معرفی کتاب «زندگی ناممکن» | کتابی از نویسنده «کتابخانه نیمه‌شب» | روایت جادوی واقعیت در پرفروش ساندی تایمز

گریس وینترز که از مشکلات مالی موریس باخبر بود، در پایان ماجرای سفرش، یک پی‌نوشت مجزا قرار داد؛ مبنی بر این‌که خانه‌ی ییلاقی‌اش در لینکلن را دیگر نیاز ندارد و به او هدیه داده است؛ موریس به دنبال دگرگونی روحی و کمک مالی از جانب معلم پیشینش، تصمیم می‌گیرد مسیر جدیدی را در زندگی‌اش پیش بگیرد، از چارچوب‌های خشک ریاضی خارج شود و به قدرت جادو در زندگی روزمره ایمان بیاورد. مت هیگ در کتاب زندگی ناممکن در نهایت یادآوری می‌کند که جادو نه در دوردست‌ها، بلکه در روابط انسانی نهفته است؛ در توانایی بخشیدن، پذیرفتن خود و دیگران.

مرجان رزمی، یکی از بهترین ترجمه‌های موجود را از رمان زندگی ناممکن ارائه داده است. این اثر جذاب از ادبیات انگلستان، توسط انتشارات کتابراه چاپ و منتشر شده است.

جوایز و افتخارات کتاب زندگی ناممکن

• کتاب پرفروش نیویورک تایمز
• کتاب پرفروش ساندی تایمز

نکوداشت‌های کتاب زندگی ناممکن

• همه‌ی چیزی که از مت هیگ انتظار دارم؛ داستانی خیال‌انگیز، زندگی‌بخش و شخصیت‌هایی سرشار از امید. شاید کلیشه‌ای به نظر برسد، اما هر بار که کتاب‌های او را می‌خوانم، قلبم اندکی التیام می‌یابد و جهان را در نوری زیباتر می‌بینم. (کاربر گودریدز)
• رمان زندگی ناممکن، اثری صمیمی و سرشار از امید است. اگر به دنبال داستانی هستید که جادو، رمز و راز و نوسازی عاطفی را در پس‌زمینه‌ای خیال‌انگیز از مدیترانه در هم بیامیزد، این کتاب انتخابی فوق‌العاده است. کافی است با ذهنی باز وارد جریان‌های خیال‌پردازانه و جادویی آن شوید. این اثر ترکیبی ظریف از گرما و شگفتی است که برای خوانندگان عمیقاً طنین‌انداز خواهد شد و برای برخی دیگر شاید بیش از حد فانتزی به نظر برسد. (کاربر آمازون)

کتاب زندگی ناممکن برای شما مناسب است اگر

• به داستان‌های فانتزی علاقه‌مند هستید؛ به ویژه که در دل آن‌ها معنایی عمیق نهفته باشد.
• مخاطب آثار مت هیگ هستید و قلم این نویسنده همواره برای شما الهام‌بخش بوده است.
• از مخاطبان جدی ادبیات انگلستان هستید و نویسندگان انگلیسی را دنبال می‌کنید.
• سبک رئالیسم جادویی را می‌پسندید و می‌خواهید اثری جذاب بخوانید که در مرز میان واقعیت و خیال حرکت می‌کند.

در بخشی از کتاب زندگی ناممکن می‌خوانیم

دندان اسب پیشکشی را نمی‌شمارند، اما احتمالاً آن خانه زشت‌ترین خانه در تمام ایبیزا بود. هیچ گل‌کاغذی‌ای آنجا وجود نداشت، مطلقاً جذاب نبود و خانۀ ییلاقی کوچک خودم در لینکلن در مقایسه با اینجا، شبیه عمارتی مجلل در هالیوود هیلز به نظر می‌آمد. شاید به همین دلیل بود که آنجا را به دوستان واقعی‌اش هدیه نداده بود. آن‌ها این خانه را نمی‌خواستند.

آن خانه جعبۀ سفیدِ کوچکی بود که انگار بی‌دلیل از زمین سر درآورده بود. آن ساختمان یک‌طبقه پنجره‌های کوچکی داشت و روی شن‌های حاشیۀ جاده‌ای با آسفالت فرسوده و ورآمده بنا شده بود. روی دیوارهایش تکه‌هایی از سیمان قهوه‌ای وجود داشت. اطرافش پر از بطری‌های شیشه‌ایِ شکسته و زباله بود و پیاده به هیچ جا راه نداشت.

بیلبوردی برای تبلیغ یک هتل مجلل آن‌طرف خیابان نصب شده بود که منظره را بدتر می‌کرد. روی تابلو، عکسی هوایی از استخرها و ساختمان‌های زیبای روی تپه‌ها بود، همراه با این پیام‌ها: هتل باز است. جدیدترین هتل استراحتگاه آبگرم، هشتمین شگفتی دنیا، کالا لونگا ایبیزا، جایی برای تحقق رؤیاها.

درحالی‌که کرایه را می‌دادم و به خانۀ کوچک مخروبه نگاه می‌کردم، پرسیدم: «همینه؟»

لبخند کوچک و مؤدبانه‌ای زد و گفت: «بله، خودشه. از آشنایی باهاتون خوشحال شدم.» چهره‌اش همان حالتی را داشت که هرچه پیرتر شوید بیشتر بهش عادت می‌کنید: نگرانی. گفت: «اسم من پاو است، مثل پاول، ولی بدون لام.»

درِ ماشین را که باز می‌کردم گفتم: «من هم گریسم، بدون لام. توی اسپانیایی به ”از ملاقات شما خوشحالم “چی می‌گین؟»