داشتم فکر می‌کردم با این رَوَند، به هشتاد سالگی می‌رسیم، اصلاً به فردا یا هفته بعد؟... این روزها با هر نفر که می‌میرد، می‌میریم، با هر ندار و بیکار و آبروداری، همدرد می‌شویم، با هر آزاد اندیشی که به بند می‌رود در بند می‌شویم، با هر خانه به دوشی، آواره می‌شویم و با هر تحقیر فراگیری که به این و آن وارد می‌شود خُرد می‌شویم و... ما همین الان هم هزار ساله‌ایم...
این پیر شدن هم حکایتی است برای خودش، حقیقت این است که در هر سن، تو در درون هنوز همان آدم قبلی هستی؛ در بدنی منحصر به فرد گیر افتاده‌ای که با گذر پرشتاب ایام، ذره ذره از هم فرومی‌پاشد؛ ولی این هنوز تویی، خود خودت!
باور دارم ما به اندازه‌ای که به دیگران امید و عشق و یاری می‌دهیم زنده‌ایم، طول‌اش دیگر مهم نیست.
دیدگاه تان را بنویسید