سلبریتی‌ها: تهیه‌ کننده زنده را عشق است!

۵۵آنلاین :

نهال موسوی - روز گذشته (جمعه 18 مرداد) مراسم بدرقه و خاکسپاری سید کمال طباطبایی (تهیه کننده سینما و تلویزیون) برگزار شد، نکته قابل توجه غیبت بسیاری از بازیگران، خواننده‌ها و کارگردانانی بود که با سید کمال طباطبایی همکاری داشتند اما هیچکدام در این مراسم حاضر نبودند، شاید بتوان گفت تعداد هنرمندان به زحمت از تعداد انگشتان 2 دست بیشتر می‌شد!

سیاوش اسعدیان وقتی که پشت میکروفن قرار گرفت با طعنه و کنایه این موضوع را مطرح کرد و گفت: «من از طرف برگزارکنندگان این مراسم از همه بازیگرانی که سال‌ها در کارهای طباطبایی بازی می‌کردند، عذر می‌خواهم که مراسم را زمانی گذاشتیم که این عزیزان نمی‌توانند بیایند چون باید از خوابشان بزنند! کاش احترام همدیگر را نگه می‌داشتیم.»

پیمان عباسی (فیلمنامه نویس) در صفحه اینستاگرامش نوشت (عین متن):

«مرگ که بخشی از زندگیه و درد نداره لبخند داره... اما درد اصلی مرگ رفاقت ، مرگ انسانیت و حرمت در سینماست ، مرگ همه ارزش های خوبه ... آقای سوپر استاری که سید کمال اولین بار بهت اعتماد کرد، گذاشتت جلو دوربین، آقایی که سید کمکت کرد اولین فیلمتو بسازی، برادران خواننده‌ای که بعد از تیتراژ کارهای سید کمال استار شدین، تویی که نقش (مرد) بازی میکنی یادته التماسهات برای بازی تو اون سریاله ؟ شاید کسی ندونه اما من که خوب می‌دونم سید کمال چه بازیگرهایی رو که معرفی کرد، چه فراموش شده‌هایی و باز به صحنه برگردوند، چه بازیگرها و نویسنده‌هایی که از کنار سید، کارگردان و تهیه‌کننده شدن، چه پول‌هایی که تو جیبشون رفت...

یادتونه موقع سفر علی (اشاره به درگذشت سید علی طباطبایی(بازیگر) و پسر سید کمال طباطبایی) با چشم گریون جلو دوربین‌ها و سید کمال رژه میرفتین و بال بال می‌زدین دیده شین ، که تو کارهای بعدی باشین ؟ یادتون نیست ! من پیمان عباسی خیلی خیلی خوب یادمه ...شماها امروز کدوم گوری بودید؟ استارهای پوشالی، بی معرفت‌های پر از دروغ و ادا.

امروز روز مرگ سید کمال نبود، روز مرگ شماها بود، تف به این سینمای بی معرفت که هیچ دوستی توش پیدا نمیشه ... هیچ رفاقتی توش معنا نداره ... هیچ حرمتی باقی نمونده، سید کمال که با اونهمه کار خیر و روح بزرگش مهمان علی جانم ، داره عشق دنیا و آخرت و می‌کنه. امروز ، روز مرگ سینما بود، روز مرگ شما بود شما که مردید، فقط هنوز داغید و نفهمیدید.»

متن نوشته پیمان عباسی اگرچه در زمان داغدار شدن و غم بسیار نوشته شده است اما به بسیاری از واقعیت‌های تلخ زندگی امروز و جامعه سینما و هنر اشاره دارد که نمی‌توان آن را انکار کرد.