ریشهٔ تمام اندوه‌ها: توقع داشتن از دیگران است

- توقع باعث اندوه می‌شود چون:

دیگران مثل ما فکر نمی‌کنند:ما انتظار داریم دیگران دنیا را مثل ما ببینند، ولی واقعیت این است که هرکس ذهن، تربیت، تجربه و درک خودش را دارد.

- رفتار دیگران در کنترل ما نیست: ما فقط می‌توانیم رفتار خودمان را مدیریت کنیم، نه دیگران را. وقتی توقع داریم کسی تغییر کند یا کاری را “باید” برای ما انجام دهد، در حال وابسته کردن شادی خود به چیزی بیرونی هستیم.

- توقع به وابستگی می‌انجامد: هر چه بیشتر از دیگران انتظار داشته باشیم، بیشتر احساس می‌کنیم بدون آن‌ها ناقصیم یا نمی‌توانیم خوشحال باشیم.

- بسیاری از افراد توقع را با محبت اشتباه می‌گیرند. اگر من برای کسی کاری می‌کنم، فقط وقتی این کار ارزشمند است که بدون چشم‌داشت باشد.

اگر در دل، انتظار جبران داشته باشم، و جبران نشود، آن وقت تبدیل به رنج خواهد شد.

- با خودشناسی و خودکفایی درونی:ابتدا باید نیازها، احساسات و ارزش‌های خود را بشناسیم. وقتی خودمان را بشناسیم، کمتر به تأیید دیگران نیاز داریم.

- با تمرین پذیرش:باید بپذیریم که دیگران آن‌گونه که ما می‌خواهیم نیستند و نباید باشند.

- با کاهش وابستگی:آرامش ما نباید وابسته به رفتار دیگران باشد. استقلال عاطفی، ریشهٔ آرامش است، از توقع رها می شویم.

- هر زمان که از کسی ناراحت شدی، قبل از آن‌که او را مقصر بدانی، یک‌بار از خود بپرس:

«آیا این اندوه از دلِ توقع من برنخاسته؟»