1. مرحوم میرزا تقی خان امیر نظام اگرچه در عمل صدر اعظم و شخص اول کشور بعد از ناصرالدین شاه بود ولی هیچ گاه لقب صدراعظمی و مهمتر از آن امیر کبیر نداشت و بعد از درگذشتش به این لقب مشهور شد. در هیچ سند تاریخی نه خودش از عنوان امیر کبیر برای خود استفاده کرده ونه دیگری او را امیر کبیر خطاب داده است. (برای اطلاعات بیشتر به پژوهش های دکتر رضا کسروی درباره ی لقب "امیرکبیر" در همین کانال رجوع شود)
2. ذکر کلمه هجری بعد از عدد سال متداول نبوده و امروزه با رواج تاریخ های میلادی و قمری و شمسی در متون ذکر آن در متون تاریخی رایج گشته، ضمن اینکه اشاره به زمان هم با کلمات یوم و لیله و سنه متداول بوده است. عبارت "بار پروردگارا" مربوط به دوران پس از فرهنگستان بوده و با ادبیات رایج در عصر امیر کبیر و ادبیات مورد استفاده خود وی هیچ گونه سنخیتی ندارد. (با تشکر از جناب هادی میرشاهی)
3. میرزا تقی خان امیر نظام اصولا اهل مناجات و دعا و شعر و ..... نبود. به میرزا سعید خان انصاری که بعدها وزیر خارجه شد و اهل علم بود گفته بود که لباس تنبلی را رها کن و بیا به دولت خدمت کن و یا به قاآنی شاعر معروف که او را چوب زد و گفت به جای شعر بیا یک ترجمه انجام بده.
4. نکته ای دیگر راجع به این نامه این است که این نوع خط تحریر یعنی خط تحریر به شیوه نستعلیق در دوره قاجار اصلا مرسوم نبوده و خط تحریر همگان خط شکسته تحریر بوده که سرآمدان این شیوه امیرنظام گروسی و امین الدوله بودند و از زمان اواسط پهلوی دوم خط تحریر به شیوه نستعلیق در کشور رایج می شود و اگر اسناد بدست آمده از قبل از آن دوره را ببینیم تماما خط تحریر به شیوه شکسته تحریری می باشد. همچنین مقایسه ی دستخط های اصیل و تایید شده ی امیرکبیر با این دستخط خود گویای عدم صحت این انتساب است. (نظریه جناب امیرعباس نصیری یزدی، کارشناس خطاطی)
5. مهمتر از همه این که این سند جدید الولاده در هیچ منبعی و هیچ آرشیوی وجود خارجی ندارد و صرفا محصول ذهن خلاق جاعل محترم و خوشنویس آن است.
دیدگاه تان را بنویسید