زبان فقط ابزار نیست، اگر زبان فروریزد، ما هم بی‌چهره می‌شویم | کوثرشیخ نجدی

زبان فقط ابزار ابراز نیاز یا انتقال پیام نیست. زبان، خانه‌ای است که در آن فکر می‌کنیم، وجود می‌یابیم، و هویت فرهنگی‌مان در تک‌تک آیینه‌ها و اتاق‌هایش شکل می‌گیرد.

افول ادبیات و به‌کارگیری سخیف واژگان، مساوی‌ است با فروافتادن از بام معنا و تمدن. همین اندازه مهم.

به تعبیر لَکان، ناخودآگاه ساختاری شبیه زبان دارد و کلمات بازتاب‌دهنده‌ی تصاویرند. در حقیقت، واژه‌ها تنها حامل معنا نیستند، بلکه خود زاینده‌ی واقعیت روانی و اجتماعی ما هستند. اگر فرهنگ ایرانی صدا و سیمایی داشته باشد، چاره‌ای ندارد جز آنکه در ردای واژگان بدرخشد. 

در ادبیات فارسی زنده‌ایم، و اگر آن فروبپاشد، ما نیز بی‌صدا و بی‌چهره خواهیم شد و درست از همین‌رو صدا و سیما اولین رسالتش آموزش و رشد اجتماعی فرهنگ و ادبیات است و اما قطعا رسالتش این نیست که برای پافشاری بر گفتمانی خاص به در و دیوار بکوبد و تمام خطوط قرمز زبان و فرهنگ را له کند. 

هر واژه‌ای که از دهان گوینده یا بازیگر تلویزیون بیرون می‌آید، پیشنهادی است برای شکلی از اندیشیدن و در نتیجه سبکی از زیستن. 

لذا به‌کارگیری واژگان سخیف و زبان نازل، صرفاً یک انتخاب ساده زبانی نیست. بلکه آلوده‌سازی روان جمعی و فرسایش تدریجی فرهنگ گفتار است.

فرهنگ عمومی، با ادبیات عمومی زنده می‌ماند؛ و اگر زبان حقیر شود، اندیشه نیز دنباله‌رو آن سقوط خواهد کرد.