زنان

۵۵آنلاین :

زنان بخش بزرگ و مهمی از جامعه را تشکیل میدهند. آسیب های مربوط به زنان روز به روز بیشتر میشود و مطالبات گسترده تری با توجه به مقتضیات زمان برای آنان مطرح میشود.

نهاد خانواده در هر کشور از مهم ترین بنیانها ی اجتماعی محسوب میشود و غالبا در جوامع گوناگون زنان در مرکزیت این نهاد مهم و مقدس هستند.

عدم توجه به مشکلات و دغدغه های زنان گاه به معنای بی اهمیت شمردن نهاد خانواده است.

خانم بن سعدون در کتاب خود حقوق زن از آغاز تا امروز مینویسد:

در صورت فقدان حقوق زن و یا کاهش آن اپوزیسیون فقط شامل بخشی از مردم میشود و بقیه ی مردم قانونا وجود ندارند و نظام حاکم با سهولت بیشتری تثبیت میشود.

زنان غربی دیر زمانیست که متوجه این مسئله شده اند و به دنبال احقاق حقوق فراموش شده ی خود رفتند و تا محقق شدن مطالباتشان ولو در حد نوشتن صرف آن در کتب قانون از پای ننشستند.

اتحادیه ها جنبش ها میتینگ ها و اعتراضات گسترده شکل گرفتند برای دستیابی به این مهم. زنان برای تک تک حقوقی که گمان میبردند در جامعه ی غربی از آنان سلب شده از طرق گوناگون گاه مسالمت آمیز و گاه خشونت آمیز اقدام میکردند.

بعنوان مثال زنانی که در بریتانیا خواستار حق رای بودند به فعالیت ها ی خشونت آمیز متوسل شدند و نهایتا در سال 1918 تحت شرایطی دارای حق رای شدند.

و یا زنان در کانادا پس از ده ها سال مبارزه در سال 1919 حق عضویت در پارلمان را به دست آوردند.

نمونه هایی از این دست بسیار است و مطالعه ی جنش های حقوق زن و تاریخچه ی فمینیسم اطلاعات سودمندی در اختیار خوانندگان و علاقه مندان قرار میدهد.

موارد مذکور نمونه هایی کوچک از اقداماتیست بزرگ که در جامعه ی آن زمان به دنبال احساس نیاز زنان به حقوقی مساوی با مردان از متن جامعه برخاست. پس از این اقدامات بود که زنان اروپایی شهامت پیگیری مطالبات وسیع تر و گسترده تری را پیدا کردند.

در جامعه ی ایرانی اما این مبارزات هیچگاه تابع نظم خاصی نبوده و گه گاه مطابق با هیجانات و اقتضائات زمان حرکاتی محدود و بی ثمر صورت گرفته. چنین به نظر میرسد زنان ایرانی راه درست مبارزه برای احقاق حقوق خود را نمیدانند و همواره منتظر سیاستگذاری ها و تصمیم گیری های مردان برای معضلات و مشکلات خود هستند تنها پس از طی این مرحله است که آنان حمایت و یا اعتراض خود را نسبت به سیاستگذاری های مردانه اعلام میدارند.

به نظر میرسد جامعه ی مدنی بالاخص جامعه ی زنان در ایران چندان قوی و مطالبه گر عمل نمیکند لذا به نظر نگارنده چنانچه زنان خواهان رسیدن به حقوق خود هستند(از حقوق ساده و ابتدایی مثل حق به ورزشگاه رفتن تا مسائل مهم تر و بنیادی تر مثل ریاست جمهوری زنان و تصدی پست های کلیدی)این اقدامات باید از طریق یک نهاد بالا دستی مقتدر صورت گیرد.

در ایران نهادی تحت عنوان معاونت امور زنان و خانواده متولی امور مربوط به زنان است اما این نهاد در کشور ما بیشتر یک نهاد تشریفاتی است که گویا برای زنان هم چندان جدی نیست. در توضیح مطلب باید اضافه کنیم که این نهاد در مقابل مجلس نمایندگان مردم هم موظف به پاسخگویی و توضیح اقدامات صورت گرفته نمیباشد فلذا مطالبات بخش بزرگی از جامعه عملا بدون پاسخ باقی میماند.

چنانچه در ایران وزارت خانه ای جهت رسیدگی به امور زنان و خانواده اختصاص یابد و تصمیم گیری ها و اتخاذ سیاست ها در مورد دغدغه ها و مشکلات و آسیب ها ی مربوط به زنان و پیگیری صریح و بی واسطه مطالبات شغلی سیاسی فرهنگی بهداشتی اجتماعی و... متمرگز در این نهاد باشد مسائل مربوط به زنان با سرعت بیشتری قابل حل و فصل خواهد بود

البته ناگفته نماند که نقش جامعه ی زنان در این میان نقشی مهم و بسزاست چرا که آنان بایستی مطالبه گر اصلی ایجاد چنین نهادی عمل گرا و پاسخگوی برابر مجلس و مردم باشند.

در آینده به شرط حیات ویژگی های نهاد مذکور و متصدی آن هم چنین نقش زن در خانواده و دلایل کنار هم قرار گرفتن وزارت امور زنان و خانواده و مطالبات جدی زنان ایرانی مورد بررسی قرار خواهد گرفت انشالله.

"کوثر محمدی هنجرویی"