تجربه ایران درودی از ۲۰ سال همزیستی با سرطان

۵۵آنلاین :

به گزارش «ایسنا» هشتاد و سومین سالروز تولد بانوی نقاشی ایران، ایران درودی به درخواست این هنرمند با هدف حمایت از بیماران مبتلا به سرطان با حضور جمعی از هنرمندان در سرای موسسه خیریه بهنام دهش‌پور برگزار شد. درودی با اشاره به بیماری سرطان خود که از ۲۰ سال پیش به آن مبتلا شده از آن به‌عنوان معجزه زندگی‌ و نقطه عطفی در خلق آثار مهم هنری خود یاد کرد و ادامه داد: هیچ گاه سرطان را جدی نگرفتم. سرطان معجزه زندگی من بود. معجزه‌ای که به من زنده بودن را یادآوری کرده و هر ثانیه از زندگی‌ام را لبریز از عشق کرده است. هر اثری که می‌کشم من را به حالت عرفانی می‌برد و نقاشی‌هایم به‌گونه‌ای ترجمان و تصویر دنیای ذهنیات من هستند. این چیزی است که من را بعد از ۲۳ بار جراحی سرپا نگه داشته است. این هنرمند در سخنان خود به تاریخ کهن ایران زمین و فرهنگ غنی هزار ساله این سرزمین اشاره کرد و گفت: من خاکم، از خاکم و از خاک ایرانم، زاده خراسانم و جرات و جسارت خود را از همین خراسان به ارث برده‌ام؛ از سرزمین فردوسی بزرگ که جد من است. روی سنگ قبر من چیز زیادی ننویسید، فقط یک کلمه بنویسید: ایران. درودی در ادامه با اشاره به بخشی از غزل معروف مولانا «ما ز بالاییم و بالا می‌رویم، ما ز دریاییم و دریا می‌رویم»، درباره شاعران بزرگ ایران بیان کرد: استاد بزرگ زندگی من، حضرت مولانا بوده است. ما ایرانیان چقدر خوشبختیم که مولانا را داریم و به زبان مادری خود از اشعار گران‌قدر و باشکوه او لذت می‌بریم. چقدر خوشبختیم که فردوسی را داریم. چقدر خوشبختیم که ایران عزیز را داریم. مولانا «ما ز بالاییم و بالا می‌رویم» را بیهوده نگفته و اگر به این اعتقاد داشته باشیم، دیگر کدام غم اجازه دارد در وجود ما رخنه کند؟