. یکی از گروه‌هایی که شاید در این ایام اثربخش بودند و همواره مردم را به صبوری، رعایت و آرامش فراخواندند، هنرمندانی بودند که کوشیدند تا با حال خوب خود به‌جای تمرکز بر بیماری و فقدان بر فرصت‌های ایجاد شده توجه کرده و کارهای نیمه‌تمام خویش را به پایان برسانند. البته که همچنان مبارزه با این ویروس ادامه دارد، همچنان نیاز داریم که صبور باشیم و همچنان نیاز داریم که توصیه‌هایی چون ماسک‌زدن و رعایت بهداشت فردی را برای حفظ سلامتی خود و دیگران به‌کار ببندیم. قرار نیست به این موضوع عادت کنیم، اما همین که بدانیم چطور باید با آن زندگی کنیم و زنده بمانیم کافی است.
سیروس الوند نویسنده و کارگردان سینما با اشاره به مشغله‌های شخصی خود در ایام شیوع کرونا، بیان کرد: در این مدت مشغول آماده‌کردن فیلم «آنجا همان ساعت» بودم و در حال حاضر فیلم تمام شده است و این مدت اخیر یک ترانه برای آن آماده کرده‌ایم.
وی خاطرنشان کرد: پیش‌تر یک سناریو کار کردم و به‌تازگی برگزاری کلاس‌هایم را سر گرفته‌ام اما عمده زمان را در خانه بودم چرا که این بیماری به هر حال جدی است. این کارگردان افزود: ما در فرهنگ خود ظرفیت پذیرش این شرایط و یک شکل جدید از زندگی را نداریم و اساسا قابل مقایسه با اروپا و آمریکا نیستیم. آنها به‌ویژه آمریکایی‌ها، پنج روز در هفته کار می‌کنند و نهایتا دو روز آخر هفته‌شان (شنبه‌ویکشنبه) را عمدتا پای تلویزیون می‌گذرانند.
وی افزود: اما ایرانیان رفت‌وآمدهای مکرر با همدیگر دارند و شرایط در اینجا فرق می‌کند. در آمریکا وقتی کسی فوت می‌کند، مراسم به یک کلیسا ختم می‌شود، اما ایرانیان تا ۴۰ روز با صاحب‌عزا ارتباط دارند؛ یا در مراسم عروسی آمریکایی‌ها یک مراسم کلیسا دارند و پس از آن یک مهمانی شام؛ اما ایرانی‌ها تا یک‌ماه مراسم متعددی (همچون پاگشا و...) دارند و این فرهنگ زندگی و ارتباط جمعی، در همه زمینه‌ها و جنبه‌های زندگی ما حضور دارد و این ارتباط جمعی جایگاه برجسته‌ای در فرهنگ ما دارد.
به‌دلیل همین خصلت زندگی جمعی ایرانی است که می‌بینیم امروز بخشی از جامعه کلافه‌شده و توصیه‌ها را جدی نمی‌گیرد و بععضا در برابر آن مقاومت می‌کنند. بر این اساس اگر رسما اعلام شود که ما به زندگی پیش از کرونا بازنمی‌گردیم، احتمالا مردم یک افسردگی جمعی پیدا می‌کنند. کارگردان فیلم‌های سینمایی نفس بریده (۱۳۵۹)، محموله (۱۳۶۶)، ساغر (۱۳۷۶)، مزاحم (۱۳۸۰)، زن دوم (۱۳۸۵)، پرتقال‌خونی (۱۳۸۹)، آنجا همان ساعت (۱۳۹۷)، با اشاره به سختی‌های روزهای گذشته و دلتنگی شخصی خود، گفت: این مدت دلتنگ رفتن به سینما و تئاتر شدم. وی ادامه داد: هنوز با این شرایط سازگار نشده‌ام و به روزهای کرونا عادت نکرده‌ام؛ اما در این سال‌ها یاد گرفتم چگونه با چیزهای زیادی که قبولشان ندارم، کنار بیایم. در حقیقت من با این شرایط صرفا کنار آمده‌ام؛ بدین معنا که این شرایط را نپذیرفته‌ام و صرفا به آن تن داده‌ام. فرصت کردم در این مدت کتاب‌هایی را دوباره بخوانم؛ کتاب سینمای نئولاریزم ایتالیا و یکی دو فیلمنامه خواندم. ضمن اینکه روی فیلمنامه خودم، کارکردم و فیلمم را به اتمام رساندم.
دیدگاه تان را بنویسید