اکبر رحمتی

اکبر رحمتی ( متولد۱۳۲۸ در تهران) یک بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون اهل ایران است. اکبر رحمتی دارای دیپلم اقتصاد است. وی فعالیت هنری اش را در سال ۱۳۴۶ در تئاتر شروع نمود و  از سال ۱۳۵۱، وارد تلویزیون شد. اکبر رحمتی در سال ۱۳۶۰ با بازي در فیلم «رسول پسر ابوالقاسم» فعالیت در سینما را شروع کرد.

بخشی از مصاحبه ی اکبر رحمتی

سوالی که من همواره از بازیگران هم نسل شما می پرسم این است که چرا اینقدر کم کار هستید؟

فقط می توانم بگویم که کم کاری و یا بیکاری بین بازیگران نسل ما تقریباً همگاني شده و همه بازیگران از این مسئله گله دارند. درصورتی که از آن ها بپرسید، حتماً همین جواب را به میدهند که برخی دوستان نسبت به بازیگران قدیمی کم لطف شده اند. ضمن این که اکثر مجموعه تلویزیونی هایی که ساخته می شود، در مورد جوانان و مسائل مربوط به آنهاست.

به همین علت نقشی برای من و امثال من پیرمرد در این مجموعه ها وجود ندارد و یا به قول شما حضورم در قصه کوتاه و کمرنگ است. بعد هم این که، تولید هم کم ده و مانند گذشته نیست که فیلم و سریال های زيادي برای تلویزیون ساخته می شد و همه بازیگران در آن کارها بازي می کردند و کم کار نبودند.

شما از سن 18 سالگی وارد این حرفه شده اید. کدامیک از کارهایتان بیشتر به دل تان نشسته است و مردم هم آنرا دوست دارند؟

« مش خیر ا... صندوقچه اسرار»، « آیینه»، « عطر گل یاس» و « ورثه آقای نیکبخت» را دوست دارم. حدود 40، 50 تئاتر حرفه ای روی صحنه داشتم و همه را دوست داشتم. مردم به من ابراز لطف می کنند و اعتماد دارند. خيلي ها با من درددل و احساس نزدیکی می کنند.

با صحبت شما موافقم که ساخت تله فیلم و مجموعه تلویزیونی محدود شده و قصه ها معمولاً در مورد مسائل و معضلات جوانان است. ولی خب این جوانها هم در قصه ها پدر و مادر و بزرگتری دارند!

( می خندد) خب این ديگر تقصیر ما نیست. ما همیشه آماده بازي در یک کار خوب برای مردم هستیم. ولی من امسال چند پیشنهاد سریال و سینمایی داشتم که خوشم نیامد و قبول نکردم. تئاتر هم فراوان به من پیشنهاد می شود. اما فعلا تصمیم ندارم تئاتر کار کنم.

علت خاصی دارد؟

زیرا شرایط حاکم بر تئاتر را درست نمی دانم.

فکر می کنم تئاتر بگونه ای شده که هر جایی را پیدا می کنند، سالن تئاتر می زنند؛ دقیقا مانند کافی شاپ! به همین خاطر تئاتر به آن معنايي که ما در سال های دور کار می کردیم و مشخصاتی داشت، نیست. ما در آن دوران که تئاتر کار می کردیم، به این شکل بود که سالها گروهی کار و تمرین می کردیم. ولی اکنون هر کسی تئاتر کار می کند. یعنی هم اجرا می کند، هم تهیه و هم بازی می کند و تئاترهایی که اصلاً مخاطب ندارند! من بارها دیده ام که در این سالن ها تازه تأسیس تنها ۱۰ نفر تماشاگر وجود دارد.

خاطرم هست که در دوران کودکی مجموعه «مش خیر الله و صندوقچه اسرار» را که شما هم در آن بازي می کردید، خيلي دوست داشتم. با وجود این که آن کار برای گروه سنی من نبود. ولی سریال ها خيلي مورد توجه قرار می گرفتند و بسیار هم تاثیرگذار بودند. هم جنبه سرگرمی رعایت می شد و هم انتقال مفاهیم اخلاقی. بنظر شما که سالهای بسياري در تلویزیون فعالیت نموده اید، علت این که از این دست کارها کمتر ساخته می شود، چیست؟

البته من قبول دارم که خيلي ها می گویند آن زمان تنها دو شبکه وجود داشت و این همه شبکه ها و ماهواره ها نبود. ولی در آن زمان آدم های کاربلدی بودند که الان کار نمی کنند و یا کنار گذاشته شده اند. ولی منظورم این نیست آنهایی که هستند و کار می کنند، کاربلد نیستند. اما ما یکسری فیلمسازان و سریال سازانی داشتیم که دیگر برای تلویزیون کار نمی کنند. مثلا خانم برومند سالهاست که برای تلویزوین کار نمی کند. در صورتی که مجموعه تلویزیونی های خوب و پرمخاطبی را برای مردم می ساخت. از طرفی باید بگویم متأسفانه تمام تجارب ما آرشیو نمی شود و درصورتی که بخواهیم دنبال کاری برویم، باید مجدداً از صفر آغاز کنیم.

والاّ ما این همه آدم کاربلد هنرمند داریم که باید از آن ها خواهش کنند که باز هم برای مردم سریال بسازند. باز هم مثال دیگری می زنم. آقای میرباقری هم باید باز برای تلویزیون سریال بسازد. باید تلویزیون از این هنرمندان کاربلد بخواهد که باز هم با سریال هایشان مردم را پای تلویزیون بنشانند.

بیتوته