تعویق المپیک و پیامدهایش برای ورزش

در تاریخ بازی‌های المپیک که از سال 1896 شروع شده، تاکنون سه بار این رویداد بزرگ به دلیل جنگ‌های جهانی اول و دوم برگزار نشده است. از آنجا که اساس برگزاری بازی‌های المپیک صلح، دوستی و گردآمدن ملل و اقوام مختلف است، برگزاری چنین مسابقاتی بی‌معنی است و طبیعی است که در چنین شرایطی برگزار نشود. از بعد از جنگ جهانی دوم تا به الان، بازی‌های المپیک بدون وقفه انجام شد تا این ویروس مرگ‌بار کرونا مانع از برگزاری آن شد و قرار است با تأخیر یک‌ساله برگزار شود. وقتی این ویروس در چین و شرق آسیا شیوع پیدا کرد، هشدارهای نگران‌کننده‌ای را می‌دادند، اما دنیا آن را جدی نمی‌گرفت؛ ازجمله خود ایران که در واقع بعد از چین، ژاپن و کره‌جنوبی چهارمین کشوری بود که با کرونا درگیر شد. شرایطی که این ویروس ناشناخته با توجه به عدم کشف درمان آن در کشور ایجاد کرد، برای ما مسجل کرد که نمی‌توان در این شرایط به برگزاری بازی‌های المپیک 2020 توکیو امیدوار بود. برای همین بلافاصله با هماهنگی مسئولان کمیته ملی المپیک، از کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) درخواست کردیم بازی‌های 2020 توکیو را به زمان دیگری موکول کنند. از پاسخی که IOC به نامه مقامات ورزش ایران داد، معلوم بود کرونا را جدی نگرفته‌اند. آنها در جواب به این نامه مدعی شدند که ورزشکارانتان را به کشورهای دیگری بفرستید تا برای المپیک آماده شوند و در رقابت‌های کسب سهمیه شرکت کنند. اما دیری نپایید که اروپا و آمریکا هم درگیر کرونا شدند و امروز می‌بینیم که آمار قربانیان و مبتلایان این ویروس در ایتالیا، اسپانیا، فرانسه، آلمان و آمریکا بیشتر از آسیا که منشأ کرونا بود، شده است. وقتی کرونا دامن خود اروپا را گرفت، کمیته بین‌المللی المپیک متوجه شد با این وضعیت خطرناک دیگر چاره‌ای جز به تعویق انداختن المپیک 2020 ندارد؛ چراکه ورزشکاران به‌هیچ‌وجه نمی‌توانند تمریناتشان را در این شرایط سپری کنند. بدون ‌شک باید گفت این تعویق تبعاتی منفی را به لحاظ اقتصادی برای میزبان مسابقات و IOC که بالاترین نهاد اجرائی ورزش جهان است، دارد؛ آن‌طور که ارزیابی کرده‌اند، ژاپنی‌ها بیش از 12 میلیارد دلار به دلیل لغو المپیک 2020 توکیو ضرر خواهند کرد. این در حالی است که IOC نیز با ضرری 2.5 تا سه میلیاردی روبه‌رو شده است. با وجود این خسارت‌های بزرگ، باید گفت عملا چاره‌ای جز گرفتن چنین تصمیمی وجود نداشت؛ چراکه این ترس عمومی که امروزه کرونا در بیشتر نقاط دنیا ایجاد کرده، این اجازه را به کشورها نمی‌داد که با حضور ورزشکارانشان در این میدان موافقت کنند. بدیهی است که این اتفاق باعث شده همه برنامه‌های تیم‌های المپیکی تغییر کند و کارها مجددا در فاصله یک سال و نیم باقی‌مانده انجام شود. با توجه به اینکه همیشه عرف بر این است که در سال المپیک هیچ مسابقه‌ای در سطح قهرمانی جهان یا لیگ جهانی برگزار نشود، طبیعتا این رقابت‌ها به سال 2021 موکول می‌شود؛ بنابراین باید برنامه‌ریزی دقیقی برای برگزاری این مسابقات و بازی‌های المپیک در یک سال صورت گیرد. با همه اینها، IOC این زمان‌بندی‌ها را با 33 فدراسیون جهانی المپیکی انجام داده و قرار است المپیک 2020، از اول تا 17 مرداد در سال 2021 در توکیو پایتخت ژاپن برگزار شود.  نکته‌ای که به نظر من باید به آن توجه داشت، این است که IOC هرقدر هم قدرتمند باشد که در گذشته قدرت خودش را هم به دنیا نشان داده، اما قدرتمندتر از قانون طبیعت نیست. ورزش ایران تا پیش از شیوع کرونا 70 درصد سهمیه‌های المپیک را که معادل 52 سهمیه بود، به دست آورده است؛ پیش‌بینی ما این بود که در فاصله چند ماه باقی‌مانده تا المپیک 2020 که مرداد  سال جاری قرار بود برگزار شود، بتوانیم بین 11 تا 18 سهمیه دیگر را نیز کسب کنیم. حالا اما با تغییر شرایط باید منتظر ماند و دید فدراسیون‌های جهانی رشته‌های مختلف چه تصمیمی برای ادامه برگزاری رقابت‌های انتخابی المپیک می‌گیرند؛ بعد از آن است که باید دوباره کار آماده‌سازی تیم‌های ملی را شروع کنیم. ما واقعا نمی‌توانیم بگوییم که وقوع کرونا و تعویق المپیک برایمان خوب بوده یا بد؛ چون شرایط یکباره به‌گونه‌ای دگرگون شده که نه می‌توانیم اظهارنظری درباره ورزشکاران خودمان داشته باشیم و نه درباره رقبای خارجی‌ خود. آنچه مهم است، این است که فرصتی یک‌سال‌ونیمه به همه دنیا داده شده و ما هم باید بهترین بهره را از این فرصت ببریم؛ پس برای همین خوش‌بین هستیم. به امید اینکه کرونا هرچه زودتر از ایران خارج شود و آسیبی به ورزشکاران نزند.‌