۵۵آنلاین :
صالح بن‌عبود، رئیس شورای شهر کوت‌عبدالله: این افراد بدون هیچ ضابطه‌ای آمده بودند و قراردادی هم وجود نداشت؛ سن‌و‌سال بسیاری از آنها خیلی کم است و حتی سربازی نرفته‌اند
فروغ فکری| یکی از کارگرها گفته بود جانش هم برود کارش را از دست نمی‌دهد. لباس‌های پاکبانی‌اش را درنیاورده و از تمیزکردن خیابان‌های شهر کوت‌عبدالله دست نکشیده بود. حتی وقتی پیمانکار جدید به آنها گفت دیگر به حضورشان نیازی ندارد، خیلی از آنها گفتند کارمان را از دست نمی‌دهیم. آنها ١٢٠ مرد بودند که تلاش کردند تا شاید بتوانند کارشان را حفظ کنند. کار حفظ نشد. پیمانکار شکایت کرد و گفت این مردان کارمند شهرداری نیستند، نه قرارداد دارند و نه می‌توانیم حقوقی به آنها پرداخت کنیم. مردان همچنان لباس‌های کار را از تن درنیاوردند. صدای اعتراض‌شان به اهواز هم رسید اما دیگر نه کاری وجود داشت و نه لباس پاکبانی. از آن ١٢٠ نفر خبری نیست و آنهایی هم که سرکارند همچنان از بدقولی پیمانکاران می‌نالند. ٢٨ مهر امسال «نواب حاجیان سعیدی»، شهردار کوت عبدالله بازداشت حداقل ۱۳ نفر را در اعتراض‌های کارگران شهرداری این شهر را تأیید کرده و گفته بود تنها شماری از آنها کارگر خدمات شهری‌اند و تعدادی از آنها «برای آوردن فشار به شهرداری جلوی فعالیت کارگران خدمات شهری شهر کوت عبدالله را گرفته و مانع از فعالیت آنها شده بودند.» او همچنین گفت که این افراد با شکایت پیمانکار تأمین نیروی انسانی و خدمات شهری کوت عبدالله بازداشت شده‌اند و آنها که مانع فعالیت کارگران خدمات شهری شهرداری می‌شدند و به دنبال استخدام در شهرداری بودند. به روستایشان برگردند «کوت عبدالله» مرکز شهرستان کارون در جنوب شرق اهواز است؛ شهری جدید که در زمستان ۱۳۹۱ از ادغام مناطق «کوت عبدالله، استیشن، خزامی، درویشیه، شریعتی‌یک، کوت نواصر، کوی منتظری، گاومیش آباد، گندمکار و‌هادی‌آباد» ایجاد شد. ماجرای کارگران پاکبانی اما چندسال قبل از این ادغام اتفاق افتاد. ماجرا برای مدیران شهری از همان ابتدا متفاوت بود. صالح بن‌عبود، رئیس شورای شهر کوت‌عبدالله یکی از آنهایی است که می‌گوید از دیدن این همه مرد که روستا و زمین‌های کشت و کارشان را رها کردند و برای کارهای خدماتی به شهر آمدند، متعجب است: «١٢سال پیش ١٥ نفر از روستاهای اطراف کارون به شهرداری کوت‌عبدالله آمدند. آن زمان کوت‌عبدالله هنوز زیر نظر شهرداری منطقه ٥ اهواز بود. این افراد دوست و فامیل‌شان را آوردند و بدون اطلاع شهردار و معاونش با پیمانکارهای شهرداری زدوبند کردند. کار حجمی گرفتند و پیمانکار هم این نیروها را به کار گرفت که تقریبا ٢٠٠ نفر بودند. در این سال‌ها این مشکل همچنان وجود داشت.» او می‌گوید اهالی روستای «بهر» بیشترین افرادی‌اند که به شهر آمدند، درحالی‌که روستایشان تکیه داده به کارون و دامداری و کشاورزی در آن پررونق است: «این افراد بدون هیچ ضابطه‌ای آمده بودند و قراردادی هم وجود نداشت. سن‌و‌سال بسیاری از آنها خیلی کم است. سربازی نرفته‌اند و حالا کار می‌خواهند. این درحالی است که بیکاری در خود کوت‌عبدالله کمرشکن است.» به خاطر عدم همکاری این افراد آشغال‌ها در خیابان می‌ماند و کسی برای تمیزکردن فاضلاب‌ها کاری نمی‌کرد. همین عاملی بود تا شورای شهر و شهرداری به فکر عوض کردن پیمانکار بیفتند.«شهرداری بودجه نداشت، برای بکارگیری این افراد اصلا به این تعداد نیرو نیازی نبود و همین عاملی شد تا آنها بیشتر به ما فشار بیاورند.» او می‌گوید شورای شهر برای رفع مشکل بیکاری به این فکر افتاده که میدان تره‌باری در کوت‌عبدالله به راه بیندازد و به این ترتیب ٥٠٠ نفر امکان کار پیدا کنند. ممکن است از این افراد هم برای کار در میدان تره‌بار استفاده کنید؟ گمان نکنم این امر ممکن باشد. پس آنها باید چه کار کنند؟ شاید بهتر است به روستایشان برگردند. نواب حاجیان سعیدی، شهردار هم پیش از این به «ایلنا» گفته بود که «شهرداری کوت عبدالله به لحاظ قانونی و مالی امکان استخدام این افراد را ندارد. این افراد کارگران شهرداری کوت‌عبدالله نیستند، اینها افرادی هستند که خیابان‌های شهر را نظافت می‌کنند و بعد به شهرداری می‌گویند باید ما را استخدام کنید.» وضعیت شهرداری کوت‌عبدالله پیش از این هم مورد اعتراض بود، تا جایی که شهریور امسال معصومه خنفری، فرماندار کارون با گله‌مندی از وضع شهر کوت‌عبدالله گفته بود: «سیستم شهرداری هنوز توانایی لازم را برای مدیریت ندارد و این مسأله باعث گله‌مندی ما و شهروندان شده است. درحال حاضر روستاهای ما از شهر کوت عبدالله آبادتر شده‌اند، چون در این مناطق دهیاران و شوراها بسیار خوب عمل کرده‌اند، اعتبارات عمرانی و ارزش افزوده تا آخرین ریال به بهترین شکل ممکن در این مناطق هزینه می‌شود و نظارت خوبی نیز آنجا وجود دارد.» سلمان امیری، معاون خدمات شهری شهرداری کوت‌عبدالله مشکل را جای دیگر می‌داند و به «شهروند» می‌گوید از زمانی که شهرستان کارون به وجود آمد، وضع بدتر شده است: «پیش از شهرستان‌شدن کارون بودجه اهواز به ما می‌رسید و وضع بهتر بود. حالا در بخشی از قسمت‌ها ارزش‌افزوده کوت‌عبدالله به اهواز می‌رود و هنوز بین کارون و اهواز محدوده مرزی هم مشخص نشده است و بعد از هفت‌سال مشکلات بسیاری داریم.» برای آنها که در کوت‌عبدالله ساکنند وضع زندگی در این هفت‌سال بهتر نشده و حتی در بعضی بخش‌ها سختی‌ها هم بیشتر بوده است. امیری می‌گوید افرادی را که حالا به مشکل برخورده‌اند، پیمانکار سابق زمانی به‌عنوان کارگر روزمزد استخدام کرده بود و این افراد در سیستم شهرداری تعریف نشده بودند: «مشکل اینجا بود که این افراد به صورت گروهی و بدون مجوز آمدند. پیمانکار جدید هم گفت طبق قراردادی که شهرداری با آنها بسته فقط ٧٠٠ نیروی انسانی برای کارهای خدماتی می‌توانند داشته باشند، اما بعد این افراد آمدند و کار کارگران باقی‌مانده را مختل کردند.» به گفته معاون خدمات شهری، در شهرداری ٣٠٠ نیروی مازاد بدون قرارداد وجود دارد. مردانی ناراحت و عصبانی که باعث شدند درنهایت دادستانی به ماجرا وارد شود و ١٣ نفر را بازداشت کند: «این افراد بعد از یک هفته آزاد شدند.» حالا او به هزینه‌های موجود شهرداری اشاره می‌کند. اینکه شهر درآمدزایی ندارد، رتبه و درجه‌ای ندارد، برای همین نمی‌تواند با حضور افراد جدید در شهرداری موافقت کند: «برای مثال ما به‌ازای ١٤٠٠ مترمربع فضای سبز یک کارگر می‌توانیم بگذاریم و نمی‌توانیم در این فضا سه کارگر قرار دهیم. اما چنانچه بودجه‌مان افزایش پیدا و استانداری به این وضع رسیدگی کند، شاید این اتفاق عملی شود» اما ماجرا فقط به این ٣٠٠ کارگر برنمی‌گردد. به تعویق افتادن مطالبات مزدی و نداشتن امنیت شغلی خرداد امسال هم باعث اعتراض بسیاری از کارکنان شهرداری شده بود و بسیاری از کارگران فضای سبز شهرداری کوت‌عبدالله از پرداخت نشدن چند ماهه مطالبات‌شان از سوی پیمانکار جدید گلایه داشتند؛ پیمانکاری که قرار بود اوضاع را بهتر از گذشته کند. حاجیان‌سعیدی، شهردار هم می‌گوید سه ماه است که حقوق نگرفته: «به عنوان شهردار این شهر سه‌ماه است حقوق دریافت نکرده‌ام، شرایط پرداخت ارزش افزوده به شهرداری‌ها مناسب نیست و از آنجا که شهرداری کوت‌عبدالله درآمدی ندارد و وابسته به این اعتبارات است، پرداخت حقوق به تعویق می‌افتد.»
کوت‌عبدالله؛ آنچه بود، آنچه شد
هفت‌سال پیش که قرار شد شهرستان جدیدی کنار اهواز شکل گیرد، مخالفت‌ها هم شروع شد. مخالفان اما کم‌زورتر از آن بودند که بتوانند مقابل شکل‌گیری شهری در نزدیکی اهواز بایستند. آنها می‌گفتند قاعده تقسیمات کشوری این است که دهستان به بخش، بخش به شهر و شهر به شهرستان تبدیل شود، ولی اکنون وضع به گونه‌ای برای مردم کوت عبدالله رقم خورده که آنها از یک کلانشهر و فراتر از آن مرکز استان به یک شهرستان جدید با کوله‌باری از مشکلات تبدیل شده‌اند. در نهایت و با وجود همه این حرف‌ها شهر کارون‌سال ٩١ شکل گرفت و مرکزش هم کوت‌عبدالله شد. زمستان آن‌سال استیشن، خزامی، درویشیه، شریعتی یک، کوت‌نواصر، کوی منتظری، گاومیش‌آباد، گندم کار و‌هادی‌آباد با هم ادغام شدند و این منطقه ١٨٠هزار نفری با ٢٠ شهرک و روستای متصل و منفصل از هم به نام رودخانه نزدیکش نام‌گذاری شد. کوت‌عبدالله اما همیشه شهر مهمی بود و جدایی‌اش از اهواز نتوانست این شهر را که یکی از شاه‌رگ‌های ورودی اهواز است به حاشیه بکشاند. از همان سال‌های کشف نفت در مسجدسلیمان و ساخت پالایشگاه در آبادان، کوت‌عبدالله هم نامش شناخته شد. برای انتقال نفت به تلمبه‌خانه نیاز بود و یکی از اصلی‌ترین تلمبه‌خانه‌ها در کوت‌عبدالله بود. دارخوین آخرین تلمبه‌خانه سر راه خط لوله نفت آبادان بود؛ قبل از آن کوت عبدالله قرار داشت و قبل‌تر از آن هم ایستگاه ملاثانی؛ اینها به تقویت فشار نقطه به نقطه نفت سامان می‌دادند. کوت‌عبدالله به دلیل وجود همین تلمبه‌خانه و نزدیکی به اهواز، یکی از مراکز مهم استقرار و پشتیبانی شرکت نفت بود و نقش مرکزیت تلمبه‌خانه‌ها را هم داشت. همین هم عاملی بود که یک فرودگاه کوچک، یک کارخانه تولید آجر، یک کارخانه نساجی و از همه مهم‌تر ایستگاه تولید نیروی برق (پاور استیشن) که مناطق شرکتی کارون، نیوسایت و خرمکوشک اهواز را روشنی می‌بخشید، در آن ساخته شوند. فرآیند پمپاژ نفت از تلمبه خانه دارخوین ادامه داشت تا اینکه در اوایل دهه ۱۳۵۰ تولید نفت از میدان اهواز به شکلی خیره‌کننده افزایش یافت و کشیدن خط لوله جدید اهواز- آبادان، کل نیاز پالایشگاه به نفت خام را از بین برد و نفت مسجدسلیمان از طریق خط صادراتی به خارگ ارسال شد؛ از این تاریخ تلمبه‌خانه‌های چهارگانه اهمیت خود را از دست دادند، ایستگاه ملاثانی به دانشگاه جندی شاپور واگذار و دانشکده کشاورزی در آن مستقر شد. کوت عبدالله هم وضعیتی تقریبا مشابه پیدا کرد و در سال‌های دهه ۱۳۵۰ ابتدا به آموزشگاه گارد نفت تبدیل شد و در اوایل دهه ۱۳۶۰ و قرار گرفتن آبادان در خط مقدم جنگ، به محلی امن برای استقرار دانشکده نفت بدل شد. شرایط در سال‌های بعد رفته‌رفته سخت‌تر شد و بسیاری از امکانات با گذر زمان از بین رفتند. نمونه‌اش کارخانه نساجی کوت‌عبدالله بود که‌سال گذشته به صورت کامل تخریب شد. این کارخانه درحالی بدون اطلاع اداره کل میراث فرهنگی خوزستان، فرمانداری شهرستان کارون و اداره میراث فرهنگی شهرستان کارون تخریب شد که پرونده مقدماتی ثبت ملی آن تهیه شده بود. هرچند کارخانه سال‌های زیادی بود که دیگر به‌عنوان کارخانه نساجی مشغول به کار نبود، اما همچنان امیدواری‌هایی برای به کار افتادنش وجود داشت. کارخانه تا مدتی قبل از شروع جنگ فعالیت داشت که بعد از آن به علت فرسودگی تعطیل شد. در زمان جنگ به‌عنوان تأسیسات از آن استفاده می‌شد و پس از جنگ هم در اختیار یک نهاد نظامی قرار گرفت و ظاهرا بعدها به بخش خصوصی فروخته شد. اوضاع قدیمی‌ترین کارخانه آجرسازی کارون هم روبه‌راه نشد. اختلافات سهامداران کارخانه‌های آجرسازی جیل و جنگیه‌سال ٩١ و با شهرستان شدن کارون شروع شد و بعد هم کار به تعطیلی کشید. سال ٩٥ بیش از ٤٠٠ کارگر این کارخانه بیکار و بلاتکلیف شدند و وضع بر همین منوال ادامه پیدا کرد. این مشکلات درحالی است که مجتبی گهستونی، فعال میراث فرهنگی منطقه به «شهروند» می‌گوید در سال‌های اخیر در حوزه جذب گردشگر کارهایی انجام شده است و «روستای علوه» توانسته با وجود مشکلات گسترده و بیکاری‌های فراوان روی گردشگری‌اش سرمایه‌گذاری کند: «اهالی، چای ترش به عمل آمده در این منطقه و زعفرانش را به مناطق دیگر می‌فرستند. به زعفران این منطقه می‌گویند زعفران کاذب یا عصفر. چون می‌گویند اصل زعفران برای خراسان است.» او می‌گوید کارهایی از این دست توانسته کمی اوضاع را بهتر کند، اما همچنان برای شهرستان تازه تأسیسی چون کارون اثرگذار نبوده است. علیرضا سیلاوی هم پیش از این در پژوهشی با عنوان «مدیریت تولید و اشتغال در شهرهای تازه تأسیس؛ مطالعه موردی شهر کوت عبدالله» به بیکاری در این شهر جدید پرداخته و نوشته بود: «با توجه به جمعیت بیکار در این شهر تازه تأسیس تنها راه برون‌رفت از این مشکل داشتن مدیریت در تولیدات شغل درمقاطع مختلف است و پیش نیازهای لازم برای ورود به یک شغل معمولا رسیدن به جایگاه یک مدیر موفق در تولید شغل، مستلزم برخورداری از تجارب فراوانی است.» در این تحقیق هم راهکار دقیقی برای خارج شدن از وضع بیکاری استان مطرح نشده است، اما آمارهای مختلف می‌گویند بیکاری در استان خوزستان در سال‌های اخیر افزایش داشته و میزان بیکاری که در سال‌های گذشته تک رقمی بوده، امسال به دو رقم رسیده است. حمید پورمحمدی، معاون اقتصادی و هماهنگی سازمان برنامه و بودجه کشور هم مرداد امسال از شرایط بد بیکاری در روستاهای استان گفته بود. روستاهایی که به دلیل مهاجرت، رشد جمعیت‌شان منفی ١٧درصد شده، نیازمند رسیدگی‌اند. آمارهای دیگر درباره بیکاری در خوزستان هم‌سال گذشته ارایه شد. زمانی‌که امید حاجتی، رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی خوزستان از روند صعودی شدن میزان بیکاری در این استان گفته بود: «رتبه بیکاری در خوزستان در بین استان‌های کشور از ۱۹ به ۲ افزایش یافته است. براساس آمار رسمی کشور که در قالب طرح نیروی کار تهیه شده، میزان بیکاری خوزستان در‌سال ۹۵ (۱۲٫۷)،سال ۹۶ ( ۱۴٫۷) و هفت ماه نخست‌سال ۹۷ ( ۱۵٫۶)درصد ثبت شده است.» کارون‌نشینان حالا با بیکاری که از‌سال قبل بدتر شده و سفره‌ای که تنگ‌تر شده می‌خواهند کارشان را حفظ کنند. شهر جدید هنوز جان تازه نگرفته است. هنوز از روستاها به دنبال کار به شهر می‌‌آیند و شهری‌ها می‌گویند اینجا برای خودمان هم کار نیست. پیمانکاران همچنان بدقولی می‌کنند و این دور باطل همچنان آدم‌ها را دور خود می‌چرخاند.
منبع : شهروند
دیدگاه تان را بنویسید