بی‌گمان مشهورترین حرکت فوتبالی مارادونا، گلی بود که در جام‌جهانی ۱۹۸۶ مکزیک با دست وارد دروازه انگلستان کرد. بعد از آن بازی استیو هاج بازیکن تیم ملی انگلستان پیراهنش را با مارادونا عوض کرد و حالا، بعد از مرگ مارادونا این لباس حکم یک گنج را برای او پیدا کرده است. یک کارشناس روی پیراهن مارادونای فقید قیمت دو میلیون دلاری گذاشته، اما هاج که حالا ۵۴ ساله است اعلام کرده تحت هیچ شرایطی حاضر به فروش آن نیست. این فوتبالیست بازنشسته می‌گوید بعد از مرگ مارادونا با انواع و اقسام تماس‌ها و پیشنهادها از سراسر جهان مواجه شده، اما تصمیمش را تغییر نمی‌دهد: «من ۳۴ سال است که این پیراهن را دارم و هرگز سعی نکرده‌ام آن را بفروشم. داشتن آن را دوست دارم. از نظر احساسی، یک حس باورنکردنی به آدم دست می‌دهد.» باید دید سرانجام مقاومت هاج می‌شکند یا نه.
در عین حال موارد مشابه زیادی در دنیای فوتبال داشته‌ایم. مثلا هشت سال پیش زمانی که دو بازیکن بایر لورکوزن بر سر پیراهن مسی در رختکن این تیم دعوا راه انداختند، رودی فولر، مدیر ورزشی باشگاه آلمانی آن را از این دو نفر گرفت و در یک حراج خیریه، ۱۱ هزار یورو فروخت. پیراهن زیدان در فینال جام‌جهانی ۹۸ نیز سال‌ها بعد به قیمت ۴۰ هزار یورو در یک حراجی فروش رفت. همین اواخر هم چند ستاره رئال مادرید پیراهن‌های‌شان را برای کمک به بیماران کرونایی حراج کردند که برایشان درآمد ۲۴ هزار یورویی داشت. با این همه شاید عجیب‌ترین و البته چندش‌آورترین مزایده از این دست مربوط به آخرین آدامس جویده شده الکس فرگوسن به‌عنوان سرمربی منچستریونایتد باشد؛ آدامسی که یک هوادار آن را از روی زمین برداشت و در حراج اینترنتی، ۵۰۰ هزار یورو فروخت!
در ایران هم طبیعتا چنین مواردی داشته‌ایم که خب مثل بومی‌سازی هر فرآیند دیگر، آغشته به حاشیه‌هایی هم بوده است. به‌عنوان مثال سال ۹۰، ایمون زاید کفش و پیراهنی که با آن ظرف ۱۰ دقیقه سه گل به استقلال زده بود را به حراج گذاشت و یک هوادار مجموعا با پرداخت ۱۴ میلیون تومان صاحب آنها شد؛ هرچند اول یک پیراهن دیگر به این بنده‌خدا دادند و بعد از افشای این تقلب و کلی سر و صدا، پیراهن اصلی تحویلش شد. سال ۹۳ هم پیراهنی که حمید استیلی در جام‌جهانی ۹۸ با آن به آمریکا گل زد به حراج گذاشته شد و نهایتا با رقم یک‌ونیم میلیارد تومان بابت امور خیریه به فروش رفت. خب البته این رقم اغراق‌آمیز به‌خاطر آن بود که مشتری عادی آن را نخرید؛ بلکه حمیدرضا سیاسی و شرکت بهنام پیشرو کیش این کار را کردند. در یک نمونه معروف دیگر سال ۹۲ در حاشیه بازی ستارگان پرسپولیس و میلان، پایان رافت پیراهن پائولو مالدینی را گرفت که خیلی سروصدا راه انداخت و عده‌ای حسابی با آن شوخی کردند. با این‌حال رافت عزیز این پیراهن را در یک حراجی ۵۵ میلیون تومان فروخت و مبلغ مربوطه را در مراسمی رسمی صرف کمک به راه‌اندازی یک مرکز دیالیز در آستارا کرد. دمش هم گرم.
دیدگاه تان را بنویسید