روزنامه اطلاعات نوشت: به صاحب‌دستی که در خیابان در برابر مأمور قانون این‌گونه بی‌قرار می‌شود، چگونه می‌توان اعتماد کرد، تا در خانه‌ی قانون‌گذاری، با بیقراری در زبان و نسنجیدگی در رأی، کشیده‌های بی‌صدا و نه چندان محسوس را نثار صورت ملت نکند!؟ صدای سیلی‌ِ نسنجیدگی‌های زبان و بی‌قراری‌ها در رأی، شاید مدت‌ها زمان ببرَد، تا بر صورت مردم محسوس افتد.
پیشنهاد بی‌جایی نیست؛ اگر درخواست کنیم که در روند نظارت استصوابی، تا جایی که مقدور و ممکن است، آزمون‌های خویشتن‌داری و پیش‌یابی سندرم‌های بیقراری، بر دیگر موارد صواب‌اندیشی نیز افزوده گردد.
دو دیگر نکته در این باب، همان بحث شیرین معیارهای دوگانه در جناح‌های سیاسی‌است. زبان حالشان این است که: کار خوب در جناح ما خوب‌تر است و در جناح مقابل، بد؛ و کار بد در جناح ما مستلزم سکوت است و در جناح مقابل مستوجب بیشترین جنجال و عقاب.
برای این، دیگر نمی‌دانم کدام آزمون‌های پیش‌یابی را باید طرح کرد و از جناح‌ها امتحان گرفت!؟
دیدگاه تان را بنویسید