ارسال به دیگران پرینت

جنگ خیابانی ایده جدید ترامپ برای انتخابات | اعتراض‌ها علیه نژادپرستی در پورتلند همچنان ادامه دارد

دو ماهی می‌شود که اعتراض‌ها علیه نژادپرستی در پورتلند بدون وقفه ادامه دارد؛ شهری که چهار دهه قبل و در جریان اعتراض‌هایی که علیه سفر جورج بوش در آن صورت گرفت، برای تمسخر به آن لقب «بیروت کوچک» داده شد.

جنگ خیابانی ایده جدید ترامپ برای انتخابات | اعتراض‌ها علیه نژادپرستی در پورتلند همچنان ادامه دارد

دو ماهی می‌شود که اعتراض‌ها علیه نژادپرستی در پورتلند بدون وقفه ادامه دارد؛ شهری که چهار دهه قبل و در جریان اعتراض‌هایی که علیه سفر جورج بوش در آن صورت گرفت، برای تمسخر به آن لقب «بیروت کوچک» داده شد.
چهار دهه بعد و در دوره ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، پورتلند با وجود برقراری آرامش در دیگر شهر‌ها همچنان صحنه اعتراض‌ها علیه نژادپرستی است و شهرت دیرین خود را حفظ کرده است. وضعیت ناآرامی‌ها و هرج‌ومرج در این شهر به جایی رسید که رئیس‌جمهور آمریکا دستور اعزام نیروی شبه‌نظامی فدرال را به پورتلند صادر کرد.
اما پورتلند در کنار این تصویر رادیکال و افراطی که از خود به نمایش گذاشته، شهرت دیگری هم دارد. این شهر بزرگ‌ترین شهر سفید‌پوستان در زمانی بود که قانون اساسی آمریکا اجازه زندگی آفریقایی-آمریکایی‌ها را در آن نمی‌داد.
طبق قانون 1850، افراد سیاه‌پوست باید سالی یک‌بار از تمام مناطق حومه این شهر پاک‌سازی می‌شدند تا ترغیب شوند که ایالت اورگان را کاملا ترک کنند. اعضای کوکلوکس‌کلان (نژادپرستان افراطی آمریکا) عمدتا کنترل شورای شهر پورتلند را بین جنگ‌های جهانی در دست داشتند.
در‌حال‌حاضر آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار فقط شش درصد از جمعیت 650 هزار‌نفری پورتلند را تشکیل می‌دهند، اما این شش درصد در سه سال گذشته هدف 30 درصد تیراندازی‌های پلیس این شهر بوده‌اند.
در شهری با چنین پیشینه‌ای، معترضان به نژادپرستی هنوز هم بر خواسته‌های برابری‌طلبانه خود تأکید می‌کنند. بسیاری از معترضان می‌گویند که آنها خواستار عدالت نژادی در شهری هستند که به‌دلیل تاریخچه نژادپرستانه، پلیس سابقه کشتن آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار را در آن دارد.
در‌این‌میان دونالد ترامپ هم برای دستیابی به اهداف سیاسی خود در آستانه انتخابات، به‌طور غیرمستقیم از ادامه تنش‌ها در این شهر استقبال می‌کند تا بهانه‌ای برای سرکوب مخالفان داشته باشد. در چنین شرایطی برخی رهبران سیاه‌پوست در پورتلند درباره ادامه اعتراض‌های شبانه و خشونت‌بار ابراز تردید کرده‌اند؛ چرا‌که معتقدند ادامه این خشونت‌ها نه‌تنها سیاه‌پوستان را به خواسته‌های قانونی آنها نمی‌رساند، بلکه سلطه سفیدپوستان را بیشتر خواهد کرد.
«اد موندین»، رئیس شعبه پورتلند انجمن ترویج برابری رنگین‌پوستان (NAACP)، یکی از مقام‌های صاحب‌نفوذی است که انگیزه ادامه اعتراض‌ها در این شهر را زیر سؤال می‌برد. موندین هشدار می‌دهد که جنبش برابری‌طلبانه سیاه‌پوستان در پورتلند اکنون با نفوذ سفیدپوستان در این جنبش، از مسیر واقعی خود خارج شده و برای اهداف دیگری از آن سوء‌استفاده می‌شود. 
«درگیری‌ها با افسران فدرال که از‌سوی رئیس‌جمهور اعزام شده‌اند، چیزی بیش از یک نمایش برای پراکنده‌کردن توجه‌ها نیست و چنین اقداماتی برای ایجاد حواس‌پرتی از هدف اصلی صورت می‌گیرد و هیچ سودی برای سیاه‌پوستانی که خواستار برابری هستند، ندارد».  
موندین گروه‌های وابسته به سفیدپوستان جوان را در صف اول مواجهه با افسران فدرال می‌داند. به گفته او، این دامی است که ترامپ و حامیانش پهن کرده‌اند. «خواسته ما مبارزه علیه بی‌عدالتی نژادی است، اما بسیاری از افرادی که در صف معترضان می‌بینیم، شعارهای ضدسرمایه‌داری می‌دهند. این خواسته ما نبود. فرزندان سفیدپوستان صاحب نفوذ با رقص بر روی مکان‌هایی که معترضان علیه نژادپرستی جان خود را آنجا از دست داده‌اند، جنبش ما را مسخره می‌کنند».
در‌این‌میان اقدام ترامپ برای اعزام نیروهایی از وزارت امنیت داخلی به پورتلند جو این شهر را متشنج‌تر کرد؛ چرا‌که این افراد بدون پوشش رسمی و شبیه افراد عادی وارد خیابان‌ها و مناطقی می‌شدند که معترضان در آن حضور داشتند و سپس اقدام به ایجاد درگیری و ضرب‌و‌شتم می‌کردند. این اقدامات آتش اعتراض‌ها را شعله‌ورتر کرد. خشم ایجاد‌شده در شهر درباره چنین اقداماتی از‌سوی پلیس که باید عامل برقراری امنیت باشد، نه‌تنها ترامپ را ناراحت نکرد، بلکه ظاهرا او را به آنچه می‌خواست، رسانده است.
ترامپ تصاویر معترضان را با کلاه ایمنی و ماسک که با عوامل فدرال درگیر شده‌اند، به‌عنوان مدرک جرم منتشر کرد و آنها را آنارشیست و از اعضای جریان غیرقانونی «آنتی‌فا» دانست و دموکرات‌ها را متهم کرد که با این معترضان هم‌دست هستند.
ترامپ با تکرار وعده خود برای فرستادن تعداد بیشتری از نیروهای فدرال به دیگر شهرهایی که دموکرات‌ها اداره آن را در دست دارند؛ مانند شیکاگو، ظاهرا قصد خنثی‌کردن آشوب و تخریب و قتل‌های مسلحانه را داشت.
او گفت: «این عملیات که نام یک پسر چهار‌ساله را که در کانزاس‌سیتی به ضرب گلوله کشته شد، بر خود دارد، شامل اعزام هزاران نفر از مأموران اف‌بی‌آی، نیروهای مارشال ایالات‌متحده و دیگر نهادهایی می‌شود که برای مقابله با وحشیگری و خشونت آموزش دیده‌اند».
شهرداران شیکاگو، لس‌آنجلس، آتلانتا و ۱۱ شهر دیگر در واکنش به این اقدام ترامپ در نامه‌ای، رئیس‌جمهور را به سوء‌استفاده از قدرت متهم کرده و ادعا کردند که «نیروهای اجرای قانون فدرال برای اهداف سیاسی اعزام شده‌اند؛ نه برای برقراری آرامش و نظم». این شهرداران هم مانند برخی دیگر از منتقدان ترامپ عقیده دارند که ترامپ علاقه‌مند است تا این درگیری‌ها و خشونت‌ها تا قبل از انتخابات ادامه داشته باشد و تمایلی برای فرونشاندن آن ندارد. به اعتقاد این افراد ترامپ می‌خواهد با نا‌آرام نشان‌دادن شهرهای آمریکا و معرفی معترضان به‌عنوان آشوبگر و اوباش، خود را به‌عنوان تنها گزینه برقراری نظم و امنیت معرفی کند.
این شهرداران در بخشی دیگر از نامه خود تأکید کرده‌اند که اعزام این نیروهای شبه‌نظامی که به‌طور یک‌جانبه و بدون موافقت شهرداران انجام می‌شود، کاملا با سیستم دموکراسی و اساسی‌ترین ارزش‌های ما مغایر است. چنین اقداماتی را حکومت‌های استبدادی انجام می‌دهند و انتظار نداریم چنین چیزهایی را در ایالات متحده شاهد باشیم. آنها با اشاره به اتفاقاتی که در پورتلند رخ داده، عملکرد مأموران فدرال در این شهر را زیر سؤال بردند و نبود مشخصات بر روی لباس‌ها و ضرب‌و‌شتم معترضان را «شرم‌آور» خواندند.
موندین که یک راهپیمایی را با هدف «تمرکز بر خواسته‌های سیاه‌پوستان» برگزار کرد، هم‌نظر با این شهرداران می‌گوید: ایجاد نبردهای خیابانی در دستور کار ترامپ بود، تا او با ایجاد چنین نمایشی موقعیت خود را در آستانه انتخابات بهبود بخشد. ترامپ برای روشن‌کردن آتش این درگیری‌های خیابانی هم حساب ویژه‌ای روی واکنش‌های سیاه‌پوستان باز کرده است تا آنها را در روایت خود از ماجرا، آشوب‌طلب معرفی کند؛ اما باید این روایت را تغییر دهیم. ما نمی‌توانیم اجازه بدهیم گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی سرنوشت ما را تعیین کند. باید به جهان اطمینان دهیم که این‌بار نژاد‌پرستی دیگر زنده نخواهد ماند».

 

با دوستان خود به اشتراک بگذارید:
کپی شد

پیشنهاد ویژه

    دیدگاه تان را بنویسید

     

    دیدگاه

    توسعه