مي خواهم بين ١٠ نفر برتر جهان باشم

۵۵آنلاین :

55آنلاین:

محمد مافی:

بدون‌شک شاهین خالدان، یکی از برترین تنیس‌بازان حال‌حاضر کشورمان به‌شمار می‌رود. این تنیس‌باز اهل اصفهان اخیرا دو قهرمانی مهم نیز در مسابقات داخلی به دست آورده و به نظر می‌رسد بهترین روزهای دوران ورزشی‌اش را سپری می‌کند. خالدان ۲۶ساله امید اول تیم ایران در رقابت‌های پیش‌روی جام دیویس است و امیدوار است بتواند تیم ایران را در رقابت‌های پیش‌روی جام دیویس، در کسب سهمیه صعود به دسته بالاتر یاری رساند. رقابت‌های گروه سوم آسیا/ اقیانوسیه از امروز با حضور ۹ تیم به میزبانی کشورمان در آکادمی تنیس استقلال تهران برگزار می‌شود و در پایان دو تیم برتر جواز حضور در گروه دوم این منطقه را به دست خواهند آورد. فرصتی فراهم شد تا به بهانه همه این اتفاقات با این تنیس‌باز خوب کشورمان به گفت‌و‌گو بنشینیم. تنیس را از چه زمانی شروع کردید؟ از چهارسالگی به‌واسطه اینکه پدرم با برادرهایم تنیس بازی می‌کرد، با این ورزش آشنا شدم. البته دوستانم الان به شوخی به من می‌گویند آن زمان با پستانک و پوشک می‌آمدی زمین تنیس، خاک‌بازی می‌کردی. اما در اصل از چهارسالگی با پدرم تنیس را آغاز کردم و از شش‌سالگی زیر نظر آقای زیدی ادامه دادم. در ۱۱سالگی توانستم در مسابقات کشوری زیر ۱۱ سال مقام بیاورم و به‌همین‌ترتیب در رده‌های زیر ۱۳، زیر ۱۶ و زیر ۱۸ سال هم اول شدم. درواقع با طی همه مراحل به تیم ملی نوجوانان رسیدم و بعد از ۱۸سالگی در مسابقات دیویس‌کاپ با پیراهن تیم ملی به میدان رفتم. گویا در نوجوانی فوتبال بازی می‌کردید؟ راستش را بخواهید اول فوتبال بازی می‌کردم و تنیس به صورت تفریحی بود. در ١١سالگی در تیم اصفهان عضویت داشتم. آن‌موقع هفته‌ای دوساعت تنیس بازی می‌کردم و بقیه‌اش را به‌دنبال فوتبال بودم. ولی به جایی رسیدم که باید یکی را انتخاب می‌کردم و تصمیم گرفتم تنیس را ادامه بدهم، چون نمی‌توانستم هر دو را با هم انجام دهم. آیا در دوران کودکی از بین تنیس‌بازهای نام‌دار جهان، کسی الگویت بود؟ آن‌موقع من عاشق آندره آغاسی بودم و سعی می‌کردم همه کارهایم عین آغاسی باشد. خیلی دوستش داشتم. درحال‌حاضر چقدر تنیس روز جهان را دنبال و تماشا می‌کنی و طرفدار کدام بازیکن هستی؟ قبلا بیشتر تنیس نگاه می‌کردم. اما الان چون خودم خیلی درگیر تنیس هستم، ترجیح می‌دهم در وقت‌های آزادم، تنیس تعطیل باشد. چون نمی‌توانم ۱۰ ساعت تنیس بازی کنم و موقعی که خانه هستم هم سه ساعت بنشینم و تنیس نگاه کنم. ولی الان هم بازی‌های مهم را دنبال می‌کنم. شخصا طرفدار جوکوویچ هستم. چرا بازیکنان ایرانی در رده‌بندی جهانی، جایگاه پایینی دارند و ما شاهد حضور آنها در مسابقات معتبر جهانی نیستیم؟ شما با رده ۱۰۲۲ بهترین رتبه را در بین سایر تنیس‌بازان کشورمان در رده‌بندی جهانی دارید. مشخصا علت این رتبه پایین، تعداد کم تورنمنت‌هایی است که در آنها شرکت می‌کنید. چرا این طور است؟ ببینید همان‌طور که گفتید ما در مسابقات زیادی حضور پیدا نمی‌کنیم؛ ولی در همان‌ها که شرکت می‌کنیم هم، نسبت به کم‌تجربگی‌مان نتایج خوبی می‌گیریم. من خودم به نیمه‌پایانی مسابقات فیوچرز رسیدم و این برای کسی که در پنج تورنمنت فیوچرز در سال شرکت می‌کند، کار آسانی نیست. اما بازیکنانی که رتبه‌شان در رده‌بندی جهانی خوب است، حداقل ۲۵ هفته در سال مسابقه می‌دهد. پیش‌آمده که من حتی بازیکنانی را با رتبه ۲۰۰ و ۳۰۰ هم ببرم و این اتفاق یک‌بار و دوبار هم رخ نداده است، چه در مسابقات فیوچرز و چه در مسابقات دیویس کاپ. منظورم این است که کار نشدنی‌ای نیست. اما اگر از ۱۶، ۱۷ سالگی حمایت مالی داشتم و می‌توانستم در مسابقات بیشتری شرکت کنم، الان رتبه بهتری داشتم. کشور ترکیه امسال در قسمت مردان ۳۹ تورنمنت فیوچرز، سه تورنمنت در رده چلنجر و یک تورنمنت در تور جهانی ATP برگزار می‌کند و از سال آینده هم قرار است یک تورنمنت چمن در شهر آنتالیا به تقویم مسابقات ATP اضافه کنند. تقریبا به همین تعداد هم در قسمت زنان، میزبان مسابقات بین‌المللی هستند.؛ اما ایران در سال ۲۰۱۶ قرار بود دو فیوچرز را میزبانی کند که آن‌هم لغو شد. فدراسیون تمام تلاشش را می‌کند. اما تنیس یک ورزش شخصی است. من خودم زیاد در ترکیه مسابقه داده‌ام. آن‌جا، شرایط آب‌و‌هوایی و هتل و امکاناتی از این دست مهیا است. هتلی که بسیاری از مسابقات را برگزار می‌کند، از محل درآمدی که از اسکان بازیکنان عایدش می‌شود، مخارجش را تأمین می‌کند. ولی ما آن شرایط را نداریم. به نظر می‌رسد ما چنین شرایطی را در کیش داشته باشیم. یک مقدار سخت است. همان‌طور که گفتم، شرایط خیلی بهتر شده است و این پتانسیل وجود دارد تا از این هم بهتر شود؛ اما وقتی به این ورزش زیاد اهمیت داده نمی‌شود، اسپانسر هم به سراغ آن نمی‌آید. انتقاد شما متوجه فدراسیون تنیس است یا مسئولان کلان ورزش؟ فدراسیون که الان به‌نظر من دارد خوب کار می‌کند. چون فیوچرز رفتن و حضور در مسابقات مختلف یک امر شخصی‌ست و فکر نمی‌کنم فدراسیون هیچ کشوری همچین کاری کند. البته تنیس در کشور ما در حال رشد است و قطعا به کمک‌های این‌چنینی نیاز دارد. بله، من وقتی ۱۷، ۱۸ ساله بودم، شاید سالی یک تورنمنت فیوچرز شرکت می‌کردم؛ ولی الان با کمک فدراسیون و درآمدی که از مسابقات جایزه بزرگ دارم، سالانه در ۱۰ الی ۱۲ فیوچرز شرکت می‌کنم. ولی باز باید بگویم به اسپانسر نیاز داریم و تا زمانی‌که برای اسپانسر صرفه اقتصادی وجود نداشته باشد، پا پیش نمی‌گذارد. سطح مربیگری در کشور ما چطور است؟ ما مربیان خوبی داریم. من چند سالی است در آمریکا تمرین می‌کنم و باید بگویم تمریناتی که در ایران می‌کنیم فرق زیادی با خارج از کشور ندارد؛ ولی خب آنجا تعداد بازیکنان بیشتر است و رقابت جدی‌تری بین‌شان وجود دارد. فدراسیون آمریکا مسابقات داخلی زیادی برگزار می‌کند. در کالج‌ها هم بازی‌های بسیاری انجام می‌گیرد. یکی از دلایل پیشرفت‌شان رقابت زیاد است. نگاه کنید، در ایران شش، هفت نفر در تیم ملی هستند. ولی سطح تنیس بعد از این چند نفر پایین می‌آید. یعنی رقابت فقط بین ما شش نفر است. اگر از پایه روی بازیکنان‌مان کار و سرمایه‌گذاری کنیم، وقتی ۱۸ساله بشوند به جای پنج بازیکن، ۳۰ بازیکن خوب خواهیم داشت که این خودش یک پیشرفت بزرگ است. هدف نهایی‌ات در تنیس چیست؟ دوست دارم به بهترین سطح تنیس‌ام برسم، یعنی وارد جمع ده نفر برتر جهان بشوم. ولی خب این سخت است. چند سال پیش در تور چلنجر که سطحی بالاتر از فیوچزر دارد، برای چند دوره، مسابقاتی برگزار کردیم؛ چرا متوقف شد؟ بالاخره وقتی برای مسابقات فیوچرز که هزینه کمتری دارد به سختی می‌توانند اسپانسر پیدا کنند. برای مسابقات چلنجر به مراتب کار سخت‌تر می‌شود. بهتر است به جای یک چلنجر ٤٠، ٥٠ ‌هزاردلاری، چهار تورنمنت فیوچرز برگزار کنند که این برای بازیکنان ما بهتر است. در سال‌های اخیر دو مربی نسبتا جوان موفقیت‌های درخور توجهی در سطح اول تنیس جهان به دست آورده‌اند. پتریک موراتوغلو فرانسوی و بیشتر از او، مگنوس نورمن سوئدی. واورینکا با کمک نورمن توانست در ۲۹سالگی اولین گرند اسلمش را با شکست نادال در فینال آزاد استرالیا به دست بیاورد، در حالی‌که قبل از آن هرگز نتوانسته بود یک ست از او بگیرد. خیلی‌‌ از کارشناسان موفقیت‌های این‌چنینی که در سنین بالاتر به‌دست می‌آید را نه محصول اصلاح تکنیک بازیکنان بلکه حاصل تغییر شرایط ذهنی و ارائه راه‌کارهای تاکتیکی می‌دانند. فدراسیون تنیس یا خودتان برنامه‌ای برای حضور در کمپ‌های این دسته از مربیان پیش‌رو که خودشان را در سطح اول تنیس جهان ثابت کرده‌اند، دارید؟ خیلی دوست دارم در این دوره‌ها حضور داشته باشم. اتفاقا چند سال پیش، به اتفاق بازیکن‌ها این ایده را مطرح کردیم تا از یک مربی خارجی برای همکاری دعوت شود. ولی خب بازهم شاید از نظر هزینه‌ها این کار شدنی نباشد. متأسفانه پولی که در فوتبال و ورزش‌های دیگر هزینه می‌شود در تنیس اصلا وجود ندارد. ما خودمان در خیلی از موارد از جیب خودمان خرج می‌کنیم، مگر اینکه در تیم ملی بازی کنیم. بنابراین این کار هزینه‌بر است. اگر ما بخواهیم به کمپی در اسپانیا یا حتی یک کمپ معمولی برویم، با این وضعیت دلار، خیلی برای‌مان سنگین تمام می‌شود. در سنی هستم که حضور در کمپ دیگر شاید آن‌قدر برایم مهم نباشد. درحال‌حاضر مسابقه بیشتر به درد من می‌خورد. اگر پول داشته ‌باشم، ترجیح می‌دهم در مسابقات مختلف حضور پیدا کنم تا اینکه به کمپ بروم. ​تمریناتت در آمریکا به چه صورت است؟ در آمریکا هم کار می‌کنم و هم تمرین. اما تدریس کردنم به صورتی نیست که به شاگرد‌های مبتدی آموزش بدهم. معمولا بازیکن‌های خوب دارم و حتی بعضا برای تمرین به دنبالم می‌آیند. ​ یعنی بیشتر حریف تمرینی هستم. ​ یک مربی صرب در آمریکا داشتم که مدتی زیر نظر آن توپ می‌زدم. در پایان اگر نکته‌ای هست که ناگفته باقی مانده، بفرمایید. از مسئولان، از فدراسیون، از آقای احمدوند و همین‌طور سایر بچه‌های تیم تشکر می‌کنم. شرایط اردوی تیم عالی است و امیدوارم بتوانیم برای دیویس کاپ نتیجه بگیریم.

منبع: شرق