کرونا و ۶ خطا

دکتر روزبه کردونی در این یاداشت نوشته است:  

« در مواجه با کرونا مدل های همیشگی مواجه با بحران ها و مسائل از سوی کارگزاران حکومتی ، مردم ، روشنفکران و فعالین سیاسی و اصرار بر تدوام رفتارهای مبتنی بر جامعه شناسی خودمانی هیچ کمکی به کنترل و مهار کرونا نخواهد کرد. برای نمونه تداوم شش رفتار ذیل جز تشدید آثار منفی کرونا و بردن ما به ترکستان اثری نخواهند داشت: 

۱- کارگزاران حکومتی تصمیمات متناقض بگیرند. ( مانند تخصیص سهمیه بنزین برای سفرهای نوروزی ) 

۲- کارگزاران حکومتی تصمیات خود را به سرعت عوض کنند و هر کدام تحلیل متفاوتی پیرامون کرونا ارائه دهند. 

۳- کارگزاران حکومتی مسایل خود را  از طریق نامه نگاری‌های علنی با یکدیگر بیان ( نه حل ) کنند. 

۴- شهروندان و مردم کرونا را اصلا جدی نگیریم و با رویکرد همه چیزدانی و خود اجتهادگونه ضمن بی توجهی به توصیه های مرتبط ، بویژه اهتمام لازم به سفرهای غیرضروری و دید و بازدیدهای نوروزی داشته باشیم.

۵- روشنفکران با تبعیت از تعریف ادوارد سعید از روشنفکر، در مواجهه با کرونا فقط به طرح پرسش های مشکل آفرین و پیچیده،  نقد حکومت و تجویزهای خودبینانه بسنده کنند. 

۶-کنشگران سیاسی کرونا را فرصتی مناسب برای تسویه حساب سیاسی و بازسازی اعتبار اجتماعی خود تلقی کنند و در این خصوص اقدامات لازم را انجام دهند.

کرونا مساله‌ای نابسامان ، منحصر به فرد و ناشناخته با پایانی غیر معین است. برای مقابله با آن هیچ تجویزی وجود ندارد . باید بر آن متمرکز شویم ، تغییر رفتار بدهیم و رفتارهای مبتنی بر جامعه شناسی خودمانی ( از جنس شش مورد بالا )  را کنار بگذاریم.

کرونا مساله همه ماست ، مساله ای که تاکنون با مشابه آن مواجه نبوده ایم. کرونا در ادبیات سیاست گذاری از همان جنس مسائلی است که "هورن" آنرا آشفتگی ذهنی ( social mass ) "آکوف" آنرا واقعیت بدون ساختار  (unstructured reality ) و "هورست ریتل" و "ملوین وبر" آن را بدخیم  (wicked ) خوانده اند. این نوع مسائل فرمولاسیون مشخصی و نقطه پایانی ندارند و مدام در حال تغییر و تحول هستند. 

در مواجه با کرونا نمی‌توان با فرافکنی ، دیگران را مقصر دانستن، گله، انتقاد ، شکایت و خود قربانی بینی مواجه شد. کرونا مساله‌ای است که تاکنون با آن مواجه نبوده‌ایم و در مواجهه با آن هیچ راهی نداریم جز اینکه رفتار خود را تغییر دهیم.»