پس از شیع کرونا در ایران در پنجم اسفند ماه، علی‌اکبر ولایتی، رییس این بیمارستان در جلسه خبری برگزار شده در محل بیمارستان شمار بیماران مشکوک به کرونا در این بیمارستان را ۱۰۴ نفر اعلام کرد و همچنین از مبتلا شدن دو تن از اعضای کادر پزشکی این بیمارستان به کرونا خبر داد.
مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانی سل و بیماریهای ریوی دکتر مسیح دانشوری در سال ۱۳۲۰ هجری قمری به همت میرزا علی‌اصغرخان امین‌السلطان در شمالی‌ترین نقطه تهران آن‌سال (شاه آباد سابق و دارآباد کنونی) و به توصیه پزشکان فرانسوی مظفرالدین‌شاه که در آن دوران به سل ریوی مبتلا شده بود، تأسیس شد.
مظفر الدین شاه از بدو تولد جسم ضعیف و رنجوری داشت و همیشه در بستر بیماری بود با این حال در 9 سالگی به ولیعهدی شاه منصوب شد که البته برخی اسناد تاریخی، سن شروع ولیعهدی او را 5 سالگی اعلام کردند.
به دلیل کسالت همیشگی ولیعهد با توصیه پزشکان مقرر شد که وی در مکانی خوش آب و هوا ساکن شود از این رو روستای دارآباد در شمال تهران برای وی انتخاب گردید و در آن زمان(سال 1273) زمین وسیعی به بزرگی به مساحت حدود 26 هکتار برای وی خریداری و ملکی برای اقامت وی و خدمه ساخته شد.
پس از فوت مظفرالدین شاه کاخ وی در دارآباد تهران برای بیماران سل زده در اختیار وزارت بهداشت قرار گرفت و به آسایشگاهی برای بیماران تبدیل شد.
در سال 1311 یک پزشک به نام مسیح دانشوری؛ تصمیم به تغییر کاربری عمارت مظفرالدین شاه در دارآباد تهران گرفت که آن را به بیمارستان مجهزی تبدیل کند.
دکتر مسیح دانشوری، اولین پزشک ایرانی بود که تخصص‌اش را در بیماریهای ریه و تنفسی گرفت. پدر مسیح دانشوری «سیدعلی دانشوری» از اهالی نیشابور بود و پزشکی معروف و حاذق در منطقه خراسان بود که «حافظ الصحه مجدالحکماء» مشهور بود. پدر بزرگش «سید اسماعیل محض‌اله» از علمای معروف نیشابور بود.
تولد «مسیح دانشوری» در سال 1278 ذکر شده است و روایت شده روزی در یک مجلس خانوادگی، مجدالحکماء تفالی به دیوان حافظ می زند به این نیت که آیا بچه دختر است یا پسر. این شعر می‌آید: "مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید" به این دلیل مجدالحکماء می‌گوید که نوزاد پسر خواهد بود و اسم وی را مسیح می‌گذارند.
سه سال بعد از تولد مسیح، خانواده وی از نیشابور به ترشیز (نام قبلی کاشمر) می‌روند و در آنجـا سکونت می‌کنـند. مسیــح تا کــلاس 6 دبستان در ترشیز تحصیل می‌کند و بعد پدرش وی را برای ادامه تحصیل به مشهد می‌فرستد. بعد از دو سال تحصیل در مشهد، مسیح دانشوری به پیشنهاد و کمک مالی والی مشهد برای ادامه تحصیل در فضای مناسب تر به تهران فرستاده می‌شود و در مدرسه «سن لوئی» تحصیلات خود را تا 17 سالگی دراین مدرسه ادامه می دهد. (در آن زمان در تهران فرانسوی‌ها به کمک مبلغین مذهبی خود دو مدرسه «سن لوئی» « ژاندارک» را در تهران دایر کرده و اداره می کردند).
از آن‌جایی که به خاطر همراهی مسیح دانشوری با پدرش به پزشکی علاقه‌مند شده بود در سال ۱۳۰۲ برای ادامه تحصیل در این رشته به فرانسه رفت و در نهایت با تخصص بیماریهای ریوی و سل به ایران بازگشت. در آن زمان سل یکی از شایع‌ترین بیماریهای ایران بود.
مسیح دانشوری در سال 1310 شمسی مدرسه پرستاری ویژه‌ای را در محل عمارت مظفر الدین شاه در دارآباد راه‌اندازی کرد که در نهایت با کمک های مالی مسئولین و خاندان شاهی تبدیل به بیمارستان شد.
این بیمارستان در تاریخ ۲۴ مرداد ۱۳۱۶ رسما با عنوان آسایشگاه شاه‌آباد افتتاح شد. دکتر مسیح دانشوری در مراسم بازگشایی آن در نطقی از اهمیت ساخت این بیمارستان گفت.
پس از افتتاح آسایشگاه سل شاه آباد(دارآباد)، دکتر مسیح دانشوری به معالجه و درمان بیماران مبتلا به سل پرداخت.
دکتر مسیح دانشوری در سال ۱۳۴۷ در تهران درگذشت و بیمارستان مسیح دانشوری فعلی پس از انقلاب زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی قرار گرفت.
در سال 1371دکتر ولایتی با همراهی چند تن از اساتید پزشکی مرکز تحقیقات سل و بیماریهای ریوی که در محوطه این مرکز پزشکی قرار دارد را تاسیس کردند.
در سال 1377 با ادغام مرکز تحقیقات سل و بیماریهای ریوی با بیمارستان دکتر مسیح دانشوری، "مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانی سل و بیماریهای ریوی را به یاد بینانگذار آن بیمارستان دکتر مسیح دانشوری نامیده شد.
در سال 1386 نیز با حضور ولایتی رئیس بیمارستان و رئیس مجلس وقت(حداد عادل) پژوهشکده تخصصی سل و بیماریهای ریوی در این بیمارستان راه‌اندازی شد.
اکنون بیمارستان مسیح دانشوری به دلیل تخصصش در حوزه بیماری های ریوی، بیمارستان جنرال یا اصلی بستری کردن بیماران مبتلا به ویروس کرونا می باشد.
دیدگاه تان را بنویسید