در مطلبی به قلم محمدباقر محسنی ساروی نوشت: «برابر تحقیقات پژوهشگران طی دو ماهۀ اخیر و در پی شیوع «کروناویروس» و سلسله رخدادهای مربوط به آن، سطح دیاکسیدکربن محصور در زیر جوّ زمین کاهش قابل توجهی نشان می‌دهد. حتی برخی ارزیابی‌ها این کاهش را «بین ۶ تا ۱۰ درصد» تخمین می‌زند. ضمن این که تولید گاز متان نیز کاهش زیادی داشت. خبری که طی چند روز گذشته پوشش وسیعی در رسانه‌های جهان داشت. افزون بر آن در عمل نیز ساکنان برخی از آلوده‌ترین شهرهای جهان پس از مدت‌ها، تِم آبی را در آسمان شهر خود می‌بینند.
«پندمی» و انتشار جهانی ویروس کرونا و سرعت انتشار آن موجب شد تقریباً ۸۰ درصد از پروازهای خطوط هوایی دنیا تا اطلاع ثانوی قطع شود و سیستم حمل و نقل درون‌شهری در بیش از ۸۰درصد از کشورها، حمل و نقل بین‌شهرها و بین‌کشورها همه به‌طوری بی‌سابقه از زمان اختراع موتورهای احتراقی که سهمی نمایان در آلودگی هوا، نابودی محیط زیست و انقراض گونه‌های برخی جانوری داشت و از زمان ورود بشر به عصر «ماشینیسم» خاموش شدند.
صنایع بزگ خوابیدند و کارگران بسیاری در خانه ماندند تا مگر این دشمن نامرئی نسل بشر، کوتاه بیاید و همه این اتفاقات در سطح جهانی، موجب شد برای نخستین بار طی دهه‌های اخیر کمترین میزان دیاکسیدکربن به زیر جوّ تزریق شود و این کاهش نیز حاصل همین سکوت و سکون بود.
پس تا اینجای کار «کروناویروس» به رغم درد و رنجی که با خود آورد و جان‌های بسیاری را بُرد، دستِ کم برای آسمان و هوا مفید بود و از آلودگی کاست. اما نباید خیلی خُرسند باشیم چون این ویروس چندان حافظ و طرفدار محیط زیست ما نبوده چون به همان اندازه که برای هوا، پاک‌کننده و مفید بود برای زمین، آلوده‌کننده و مخرب عمل کرده است.
در دوماه اخیر کروناویروس بسیاری از شهروندان دنیا را در بیش از ۱۵۰ کشور به روی تخت بیمارستان کشاند و همان‌گونه که می‌دانیم بخش اعظمی از داروها و لوازمی که در مدت زمان بستری بودن بیمار مورد استفاده قرار می‌گیرند شیمیایی و مصنوعی و برای طبیعت به شدت مضرند. در تمام این مدت نیز افرادی که در سلامت کامل بودند، ناگزیر از استفاده از دستکش‌های لاتکس، انواع دستکش‌های نایلونی و همچنین انواع ماسک‌ها و وسایل حفاظتی شدند؛ در حالی که همه یا بخشی از آنها مواد پلیمری دارد و غالباً نیز یکبارمصرف‌اند.
از همه خطرناک‌تر این که مایعاتی چون وایتکس، انواع مختلف شوینده‌های اسیدی و قلیایی یا حاوی الکل اتانول و مقادیر قابل توجهی آب شرب را در مقیاس جهانی نثار در و دیوار شهرها و زمین کردند تا محیط را ضدعفونی کنند. این همان جایی است که کرونا به زمین و منابع آب‌های سطحی، جفا کرده چون غالب شهروندان و همچنین غالب بیمارستان‌ها برنامه مشخصی برای بازیافت این مواد ندارند و تمام یا بخش اعظمی از این مواد را راهی دامان طبیعت می‌کنند و به صورت سنتی در «لندفیل»ها دفن می کنند یا می‌سوزانند و هر دوصورت، آسیبی جبران‌ناپذیر برای محیط زیست در پی دارد.
بر این اساس باید گفت در مجموع، کرونا ویروس به رغم این که دشمن انسان است و از جامعۀ انسانی انتقامی سخت گرفته خود نیز چندان دوست‌دار طبیعت نیست و حتی مانند نفوذی عمل کرده و با طبیعت رفتاری منافقانه و دوگانه دارد چرا که خود را طرفدار هوای پاک نشان داده اما برای زمین، «نابودی» تحفه آورده است.
برای این که این بخش از مشکل را نیز تدبیر کنیم حتی‌الامکان باید از ماسک‌های پارچه‌ای و قابل‌شست و شو استفاده کنیم و از افراط در گندزدایی‌های محیطی بپرهیزیم و بکوشیم مواد پلیمری و اجناس ناجور کمتری چون خنجر در سینۀ زمین فروبریم در غیر این صورت شاید از کرونا جان به در ببریم، اما به مرگی دردناک براثر انواع سرطان‌ها تاوان خواهیم داد.»
دیدگاه تان را بنویسید