«تحریریه» وفادار، پیش‌شرط «مخاطب» وفادار

۵۵آنلاین :

این روزها برای مطبوعات مستقل، روزهای سختی و مشقت است؛ بحران کاغذ امان نشریات را بریده است، رسانه‌های مجازی، شبکه‌های تلویزیونی و ماهواره‌ای، رسانه‌های نوین و انواع و اقسام تکنولوژی‌های نوین رسانه‌ای، هر روز عرصه را بر نشریاتِ جدیِ کاغذی تنگ‌تر می‌کنند و هفته و ماهی نیست که خبر تعطیلی یک نشریه کاغذی، کام اهالی مطبوعات را تلخ نکند. در این روزگار سختی و مشقت اما، هستند نشریاتی که از اصول، باورها و استانداردهایشان عقب ننشسته‌اند و هنوز هم منتشر می‌شوند؛ با هر سختی‌ای که هست. در میان این نشریات محدود، برخی تازه‌کارترند و برخی قدیمی‌تر. از میان قدیمی‌ترها، چند مجله هستند که تنها و تنها به یک دلیل منتشر می‌شوند: وفاداری مخاطبانی وفادار؛ مخاطبانی که قدر آنها را می‌دانند و می‌دانند که «مستقل‌بودن» و «مستقل‌ماندن» تا چه میزان سخت و دشوار است. می‌دانند که انتشار هر شماره تا چه میزان سخت است و تنها عشق است که می‌تواند تمام این سختی‌ها را تحمل‌پذیر کند. بهترین مثال هم برای این دست مجلات جدی و قدیمی، «فیلم»، «بخارا»، «جهان کتاب»، «گفتگو» و «نگاه نو» است. در چند خط پیش‌رو درباره این آخری می‌نویسم که عصر پنجشنبه به یاد مهتاب، دختر فقید سردبیر این مجله، علی میرزایی، میزبان مخاطبانش بود که آمده بودند در مراسم امسال جایزه مهتاب میرزایی شرکت کنند؛ جایزه‌ای که امسال 15ساله شده است. «نگاه نو» مجله شریفی است؛ فصلنامه‌ای اندیشه‌ورزانه که سال‌هاست آرام و متین هر فصل یک‌بار به کیوسک‌های روزنامه‌فروشی و قفسه کتاب‌فروشی‌ها می‌آید و ادعایی هم ندارد. نویسندگان و مترجمان صاحب‌نامی دارد و تلاش می‌کند مطالبی گزیده را با نثری پیراسته به مخاطبانش عرضه کند. «نگاه نو» در کنار انتشار هر فصل یک‌بار، یک سنت نیکو را هم چندسالی است پایه‌گذاری کرده و هر سال جایزه‌ای را به نام «مهتاب میرزایی» به انتخاب مخاطبانش به بهترین نویسنده، مترجم و جوان‌ترین همکار مجله اهدا می‌کند. امسال هم این جوایز در گوشه‌ای از این شهر شلوغ؛ جایی که نه نشان از رنگ‌وبوی دولتی داشت و نه نشانی از زرق‌وبرق‌های مرسوم، در حضور جمعی از فرزانگان و فرهیختگان این سرزمین؛ از محمدعلی موحد و حسین معصومی‌همدانی گرفته تا نصرالله کسراییان و شهیندخت خوارزمی و مصطفی ملکیان، به برگزیدگانش اهدا شد. رضا رضایی از نگاه مخاطبان این مجله به‌عنوان بهترین مترجم، فخرالدین عظیمی به‌عنوان بهترین مؤلف و فروزان افشار به‌عنوان جوان‌ترین همکار «نگاه نو» در سال 96 انتخاب شدند. جایزه مهتاب میرزایی فارغ از کم‌وکیف، می‌تواند و باید که به یک الگو در میان مجلات مستقل بدل شود؛ شیوه‌ای که نه‌تنها مصداق مشارکت مستقیم مخاطب در جهت‌گیری‌ها و کیفیت مجله است که نشان از مهم‌انگاشتن مخاطب در روزگاری است که در آن تنها «مخاطب وفادار» مهم نیست، «تحریریه وفادار به مخاطب» هم مهم است. این وفاداری توأمان، اعتماد می‌آورد و اعتبار؛ دو چیزی که در مطبوعات معاصر سخت به دست می‌آیند و آسان از دست می‌روند. «نگاه نو» اما به همت سردبیر کارآزموده‌اش، هنوز، هم معتبر است و هم محترم.