ایرلند به‌عنوان منبع بسیاری از اشعار، نمایشنامه‌ها و قطعات موسیقی اروپایی، دارای قدرت رقابت نرم بسیار بیشتری از وسعت جغرافیایی خود است. برای سال‌ها اتحاد در ایرلند تنها یک رویای جمهوری‌خواهی بود. اما در این روند تغییراتی به‌وجود آمده است. این هفته یکی از فعالان کمپین اتحاد ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند (جنوبی) در انتخابات جمهوری ایرلند توانست بیشترین میزان رای را به خود اختصاص دهد. اگرچه برگزیت موجب شده ایرلند شمالی از اتحادیه اروپا خارج شود، اما شمالی‌ها رای به ماندن داده‌اند. سرشماری ۲۰۲۱ در ایرلند شمالی احتمالا نشان خواهد داد که برای نخستین بار، کاتولیک‌ها که متمایل به دوبلین(پایتخت جمهوری ایرلند) هستند از تعداد پروتستان‌های مایل به وست‌مینستر (دولت انگلیس) سبقت می‌گیرد. به علاوه جمهوری ایرلند با توجه به کاهش یافتن نفوذ کلیسای کاتولیک، نسبت به همسایه شمالی خود با آغوش بازتری برخورد می‌کند. هم‌اکنون جزیره ایرلند نیازمند یک برنامه است. اولویت باید آن باشد که اقداماتی انجام شود تا حامیان اتحاد احساس کنند در ایرلند جدید موقعیتی خواهند داشت. به علاوه باید برنامه‌هایی نیز برای نحوه انجام ادغام سیستم‌های سلامت، آموزشی، سیاسی و ارتش دو طرف نیز تدوین شوند. سیاست‌مداران بریتانیا و ایرلند باید به هزینه‌های دو دهه جنگ برای ایرلند شمالی، جمهوری ایرلند و بریتانیا فکر کنند تا بتوانند در همکاری با یکدیگر مسیری را برای ایجاد یک ایرلند متحد بسازند.
دیدگاه تان را بنویسید