مرتضی رضوانفر در پژوهشِ میدانی روی بناهای تاریخی پاکستان به مقبره «بهاءالدین زکریا» عارف قرن ششم و هفتم برخورد که روی آن یکی از شعرهای سعدی نقش بسته است.
او با بیان این‌که بهاءالدین زکریا عارف قرن ششم - هفتم و مروّج طریقت سهروردیّه در شبه قاره هند است و چند کتاب به فارسی تحریر کرده و شعرهایی به او منتسب است، افزود: فخرالدین عراقی شاعر بزرگ ایرانی، شاگرد و داماد وی بود و اشعار زیادی در مدح و رثای بهاءالدین زکریا سروده است.
رضوانفر با اشاره به این که گفته می‌شود شیخ سعدی در سال ۶۶۱ قمری بر بدن او نماز خوانده است، ادامه داد: مقبره بهاءالدین زکریا در شهر مولتان، بنایی آجری و شش‌ضلعی است که گنبد بزرگی بر آن قرار دارد. همچنین کتیبه‌هایی از شعرهای سعدی، مولوی و دیگر شاعران پارسی‌گو روی دیوارهای مقبره به چشم می‌خورد.
او تاکید کرد: معماری این مقبره در استفاده از گنبدی بزرگ، کاشی‌های آبی‌رنگ و استفاده از شعرهای فارسی، پایه‌گذار سبکی نوین در معماری شبه قاره شد.
به گفته رضوانفر، روی مقبره «بهاءالدین زکریا» این بیت‌ها وجود دارد: «شنیدم که در روز امید و بیم، بدان را به نیکان ببخشد کریم (بوستان سعدی)
هرکه خواهد هم نشیند با خدا، او نشیند در حضور اولیا (هر که خواهد همنشینی خدا، تا نشیند در حضور اولیا)
چو(ن) شوی دور از حضور اولیا، در حقیقت گشته‌ای دور از خدا (مثنوی دفتر دوم)»
دیدگاه تان را بنویسید