فضای مجازی
بازار شلوغ ادعاها در شبکه‌های اجتماعی | سندروم همه‌چیزدان؛ چرا همه در فضای مجازی
آیا به دنبال کسانی می‌گردید که مشکلاتتان را رفع کنند بدون آنکه پولی بگیرند؟ کافیست سری به شبکه‌های اجتماعی بزنید!
آیا به دنبال کسانی می‌گردید که مشکلاتتان را رفع کنند بدون آنکه پولی بگیرند؟ کافیست سری به شبکه‌های اجتماعی بزنید! افرادی را خواهید دید که هم در سیاست نظر می‌دهند، هم در هنر و ورزش، هم پیش‌بینی اقتصادی می‌کنند و هم برای بیماری‌های نادر نسخه تجویز می‌نمایند. در دنیای امروز کافی است چند دقیقه در اینستاگرام بگردید تا این «خودمتخصص‌پنداران» را ببینید؛ کسانی که پیش از کارشناسان واقعی وارد میدان می‌شوند و سیلی از تحلیل‌ها و اظهار نظرها را روانه مخاطبان می‌کنند.
پدیده‌ای که از آن به عنوان «سندروم همه‌چیزدان» یاد می‌شود، محصول مستقیم دسترسی آسان به اطلاعات و عطش دیده‌شدن است. کافیست چند مقاله پراکنده بخوانی یا یک ویدیو ببینی تا احساس کنی کارشناس شده‌ای و باید دیگران را آگاه کنی. الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی نیز این میل را تقویت می‌کنند؛ چراکه محتوای جنجالی و هیجان‌انگیز بیشتر دیده و بازنشر می‌شود. نتیجه، بازاری شلوغ از ادعاهای متناقض است.
جالب آنکه بسیاری از این افراد، نه تجربه جدی دارند و نه تحصیلات تخصصی؛ اما اعتمادبه‌نفسشان در ارائه تحلیل از متخصصان واقعی هم بیشتر است. در موضوعاتی چون تغذیه، روان‌شناسی یا روابط عاطفی، نسخه‌های فوری و قطعی می‌دهند؛ نسخه‌هایی که گاهی نه تنها کمک‌کننده نیستند، بلکه می‌توانند آسیب‌زا باشند.
این وضعیت یک پیام روشن دارد: ما در عصر «توهم دانش» زندگی می‌کنیم. حجم بالای اطلاعات خام و پراکنده، بدون سواد رسانه‌ای و تفکر انتقادی، به جای افزایش آگاهی، ما را در دام خطاهای شناختی انداخته است. نسلی شکل گرفته که به‌جای پرسیدن، بیشتر قضاوت می‌کند و به‌جای شنیدن صدای کارشناسان واقعی، فریاد پررنگ‌ترین ویدیوها را دنبال می‌کند.
امروز مرز میان آگاهی و توهم آگاهی کمرنگ شده است. هر کسی می‌تواند ظرف چند ثانیه به «کارشناس همه‌چیز» بدل شود و صدای خود را به گوش هزاران نفر برساند. این واقعیت نشان می‌دهد که گرچه فضای مجازی به ما تریبون داده، اما مسئولیت استفاده درست از آن همچنان بر دوش خودمان است.
منبع :
چند ثانیه
دیدگاه تان را بنویسید