در پی انصراف عدنان الزرفی از تشکیل دولت، برهم صالح، رئیس جمهور عراق، مصطفی کاظمی را مامور تشکیل کابینه کرد، اقدامی که از حمایت بی سابقه تقریبا تمام نیرو‌های سیاسی عراق برخوردار بود. کاظمی از معدود شخصیت‌های عراق بود که با همه طرف‌های داخلی و خارجی همکاری و رابطه نسبتا خوبی داشته است. از این رو، او برخلاف سلفش عادل عبدالمهدی، توانایی بیشتری برای تنش زدایی و حتی وساطت میان ایران و آمریکا دارد.
تا قبل از روز پنج شنبه، یعنی روز ماموریت یافتن کاظمی برای تشکیل دولت، با وجود تکرار اسم وی به عنوان گزینه نخست وزیری در رسانه ها، بسیاری حتی چهره او را هم نمی‌شناختند. زیرا کاظمی در سال‌های اخیر که رئیس دستگاه اطلاعات عراق بود، جز در موارد محدود، به ندرت در انظار عمومی ظاهر می‌شد. کاظمی، در گذشته نه چندان دور، روزنامه نگار بود، با این حال، تصاویر کمی از وی در رسانه‌ها یافت می‌شد.
روز پنج شنبه، اما، گمنامی خودخواسته کاظمی به پایان رسید و حالا او با تکیه بر کرسی مهمترین منصب اجرایی عراق، دیر یا زود به عنوان یکی از خبرسازترین چهره‌های عراق ظاهر خواهد شد.
کاظمی و چند سوال
کاظمی هنوز کابینه خود را معرفی نکرده است. او یک ماه مهلت دارد تا برنامه و وزرای کابینه خود را جهت اخذ رأی اعتماد به پارلمان ارائه دهد. قطعا، انتخاب وزرا، کار آسانی نخواهد بود، اما حمایت قاطع همه گروه‌های سیاسی عراق، اعم از شیعه، سنی و کرد، شانس موفقیت کاظمی در تشکیل کابینه را بسیار بالا می‌برد. بسیاری معتقدند که کاظمی، مرد مناسبی است که در زمان مناسب در مکان مناسب قرار گرفته است.
چنانچه کاظمی در تشکیل کابینه موفق شود، چالش‌های فوری گوناگونی خواهد داشت که شاید مهمترین آنها، مهار بیمای کرونا و مدیریت بحران اقتصادی است. همچنین، کاظمی در حالی نخست وزیر شد که عراق در میانه یک بحران سیاسی قرار دارد؛ حالا کاظمی باید مشخص کند که چه برنامه‌ای برای رفع این بحران دارد؛ آیا دولت وی انتخابات زودهنگام برگزار خواهد کرد؟ یا اینکه ایده دولت انتقالی را کنار خواهد گذاشت؟
دیدگاه تان را بنویسید