مجتبی شکوری | تجاوز
تعرض جنسی به مجتبی شکوری جنجالی شد | افشاگری عجیب و تابوشکنانه‌ی روان‌شناس معروف+ویدئو
تجربه تلخ مجتبی شکوری از آزاری که 31 سال پنهان شد: ترومای کودکی و پنهان کردن آن چه بر سر بدن و هویت ما می‌آورد؟ او از پله‌های روانشناسی فروید گفت، از کودکی که گناهکار نیست، از شرم به عنوان ابزار تربیتی و از قدرتی که در بخشش خود و نجات آن کودک درون است. این روایت، درس بزرگی برای مواجهه با زخم‌های کهنه است.
تجربه تلخ مجتبی شکوری از آزاری که 31 سال پنهان شد: ترومای کودکی و پنهان کردن آن چه بر سر بدن و هویت ما می‌آورد؟ او از پله‌های روانشناسی فروید گفت، از کودکی که گناهکار نیست، از شرم به عنوان ابزار تربیتی و از قدرتی که در بخشش خود و نجات آن کودک درون است. این روایت، درس بزرگی برای مواجهه با زخم‌های کهنه است.
تجربه شخصی آقای مجتبی شکوری در مواجهه با سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی که بیش از سه دهه به عنوان یک راز شرم‌آور پنهان نگه داشته شده بود، یک روایت صرفاً فردی نیست، بلکه بازتاب عمیقی از تأثیرات ترومای کودکی و فرهنگ شرم‌سازی بر سلامت روان جامعه است. در این ویدئو، ایشان به شجاعت از لحظه‌ای می‌گویند که تصمیم گرفتند برای رهایی از بار روانی این تجربه، به سراغ "کودک درون" آسیب‌دیده‌شان بروند.
این گفتگو از منظر روانشناسی، به‌ویژه در تأکید بر عدم تقصیر کودک (هرگز تقصیر کودک نیست) و گسست رابطه فرد با بدن خود پس از تروما، اهمیت حیاتی دارد. به نقل از ایشان، مفهوم روانکاوی فرویدمبنی بر تکرار دائمی ترومای حل‌نشده در ناخودآگاه تا زمان مواجهه با آن، به زیبایی تشریح می‌شود. رنج 31 ساله، همان دروغی است که کودک به خود می‌گوید: «من ضعیفم، من آلوده‌ام، من مقصرم»، و زندگی بر اساس این هویت دروغین شکل می‌گیرد.
پیام محوری این تجربه، نه فقط در اعتراف، بلکه در مسیر بخشش خود و نجات کودک درون خلاصه شده است. شکستن سکوت، نه یک ضعف، که نماد والای قدرت و آغاز آرامش عمیق است. این روایت تأکید می‌کند که شجاعت فردی در مواجهه با زخم‌ها، می‌تواند به یک حرکت فرهنگی برای نسل‌ها تبدیل شود تا از شرم به عنوان ابزار تربیتی فاصله گرفته شود و زمینه برای گفتگو و شفای جمعی فراهم آید. این تجربه، دعوت به پذیرش بی قید و شرط و حمایت از قربانیان تروما در هر سنی است.