم‌نظیر بر میراث کهن ادبیات فارسی دارد؛ وسواسی که باعث شده نسل جوان‌تر را با این گنجینه عظیم آشنا و آشتی دهد.

ساعد باقری در عرصه موسیقی نیز جایگاهی ویژه دارد. ترانه‌های او با تلفیقی هنرمندانه از شعر و موسیقی، در ذهن و خاطره مخاطبان ماندگار شده است. سال‌ها پیش استاد مصطفی کمال پورتراب از استعداد شگفت‌انگیز او در درک رابطه شعر و موسیقی سخن گفته بود؛ تحسینی که کمتر نصیب کسی می‌شود.

اما شاید مهم‌تر از همه این‌ها، جایگاه او به عنوان معلمی برجسته باشد. بسیاری از شاعران امروز ایران زمانی شاگرد او بوده‌اند و اغلب بر دقت‌نظر، تیزهوشی و خیرخواهی او به‌عنوان یک استاد اتفاق‌نظر دارند.

در کنار این‌ها، ساعد تجربه موفقی نیز در مدیریت فرهنگی داشته و همکارانش او را مدیری منصف و کاردان می‌دانند.

با همه این فضائل، آنچه او را در دل‌ها عزیزتر کرده، اصالت و صداقتش است. ساعد اهل نفاق نیست؛ فروتن، بااخلاق و سخاوتمند است. او همواره خیرخواه دیگران بوده و بسیاری از جوانان و حتی هم‌نسلانش او را پناه و محرم راز خود می‌دانند. ویژگی دیگرش راستگویی است؛ حتی مخالفانش نیز بر صداقت او گواهی می‌دهند. سخن و رفتار او بر مبنای باور قلبی و حقیقت است، نه منفعت‌طلبی.

این ویژگی‌های اخلاقی ساعد باقری، در روزگاری که نفاق و خودخواهی به هنجار بدل می‌شود، گوهری کمیاب است. او در هیاهوی دنیای امروز، اصالتی ناب را حفظ کرده و همین اصالت است که مهر او را در دل‌ها ماندگار کرده است.

به‌راستی اگر می‌شد «ساعد باقری» را تکثیر کرد، شاید جهان جای بهتری برای زیستن می‌شد. عمر و عزتش بلند و سایه‌اش مستدام.