۵۵آنلاین :
تابلوی زرد جلوی در غربی پارک هنوز توی ذوق می‌زند که ورود حیوانات و دوچرخه را به فضای داخلی پارک ممنوع کرده اما از دوازدهم خرداد که محسن پورسیدآقایی -معاون حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری تهران - آمد و پیست دوچرخه‌سواری را افتتاح کرد، چند قدم آن طرف‌تر از همین تابلوی چرک گرفته، پیست سبز پررنگی، در دو طرف خیابان اصلی پارک خودنمایی می‌کند. ساعت نزدیک ٧بعدازظهر است و تک و توک، صدای دوچرخه‌ای از دور می‌آید: «این خط‌ها را چند وقتی است که کشیده‌اند اما افتتاح رسمی‌اش حدود دو هفته پیش بود که معاون حمل‌ونقل ترافیک هم آمد. آن روز من و دوستانم بودیم و تیم‌های دوچرخه‌سواری زنان.» عاطفه قبلا هم برای دوچرخه‌سواری به پارک لاله آمده بود اما هر بار نگهبان جلویش را می‌گرفت. مسیر دوچرخه‌سواری ٣٥ هکتاری لاله کوتاه است. دوچرخه‌سوار، چند بار پدال را بالا و پایین کند به انتهای مسیر می‌رسد و دوباره باید پا بزند تا مسیر سربالایی را طی کند. مسیری که روزهای تعطیل آن‌قدر شلوغ می‌شود که جا برای آدم‌های پیاده هم کم می‌آید چه برسد به دوچرخه‌سوارها. افشین، دوچرخه‌اش را چند سالی می‌شود خریده، درست از همان زمانی که خانه دوچرخه نزدیک دانشگاهش در امیرآباد، تعطیل شد: «حمل‌ونقل من با دوچرخه است، دانشگاه و محل کار و خانه را با دوچرخه می‌روم و می‌آیم، قبلا در مسیرم خانه دوچرخه بود اما تعطیل شد، حالا در همین منطقه، یک خانه دوچرخه سربلوار است و یکی هم انتهای بلوار کشاورز.» با این‌که افشین می‌گوید در دو طرف بلوار کشاورز، خانه دوچرخه مستقر شده اما بعدازظهر روز تعطیل، هر دو خانه دوچرخه تعطیل است. در سامانه حمل‌ونقل همگانی شهر تهران هم آدرس ١٥٣ خانه دوچرخه آمده اما خیلی از آنها یا در بسیاری از اوقات تعطیل است یا خانه دوچرخه به‌طور کلی، منحل شده. همه اینها درحالی است که گفته می‌شود در مناطق ٢٢گانه، ٢٠پیست دوچرخه‌سواری در بوستان‌های تهران وجود دارد. «افشین» چند باری پیست دوچرخه‌سواری پارک لاله را دور می‌زند. مسیر کوتاه است و زود تمام می‌شود: «باید حمل‌ونقل عمومی با دوچرخه باشد، نه این‌که فقط داخل پارک آن هم برای دو مسیر کوتاه دوچرخه‌سواری کرد. البته بیشتر کسانی که اینجا می‌آیند، برای تفریح است.» افشین می‌گوید در همان محدوده دو مسیر در خیابان برای دوچرخه‌سواری ایجاد شده، یکی میدان ولیعصر به هفت تیر است و یکی هم بلوار کشاورز. البته او که ساکن شرق تهران است این را هم اضافه می‌کند که سمت نارمک هم مسیر دیگری برای دوچرخه‌سواری کشیده شده است. عاطفه دور چهارم را هم تمام می‌کند و می‌رسد به دور پنجم: «یک مدتی همین خانه‌های دوچرخه به زنان دوچرخه نمی‌داد، مثل این‌که دستوری در این زمینه داده بودند، قبلا که رایگان بود، یک‌بار هم خودم گرفتم مشکلی نداشت. اما بعد از مدتی حتی با کارت ملی هم دوچرخه نمی‌دادند.» حالا هم عاطفه و دوستانش نگران هستند که مثل سال‌های قبل، این طرح‌ها موقتی باشند و یک روز بیایند و بگویند که دیگر نمی‌شود در این مسیرها دوچرخه‌سواری کرد. پیست دوچرخه‌سواری روزهای تعطیل هم از دوچرخه‌سواران خالی است، شاید در دو مسیر دو سه نفر بیشتر نباشند که مدام دور می‌زنند، می‌روند و می‌آیند. عاطفه می‌گوید که هنوز این پیست، شناخته نشده و خیلی‌ها نمی‌دانند چنین اتفاقی در پارک افتاده. پیست دوچرخه‌سواری پارک لاله بعدازظهر جمعه، جای سوزن انداختن نیست، نه از دوچرخه‌سوار که از عابران پیاده‌ای که برای پیاده‌روی به پارک آمده‌اند. به زحمت می‌شود یکی دو دوچرخه‌سوار را دید که به سختی مسیرشان را از میان جمعیت پیدا می‌کنند. «حمید» یکی از همان‌هاست، مهندسی که چند دقیقه‌ای روی نیمکت خالی می‌نشیند تا نفسی تازه کند: «اینجا که ضلع جنوبی پارک است، اوضاع بهتری نسبت به ضلع شمالی دارد، آن‌جا عصر روزهای تعطیل فرش پهن می‌کنند، اندازه ٩ متر. اصلا نمی‌شود آن طرف‌ها دوچرخه‌سواری کرد.» حمید می‌گوید از چهارسالگی به پارک لاله رفت‌وآمد می‌کرده و حالا در سی و چند سالگی مجوز پیدا کرده تا با دوچرخه وارد پارک شود: «قبلا مجازات دوچرخه آوردن با قتل عمد برابری می‌کرد.» و می‌خندد. او می‌داند که مسیر دوچرخه‌سواری کوتاه است اما می‌گوید که بهترین مسیری که می‌شد برای دوچرخه‌سواری تعیین کرد، همین مسیر بود: «اینجا آب و هوای خوبی دارد، پر از درخت است و ترددش بالاست، برای زنان محیط امن‌تری ایجاد می‌کند.» حمید کلاه دوچرخه‌سواری را دستش می‌کند تا آماده رفتن شود: «پارک لاله چند منظوره است، یک خانواده می‌تواند بیاید اینجا، بچه‌ای برود پیست اسکیت، یکی برود والیبال بازی کند، یکی هم می‌تواند دوچرخه‌سواری کند.» او برای دوچرخه‌سواری به پارک‌های دیگر هم رفته، مثل سرخه حصار و چیتگر، اما می‌گوید که محیط پارک لاله نسبت به آن پارک‌ها، امن‌تر و خوش آب و هواتر است. در مسیر دوچرخه‌سواری پارک، کودکان بیش از بقیه دیده می‌شوند که به فاصله کمی از پدر یا مادرشان، دوچرخه‌هایشان را می‌رانند و به قول حمید، برای این گروه سنی، این مسیر امن و شاد است. برای دوچرخه‌سواری به کدام پارک‌ها برویم؟ پیست دوچرخه‌سواری بوستان نهج‌البلاغه: برای رسیدن به پیست دوچرخه‌سواری این پارک سه مسیر وجود دارد. راحت‌ترین آن اما، مسیر اتوبان حکیم است. برای رسیدن به این پارک، اتوبان همت را هم می‌توان انتخاب کرد. این پارک درست کنار اتوبان همت بین یادگار امام و بزرگراه اشرفی‌اصفهانی قرار گرفته است. پیست دوچرخه‌سواری این پارک، با طول ٩هزار متر محدوده شمال بزرگراه حکیم تا بزرگراه همت را در برگرفته و از پیست‌های دوچرخه‌سواری استاندارد تهران به شمار می‌رود. پیست مسیر آسفالتی دارد و از فضا و شیب مناسب برای رکاب زدن برخوردار است. بوستان نهج‌البلاغه، هشت تراس پیاده‌روی، پیست دوچرخه‌سواری، فضای ورزش همگانی و سه زمین بازی برای کودکان دارد. این بوستان پارکینگ ٧٥٠ واحدی هم دارد. پیست دوچرخه‌سواری بوستان چیتگر: پیست دوچرخه‌سواری چیتگر مخصوص دوچرخه‌سواران کوهستان حرفه‌ای ساخته شده، ٣٠ کیلومتر، مسیر دوچرخه‌سواری پارک است. ایجاد حفاظ و توری‌های فلزی در طول مسیر، شبکه روشنایی معابر، نصب نشانگر مسافت طی شده و مسافت مانده، تابلوهای علایم ایمنی و هشداردهنده و یک طرفه کردن مسیر حرکت ازجمله ویژگی‌های پیست دوچرخه‌سواری در پارک جنگلی چیتگر است. دوچرخه‌سواری از صبح ساعت ٨:٣٠ تا ١١ شب در پیست‌ها امکان‌پذیر است. همچنین غرفه‌های اجاره دوچرخه در این ساعت‌ها آماده ارایه دوچرخه هستند. البته اجاره دوچرخه‌ها برای اردوها با تخفیف محاسبه می‌شود. این پارک نزدیک به ٩٥٠ هکتار مساحت و بیش از ٧٠٠ هکتار پوشش درختی دارد. این بوستان از شمال به زمین‌های چیتگر، از جنوب به آزادراه تهران - کرج از غرب به آزادشهر و پیکان‌شهر و از شرق به منطقه خرگوش‌دره محدود می‌شود. پیست دوچرخه‌سواری پارک سرخه‌حصار: پیست دوچرخه‌سواری این بوستان بیش از هشت کیلومتر طول دارد که در امتداد این بوستان است. این بوستان در مسیر تهرانپارس قرار گرفته و اگر از در سوم شرقی پارک وارد شوید، به پیست دوچرخه‌سواری می‌رسید. تمام جاده‌های این پیست دوچرخه‌سواری آسفالت بوده و از فضا و شیب مناسبی برای رکاب زدن برخوردار است. از نکات مثبت این پیست، وجود پیست دوچرخه‌سواری مخصوص کودکان است. پیست دوچرخه‌سواری بوستان ولایت: بوستان ولایت، یکی از بزرگترین پیست‌های دوچرخه‌سواری تهران را دارد که به‌عنوان یک رینگ بزرگ ورزشی در دور تا دور ولایت کشیده شده و مساحت آن به بالای ٦ کیلومتر می‌رسد. این بوستان دو خانه دوچرخه دارد که هر خانه ١٠٠ دوچرخه، سه چرخه و چهارچرخه دارد. این بوستان با مساحت یک‌میلیون و ٧٦هزار و ٨٨٥ مترمربع در سال ٩٠ تأسیس شد. این بوستان همچنین فضایی به اندازه ٣٢ هکتار تحت عنوان شهر ورزش دارد که در آن ورزش‌های هوایی، صخره‌نوردی مصنوعی، بانجی جامپینگ، اسب‌سواری، موتورسواری صحرایی، زمین‌های روباز تنیس، والیبال و بسکتبال و بدمینتون انجام می‌شود. مجموعه شهربانو هم در این بوستان قرار گرفته؛ مجموعه‌ای با کلاس‌های آموزشی،آتلیه‌های هنری، سالن اجتماعات و سالن ورزشی و استخر و ... ویژه بانوان. برای رسیدن به این بوستان باید اتوبان شهید نواب را تا انتها رفت، بوستان در ابتدای اتوبان شهید تندگویان قرار گرفته است. دسترسی به مجموعه شهر بانو هم از طریق اتوبان شهید چراغی، نرسیده به اتوبان نواب است. مجموعه شهربانو در ضلع شمالی این بوستان قرار گرفته است.
منبع : شهروند
دیدگاه تان را بنویسید