رضا امامی بازیگر درباره حضورش در سریال «پرگار» که این شب‌ها به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی روی آنتن می‌رود، بیان کرد: بازخورد خوبی از حضورم در این سریال داشتم.
البته برخی می‌گویند فضای کار غم‌انگیز است؛ ولی در نهایت قصه کشش‌وجذابیتی داشته که آن را پسندیده بودند. وی که اولین حضورش در سریال‌های تلویزیونی به «خط‌قرمز» بازمی‌گردد، عنوان کرد: اولین کار تصویری من سریال «خط‌قرمز» بود که نقش یک معتاد البته متفاوت با کلیشه‌ها را داشتم. بعداز آن فاصله‌ای در کارهایم افتاد، چون پس از آن سریال نقش‌های مشابه به من پیشنهاد می‌دادند.
یکبار دیگر نقش معتاد را در سریال «رسم شیدایی» بازی کردم و بعداز آن دیگر تصمیم گرفتم چنین نقشی کار نکنم. امامی که در این سال‌ها بیشتر به کارهای تئاتری مشغول بوده است، عنوان کرد: ورود من به عرصه هنر با تئاتر و با کارگاه‌های دکترعلی رفیعی بود و با شهرام حقیقت‌دوست باهم در آن گروه کار کردیم و بعداز «خط‌قرمز» با گروهی تئاتری به سرپرستی داوود دانشور آشنا شدم که نگاه مرا به بازیگری تغییر داد. وی اضافه کرد: در این سال‌ها هم نخواستم فقط به قیمت دیده‌شدن در سریال کار کنم و برای همین بیشتر در تئاتر حضور داشتم. می‌توان گفت در این سال‌ها حدود 20تئاتر روی صحنه داشتم. بازیگر سریال «پرگار» درباره دیده‌شدن روی صحنه تئاتر و در تلویزیون عنوان کرد: تلویزیون و کار تصویر مخاطب بیشتری دارد و شما با مخاطب میلیونی طرف هستید در جامعه تئاتر با سالن‌های کوچک و با مخاطب محدودتری طرف هستید، ولی وقتی از طریق یک شبکه سراسری دیده می‌شوید، خیلی متفاوت است. وی که در سریال «رنگ شک» به کارگردانی فریبرز عرب‌نیا نقش یک پلیس را ایفا کرده بود، گفت: شهرام شاه‌حسینی بازی من در این سریال را دید و بعد برای حضور در «همه چیز آنجاست» دعوت کرد که آنجا هم نقش پلیس را داشتم و همین همکاری باعث شد در سریال اخیر خود «پرگار» نقش دیگری به من پیشنهاد بدهد.
این بازیگر درباره فضاسازی‌های سریال «پرگار» و ریتم کندی که قصه‌ها و اطلاعات را به مخاطب منتقل می‌کرد، یادآور شد: درست است که آدم‌ها در زمان حاضر، سرعت پیدا کرده‌اند و حتی در زمینه فیلم و سریال هرکسی می‌تواند هر سریالی را سرچ کند و ببیند، اما یک نکته هم وجود دارد که فکر می‌کنم ما آدم‌ها هم این روزها بی‌حوصله شده‌ایم. حتی در شبکه‌های اجتماعی هم اگر متنی بلندتر باشد، حوصله خواندنش را نداریم. در حد جوک‌های کوتاه علاقه به خواندن و دیدن داریم.
وی اضافه کرد: فکر می‌کنم اوایل سریال با توجه به مشکلاتی که جامعه دارد و بیماری کرونا، تماشاگر کمی کم‌حوصله بود، ولی وقتی چند قسمت جلوتر رفت نگاه مخاطب تغییر کرد. بخشی از این ذائقه هم برمی‌گردد به خوراکی که در این سال‌ها به مخاطب داده‌ایم که او را به سریال‌های «بزن‌دررویی» یا کارهای پرهیاهو عادت داده‌ایم. سریال «پرگار» نوعی سکوت داشت و مخاطب با سریال‌هایی که در این سال‌ها دیده به سکوت عادت نکرده است. امامی در پایان اظهارکرد: مدیران و مسئولان سینما دنبال همین هستند که روند سریال‌سازی به آن سمت برود و به وجهه هنری و کیفیت هنری کار توجه نمی‌شود.
دیدگاه تان را بنویسید