این عکس در چند روز گذشته میلیون‌ها لایک و کامنت گرفته؛ تصویری از دو سوپراستار دوست‌داشتنی که یکی در مستطیل سبز جادو می‌کرد و آن یکی در عرصه رسانه، تلفیقی زیبا از مهارت و صداقت به نمایش می‌گذاشت.
حالا هیچ‌کدام‌شان چندان در دسترس مردم نیستند و بیشتر وقت‌شان را در خانه یا فضاهای غیرمرتبط دیگر می‌گذرانند. در مورد کریمی شاید بتوان گفت او به دلایل مختلف پتانسیل تبدیل شدن به یک مربی بزرگ را ندارد و بنابراین حضور کمرنگش در سطح اول فوتبال ایران توجیه‌پذیر است، اما غیبت عادل با هیچ استدلالی موجه نمی‌شود.
مردم هنوز مشتاق دیدن او و شنیدن گزارش‌های جذابش هستند، خودش هم دیوانه‌وار فوتبال را دوست دارد، اما این وسط اراده‌ای مجهول بین محب و محبوب فاصله انداخته است. این تصویر دلربا اما یک نکته دیگر هم دارد.
دو سال پیش در اوج حمایت‌های عادل از کارلوس کی‌روش که گاهی افراطی هم به نظر می‌رسید، علی کریمی با او درگیر شد و حتی تهدیدش کرد: «کاری می‌کنم از فوتبال بروی.»
البته که آن پرخاش و این ادعا، فقط محصول خشم لحظه‌ای و یک جدال فرسایشی رسانه‌ای بود. حالا هم که دیگران عادل را از فوتبال بیرون کرده‌اند، همین علی کریمی کنار اوست و لبخند رضایت را به صورت مجری مهجور هدیه میکند.
این آدم‌ها اصیل بودند، درست بودند و به همین خاطر اگر گاهی هم به پر و پای هم می‌پیچیدند، غرض و مرض خاصی نداشتند. راستی که چقدر دلتنگ آنهاییم.
از وقتی عادل رفت خره خورد در مملکت و فوتبال ما