۵۵آنلاین :
منطقه‌ای که مستعد بیشترین حوادث طبیعی است، حالا با واقعیت سخت بحران آب‌وهوایی روبه‌رو شده است. دودهای سمی شهرهای آسیایی را پوشانده، صدها نفر به خاطر سیل و رانش زمین جان خود را از دست داده‌اند، طوفان و گردبادها شهرهای ساحلی را درهم شکسته‌اند و آتش‌سوزی، خشکسالی و موج گرمای مرگبار به شهرهایی رسیده که تقریبا هیچ آبی برایشان باقی نمانده است. با این حال دانشمندان می‌گویند که بحران آب‌وهوایی شرایط بدتری را رقم خواهد زد و اثرات بسیار ویرانگری را در منطقه آسیا-پاسیفیک (کشورهای اطراف اقیانوس آرام) خواهد داشت. یکی از گزارش‌های کمیسیون اقتصادی و اجتماعی آسیا و اقیانوس آرام در سازمان ملل در گزارشی که در ماه آگوست منتشر شد، اعلام کرده که «توالی بی‌امان بلایای طبیعی طی دو سال گذشته فراتر از آن چیزی بود که قبلا تجربه کرده بودیم یا پیش‌بینی‌پذیر بود.» در ادامه این گزارش آمده است: «اینها نشانه آن است که ما در حال روبه‌روشدن با واقعیت جدیدی از آب‌وهوا هستیم.» به گزارش سی.ان.ان، در سال ٢٠١٩ میلادی که در حال به پایان رسیدن است، سمینارها، سخنرانی‌ها و جلسات متعددی برای بحران آب‌وهوایی برگزار شد. با این حال هنوز اقدام قابل توجهی برای مقابله با این بحران صورت نگرفته است و می‌بینیم در حالی که این نیاز در کشورهای توسعه‌یافته برای اقدامی ضروری، احساس می‌شود، میلیون‌ها نفر در آسیا در حال تجربه اثرات مخرب این تغییرات آب‌وهوایی هستند. آنهایی که در خط مقدم مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی هستند، می‌گویند که باید سخنان‌شان را به زبانی قابل فهم برای جهان تبدیل کنند؛ خصوصا حالا که جهان وارد دهه‌ای جدید می‌شود.
آسیا متحمل بیشترین آسیب تغییرات آب‌وهوایی می‌شود منطقه آسیا-پاسیفیک در حالی ٦٠درصد جمعیت جهان را در خود جای داده است که آسیب‌پذیرترین منطقه در مقابل بحران آب‌وهوایی است. مشکل اصلی این است که شهرسازی در بسیاری از کشورهای آسیایی به‌سرعت پیش می‌رود، در حالی که توسعه زیرساخت‌ها به همان اندازه سریع نیست. انفجار جمعیتی و مهاجرت زیاد مردم به شهرها برای کار و زندگی نیز منابع آب و غذا را تحت تأثیر قرار می‌دهد.بسیاری از شهرهای بزرگ آسیا ازجمله مومبای، شانگهای، بانکوک، هوچی‌مین و جاکارتا مناطقی ساحلی با ارتفاع کم هستند و همین مسأله باعث می‌شود که آنها در مقابل افزایش سطح دریا و بحران‌های آب‌وهوایی بسیار آسیب‌پذیر شوند. با اینکه چین و هند در حال حرکت به سمت انرژی پاک هستند، رشد سریع کشورهای آسیایی، صنعتی‌شدن و استفاده از سوخت‌های فسیلی همگی باعث افزایش سطح دی‌اکسیدکربن می‌شوند؛ با رشد و افزایش ثروت، درخواست و تقاضا در بازار هم افزایش می‌یابد و همین مسأله باعث حرکت سریع‌تر به سمت تولید گازهای گلخانه‌ای برای تولید صنایع می‌شود. در حالی که کشورها یا شهرهای ثروتمندتر مثل هنگ‌کنگ تا حد زیادی می‌توانند با این بحران مقابله کنند، در سوی دیگر این بحران، مردمی در شهرهای فقیر زندگی می‌کنند که به لحاظ زیست‌محیطی در بدترین شرایط قرار دارند و حوادث و بلایای طبیعی تأثیرات فاجعه‌باری را بر روی زندگی، تولید مواد غذایی، منابع آب، اقتصاد و زیرساخت‌های آنها می‌گذارد. دبیر کل سازمان هواشناسی «پتری سالاس» در بیانیه‌ای گفته است: «اگر نتوانیم اقدام سریعی برای مقابله با این بحران انجام دهیم، آنگاه تا پایان این قرن افزایش دمای ٣ درجه‌ای خواهیم داشت که تأثیرات بسیار ویرانگرتری بر روی زندگی آدمیان خواهد گذاشت. ما حتی به اهدافی که در توافق‌نامه پاریس تعیین کرده بودیم، نزدیک هم نشدیم.» «کوپر‌هالو» مدیر بخش تغییرات آب‌وهوایی در دبیرخانه محیط زیست منطقه پاسیفیک می‌گوید: «سرعت افزایش سطح دریاها، بیشتر شده است و باز هم بیشتر می‌شود. ما در حال تجربه‌کردن شرایطی هستیم که انتظار داشتیم در ٢٠ سال آینده تجربه کنیم؛ اما حالا این اتفاق‌ها در حال رخ‌دادن است.» حدود ٢,٤میلیارد نفر - تقریبا نیمی از جمعیت آسیا- در مناطقی زندگی می‌کنند که نسبت به اتفاقات شدید آب‌وهوایی آسیب‌پذیر هستند. در سال جاری سیل و رانش زمین که به واسطه باران‌های شدید و طولانی‌مدت ایجاد شد، سراسر هند، نپال، پاکستان و بنگلادش را دربرگرفت و باعث مرگ صدها نفر در هر یک از این کشورها شد. در سال ٢٠١٩، چین، ویتنام، ژاپن، هند، بنگلادش، کره جنوبی، تایلند، سریلانکا و فیلیپین همگی درگیر توفان‌ها و گردبادهای حاره‌ای شدند که باعث مرگ ده‌ها نفر و جابه‌جایی و مهاجرت صدها‌هزار نفر و خسارت میلیون‌ها دلاری شد. با ادامه این وضعیت، به نظر می‌رسد که بحران آب‌وهوایی توفان‌های سهمگین‌تر، بارش‌ها و بادهای شدیدتری را ایجاد کند. علاوه بر افزایش شدت حوادث طبیعی، تکرار این حوادث آب‌وهوایی هم بسیار بیشتر شده است. به گزارش سازمان هواشناسی جهانی، از میان ١٠ بحران طبیعی ایجادشده از سال ١٩٧٠ تا ٢٠١٩ که باعث ضررهای شدید اقتصادی شده است، هفت مورد توفان‌های حاره‌ای بوده است.آسیب‌های اقتصادی در کشورهای فقیر و در حال توسعه بسیار بیشتر از کشورهای توسعه‌یافته است. در سال ٢٠١٥، توفان «پام» باعث شد که معادل ٦٤درصد از تولید ناخالص داخلی جزیره «واناتو» در اقیانوس آرام آسیب اقتصادی ببیند. جهان اکنون ١,١ درجه گرم‌تر از زمانی است که انقلاب صنعتی آغاز شد و تحت سناریوهای فعلی، در یک دهه آینده، دی‌اکسید کربن باید سالانه ٧.٦درصد کاهش یابد. این در حالی است که میزان انتشار دی‌اکسید کربن نه تنها کاهش نمی‌یابد، بلکه در حال افزایش است. آسیا اما این یک دهه فرصت را هم ندارد. دیگر هیچ فرصتی برای انجام اقدامات سریع و تأثیرگذار آنها باقی نمانده است. کشورها باید از این خواب بیدار شوند و برای نجات خود تلاش کنند.
منبع : روزنامه شهروند
دیدگاه تان را بنویسید