چرا کارگران نیازمند حمایت‌های ویژه هستند؟

ماریا میچل که برای سرویس‌های آنلاین رانندگی و تحویل غذا کار می‌کند در مقاله‌ای جالب و خواندنی در نیویورک تایمز به بررسی مشکلات پیرامون مشاغلی پرداخته است که به علت ماهیت شغل‌شان به لحاظ امنیت شغلی یا سلامتی در خطرند. وی در این مقاله می‌نویسد: من یک مادر مجرد هستم و برای ماندن در این شهر، در جایی که بزرگ شده‌ام، سخت کار کردم. من از دانشگاه واشنگتن فارغ التحصیل شده‌ام، اما هیچ کارفرمایی انعطاف‌پذیری لازم برای مراقبت از سه دخترم را به من نمی‌دهد. به همین دلیل من از ۵ سال پیش شروع به همکاری با سرویس‌های تهیه غذا و سایر سرویس‌های آنلاین مثل  Postmates، DoorDash، Uber Eats و Instacart و همچنین لیفت کردم. اما شرایط در روز‌های اخیر تغییر کرده است.

میچل در ادامه می‌نویسد: «کار آنلاین من را زنده نگه داشته است، اما ساعت‌های زیادی را در روز به کار اختصاص می‌دهم. ساعت ۴:۳۰ صبح برای سفارش صبحانه از خواب بیدار می‌شوم، سپس به لیفت می‌روم تا افراد را به محل کارشان برسانم. در مرحله بعد، فرزندانم را به مدرسه می‌رسانم،  سپس با عجله برای سرویس ناهار آنلاین آماده می‌شوم. بعد از ظهر تا زمان رسیدن بچه‌ها از مدرسه کمی استراحت می‌کنم و سعی می‌کنم وقتی هم برای بودن با آن‌ها بدون این که زمان شام ​​از ۵ تا ۹ را از دست بدهم پیدا کنم. بعضی از روز‌ها باید ۱۶ ساعت کار کنم تا روزم را به پایان برسانم.»

اما همه این سناریو‌ها به پیش از شیوع کرونا مرتبط بود. از آن زمان، کار من به طرز چشمگیری کاهش یافته است. روز جمعه به مدت پنج ساعت در سرویس لیفت فعالیت کردم و در مجموع  فقط سه سرویس داشتم.  به طور معمول و پیش از این من ۱۵ سرویس داشتم. مردم نمی‌خواهند کار کنند. وانت فرودگاه وجود ندارد. هیچکس پرواز نمی‌کند، روند تحویل غذا تا کنون خوب بوده است. اما اگر سفارش غذا ادامه نداشته باشد، کاری برای من وجود ندارد.

در Postmates، سفارشات متعددی انجام می‌شوند اما این شرکت دیگر مبلغ بیشتری پرداخت نمی‌کند. در عوض این شرکت کارگران جدیدی را استخدام می‌کند. هفته گذشته این شرکت استخدامی‌هایی داشت که با توجه به افزایش نرخ بیکاری عادی به نظر می‌رسد. مهمتر از همه، دولت مدارس را تعطیل کرد، بنابراین فرزندان من در خانه هستند. خوشبختانه، من نیازی ندارم که مانند بسیاری از کارگران دیگر نگران مراقبت از کودکانم باشم.

کوچکترین دختر من می‌تواند در کنار خواهرش که ۱۷ سال دارد، در خانه بماند. یا من هنگام برخی کار‌ها می‌توانم او را با خود ببرم اما فرزندانم صبحانه و ناهار را در مدرسه رایگان دریافت می‌کردند و حالا باید برای تهیه یک ظرف غذا در طول ناهار باید به خانه بروم، یعنی درست هنگامی که من باید سفارش تحویل بدهم.

در سیاتل، رهبران گام‌های مفیدی برداشته اند. آن‌ها قطعی برق و آب را متوقف کرده‌اند و برای مستاجرانی که نمی‌توانند اجاره پرداخت کنند، مهلت‌هایی جدید را اعلام کرده است. این یک اقدام مناسب است زیرا هوا واقعا سرد شده است و اکنون زمان مناسبی برای بی خانمان کردن افراد نیست.  کارگر‌های ساعتی که در حال از دست دادن درآمد خود هستند اولین کسانی هستند که خانه خود را از دست می‌دهند.

در حالی که فرماندار منطقه مرخصی استعلاجی و بیمه بیکاری را برای کارمندان گسترش می‌دهد، این امر باید به کارگرانی که به عنوان پیمانکار مستقل طبقه بندی می‌شوند، گسترش یابد. ما به کمک هزینه‌های اضطراری نیز نیاز داریم. اگر به دلیل ویروس کرونا کار را از دست بدهم، نمی‌توانم مزایای بیکاری برخوردار شوم.

برای ما ناشناخته‌های زیادی وجود دارد، و من باید بدانم که اگر همه چیز تعطیل شود، یا اگر کسی در خانواده من بیمار شود، هنوز هم درآمد دارم یا خیر اما این نمی‌تواند رخ دهد. من نمی‌توانم خود را قرنطینه کنم؛ زیرا کار نکردن گزینه‌ای مطلوب نیست چرا که اگر پول کافی کسب نکنم، نمی‌توانم به فرزندانم غذا بدهم؛ بنابراین تا زمانی که تب ندارم،  متوقف نمی‌شوم و این همان کاری است که سایر کارگران شرکت‌های بزرگ  نیز انجام می‌دهند، زیرا هیچ کدام از ما پول کافی برای صرفه جویی در موارد اضطراری مانند این نداریم.

شرکت‌های آنلاین و بزرگ  باید ما را از این بحران عبور دهند. ما سزاوار حمایت با درآمد‌های اضطراری هستیم تا بتوانیم در کنار هم بمانیم و کارگران برای بقا در درازمدت به حداقل استاندارد‌های پرداخت نیاز دارند، بنابراین قبل از وقوع بحران بعدی باید چیزی ذخیره کنیم.

به همین دلیل است که من با کمپین Pay Up برای تصویب قوانینی که از ما محافظت می‌کند کار کرده ام. ما باید یک طبقه پرداخت برای اطمینان از اینکه حداقل ۱۵ دلار در ساعت به علاوه هزینه‌های رانندگی تامین می‌شود، مشخص کنیم و به کارگران این امکان را بدهیم تا بدانند که برای یک کار مشخص مبلغی را دریافت می‌کنند. شرکت‌های بزرگ حتی در شرایطی که نتوانیم کار کنیم باید برای کارگران دستمزدی فراهم کنند. اگر آن‌ها بخواهند مانع از انتشار ویروس شوند، برای ماندن در خانه باید برای ما درامدی مشخص داشته باشند..

آن‌ها همچنین باید وسایلی مانند ضدعفونی کننده را برای جلوگیری از قرار گرفتن کارگران در معرض خطر ارائه کنند. ما قبل از وقوع بحران به این حمایت‌ها نیاز داشتیم و اکنون بیش از هر زمان دیگری به آن‌ها احتیاج داریم. به نوعی، کارگران غول‌های فناوری و خدمات آنلاین به عنوان اولین پاسخ دهندگان عمل می‌کنند؛ بنابراین باید مطمئن باشند که در صورت بیماری می‌توانند به پزشک مراجعه کنند و در صورت نیاز به ماندن در خانه، مواد غذایی آنان تامین می‌شود. وقتی از کارگران حمایت شود می‌توانیم امیدوار باشیم از کل جامعه حمایت می‌شود.