فوتبال ایران در انتظار الماس

زندگی برای بوشهری‌ها جبر زیبایی دارد. اینجا، جاشوها باید قوت و روزی  خود را از دهان بمبک و از دل موج‌های سهمگین خلیج فارس بیرون بکشند. برای کسی که خانواده‌ای چشم انتظار دارد، این مبارزه فقط باید به پیروزی ختم شود. مبارزه ناعادلانه ای که در خون بوشهری‌هاست.

تقریباً 10-12 سال پیش، تمرینات تیم های پایه ایرانجوان در زمین این تیم در خیابان چمران بوشهر انجام می شد. زمین ناهمواری که یا قوزک  پایت می پیچید و باید از رده نوجوانان از فوتبال خداحافظی می کردی، یا به پدیده ای در سطح ماهینی ها (حسین و دانیال)، قایدی یا طارمی تبدیل می شدی. این فوتبالیست ها، وارد مسیری شدند که باید در آن پیروز می شدند و البته یکی از آنها چنان به تاخت این راه را طی کرد که روزهای حضورش در بوشهر خیلی دورتر از زمان طبیعی - ده سال پیش- به نظر می‌رسد.

یک فصل درخشان دیگر برای ستاره بوشهری پورتو به پایان رسید. مهدی طارمی در این فصل با به ثمر رساندن 16 گل و 11 پاس گل، در رده سومین گلزن برتر ایستاد و به عنوان برترین پاسور فصل، کفش طلای لیگ برتر پرتغال را به دست آورد.این عملکرد خارق العاده باعث شد تا طارمی به عنوان یکی از گزینه های قطعی حضور در تیم منتخب فصل لیگ پرتغال و کاندیدای برترین بازیکن فصل این لیگ معرفی شود.البته رسیدن به این جایگاه برای مهدی، خیلی آسان نبوده. طارمی در 2 سال از بهترین روزهای عمرش، به جای پوشیدن لباس باشگاهی، در لباس سربازی سپری کرد. 4 ماه محرومیت از فوتبال را به دلیل تصمیم عجولانه اش در پیوستن به ریزه اسپور ترکیه تجربه کرد. بدترین و شدیدترین فشارها از سوی رسانه ها و هواداران (حتی خودی) تحمل کرد و دست آخر، مثل تکه کربنی که قرن ها زیر فشار بوده، تبدیل به الماس لیگ پرتغال شد.

پسر بوشهری، پله های فوتبال را یکی یکی پشت سر گذاشت اما هیچ وقت برای آرزوهایش سقفی قائل نبود. با لباس آقای گلی گروه ب از کارخانه بازیکن سازی ایرانجوان در دسته 1، به پرسپولیس صدر جدولی لیگ برتر پیوست. تنها یک سال بعد آقای گل لیگ برتر شد و سال بعد هم این عنوان را برای خود تمدید کرد.اما اینها، اوج طارمی نبود. او پس از قهرمانی با پرسپولیس، به تیم الغرافه در لیگ ستارگان قطر پیوست و قهرمانی جام حذفی در این تیم را نیز تجربه کرد تا فرودگاه قطر، محل ترانزیت او به اروپا باشد. 

روزگاری تیم ناشناخته آرمینیا بیله فلد، محبوب ترین تیم اروپایی در ایران محسوب می شد. جایی که علی دایی را به بایرن مونیخ فرستاد تا اولین گل های ایرانی چمپیونز لیگ در باواریا رقم بخورد. ریوآوه 2019 هم برای ایرانی ها مثل بیله فیلد 1997 بود.تیمی که در عین گمنامی، محبوب دل ایرانی ها شد و طارمی، پایه های رویای اروپاییش را در آن بنا گذاشت. مهدی که حالا با تجربه شده بود، نیازی به فرصت سوزی نداشت و در فصل اول حضورش در پرتغال، آقای گل لیگ برتر این کشور شد.

بعد از کسب توپ طلای پرتغال، طارمی در بازار نقل و انتقالات اروپا مشتریان زیادی پیدا کرد. پسر بوشهری از ویلا دکنده به پورتو اسباب کشی کرد تا ادامه زندگی فوتبالیش در پرتغال ادامه پیدا کند.مسیر برای طارمی مثل کاشف او "علی دایی" ادامه یافت. مهدی در پورتو موفق به باز کردن دروازه یک ایتالیایی (یوونتوس) و چلسی شد. همان کاری که اسطوره فوتبال آسیا در لباس تیم هرتابرلین انجام داده بود. شاید اگر طارمی در تورین اخراج نمی شد، نتیجه بازی پورتو-چلسی در بازی اول هم به گونه دیگری رقم می خورد.

طارمی برای رسیدن از بندر بوشهر تا بندر پورتو 10 سال صرف کرده. سال هایی که هیچ حاشیه ای نتوانسته او را از رسیدن به چیزی که می خواهد متوقف کند.

فصل فوتبالی پرتغال در 6 ماه به سرانجام رسید و طارمی در 3ماه آن به عنوان بهترین فوروارد و یک بار به عنوان بهترین بازیکن انتخاب شد. برای فوتبالیستی با این سطح از توانایی، لیگ برتر پرتغال اوج لذت نیست و همیشه یک پله دیگر برای فتح کردن وجود دارد.

بوشهری پورتو، بارها آرزوی خود را بازی کردن برای رئال مادرید اعلام کرده. او در نزدیکترین فاصله به پایتخت اسپانیاست و کسی نمی‌داند که تابستان امسال او انتقال غافلگیرکننده فوتبال ایران خواهد بود؟