ارسال به دیگران پرینت

معضل قاچاق انسان و مهاجرت با تشکر کردن حل نمی‌شود

یکی از چالش های بزرگ نظام بین المللی، قاچاق انسانی است. تقریبا همه کشورهای جهان با این پدیده عمومی مواجه اند و جالب اینجاست که رهبران همه کشورهای بزرگ جهان به دنبال راه حلی پایدار برای کنترل مهاجرت های اجباری هستند. خشونت ها و درگیریهای قومی و مذهبی از جمله عوامل اصلی این مهاجرت هاست.

معضل قاچاق انسان و مهاجرت با تشکر کردن حل نمی‌شود

۵۵آنلاین :

طبیعی است که در منطقه خاورمیانه به سبب جنگ ها ، قحطی، ناامنی، بی ثباتی های سیاسی مساله قاچاق انسان و پناهندگی بیش از سایر نقاط جهان نمود و عینیت دارد. شهروندان این کشورها به امید زندگی امن و آسایش دل به راه های صعب العبور برای رسیدن به قاره سبزمی زنند. راههایی که بعضا به سبب ناملایمات محیطی و جغرافیایی باعث مرگ مهاجران می شود.

قابل ذکر است که بحران مهاجرت و بی خانمانی ها در طی ناآرامی های چندساله خاورمیانه شدت و حدت بیشتری پیدا کرده است. میزان مهاجرتهای انسانی به اتحادیه اروپا به قدری زیاد شده که منشا نگرانی های جدی برای شهروندان اروپایی در موضوع حفظ هویت اروپایی گشته است. هویتی که اروپایی ها آن را با مهاجرت های گسترده پناهجویان در خطر می بینند.بی راه گفته نمی شود که بحران مهاجرتهای انسانی سال های اخیر از سوریه و عراق از بحران مهاجرت کشورهای شرق اروپا در جنگ دوم جهانی فراگیرتر است.

به هر ترتیب تا وقتی ناامنی و بی ثباتی است این چالش برای کل نظام بین الملل به خصوص کشورهای توسعه یافته صنعتی مطرح است. برای همین قدرت های بزرگ به فکر راه حل هایی برای کنترل این بحران افتاده اند. در همین راستا کنفرانس ها و نشست های متعددی در سطح جهانی برای مهار این بحران برگزار شده که اخیرا هفتادمین اجلاس کمیته اجرایی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در شهر ژنو با حضور روسای مهم کشورهای جهان برگزار شد. در این نشست دکتر رحمانی فضلی وزیر کشور جمهوری اسلامی ایران حضور یافت و به تبیین مواضع جمهوری اسلامی ایران و نقش موثری که در کنترل سیل مهاجرت ها دارد؛ پرداخت. ایران به سبب موقعیت جعرافیایی نقش کانونی در کنترل مهاجرت های انسانی به خصوص از قسمت شرقی کشور؛ افغانستان و تا حدودی پاکستان دارد.

دو کشوری که اتفاقا بیشترین ظرفیت را در مهاجرت انسانی دارند. به خصوص افغانستان که در بحران و ناامنی تمام عیار به سر می برد. این کشور درگیر جنگ داخلی و درگیری های قومی و قبیله ای است. برآیند همه فاکتورها دست به دست هم داده که افغانستان جزء کشورهای خطرناک برای زندگی باشد. حضور میلیون ها مهاجر افغانی در خاک کشورمان خود گویای خیلی از مسائل است. خیلی از همین افغان ها حاضر به بازگشت سرزمین خود به سبب ترس از ناامنی و تهدیدات نیستند. نکته به همین جا ختم نمی شود. با توجه به جمعیت بالای سی میلیونی افغانستان، در صورت عدم کنترل و باز گذاشتن مرزها، احتمال سرازیر شدن میلیون ها افغانی برای مهاجرت به بیرون از مرزهای افغانستان بالاست. مسلما یکی از مقاصد مهم مهاجران افغانی، اروپاست. ایران مسیر مطمئن برای مهاجران افغانی است. در این شرایط تهران همه تلاشش را با کمک به دولت افغانستان برای تثبیت اوضاع امنیتی در افغانسان و همچنین در حوزه مرزی و تشدید نظارت ها و ایست های بازرسی برای ممانعت از تشدید مهاجرتها انجام می دهد.

نکته ای که وزیر کشورمان در نشست ژنو به آن اشاره داشتند و اعلام کردند که" ایران در چهل سال اخیر به تنهایی بار همه مسئولیت ها در کنترل مهاجران افغانی و پناه دادن آنها رابر دوش کشیده است". ایران از جامعه جهانی انتظار مساعدت و کمک های دواطلبانه دارد. قدرت های اروپایی باید در این عرصه پیشگام باشند. مقصد مهاجران عموما این دست از کشورها هستند و ایران با هزینه های بالا مانع از سرازیر شدن میلیون ها مهاجر به سمت اروپا شده و برای همین باید حمایت های لازم مادی و معنوی از ایران انجام گیرد. شوربختانه نه تنها شاهد حمایت های موثر قدرت های اروپایی در این عرصه نیستیم بلکه تحریم های غیر انسانی ترامپ فضا را برای سامان دادن به مهاجران افغانی چه در داخل کشورمان و چه در کنترل مرزها سخت و دشوار کرده است. وقتی شرایط زندگی در ایران به سبب تحریم های ناجوانمردانه آمریکا بر مهاجران افغانی سخت شود، طبیعی است که این طیف بزرگ از جمعیت به فکر مهاجرت به آن سوی ایران یعنی اروپا باشد. برای همین انتظار ایران از جامعه جهانی، اقدام موثر در خنثی سازی سیاست های تحریمی ترامپ و کمک به ایران در حوزه های اقتصادی و تجاری است.

باید پذیرفت که بهترین راه حل برای حل معضل آوراگان، بازگشت آنها به سرزمین مادری شان است. این مهم جزء از طریق برقراری امنیت، توسعه و رفاه انجام نمی گیرد. هیچ شهروندی باطنا دوست ندارد در سرزمینی دیگر زندگی کند. هر کس حق تعلق به خاک و وطن اش را دارد. مهاجران افغانی هم همین وضعیت را دارند. بی گمان در صورت مهیا بودن شرایط این طیف از مهاجران می توانند دوباره به کشورشان برگردند و به زندگی عادی شان ادامه دهند. در این شرایط قدرت های بزرگ اقتصادی باید به سهم خودشان در تثبیت اوضاع سیاسی و توسعه اقتصادی افغانستان و سایر کشورهای بی ثبات کوشا باشند . مهاجرت در نتیجه فقر و ناامنی اتفاق می افتد. برای همین باید میزان کمک های انسانی به کشورهای فقیر از سوی نهادهای مالی جهانی افزایش یابد. به قول وزیر کشورمان" تنها تشکر کردن کافی نیست؛ حل بحران قاچاق انسان، اقدامات عملی از حمایت سیاسی تا اقتصادی را می طلبد".

منبع : خبرآنلاین
با دوستان خود به اشتراک بگذارید:
کپی شد

پیشنهاد ویژه

    دیدگاه تان را بنویسید

     

    دیدگاه

    توسعه