دیدگاه‌های ماگا در حمایت از فرزندآوری | جمعیت‌شناسی

سیاستمداران ماگا اندیشه‌های مرتبط با فرزندآوری را در ذهن می‌پرورانند. رئیس‌جمهور دونالد ترامپ در ماه فوریه به مقامات دستور داد تا هزینه IVF را کاهش دهند. به نظر می‌رسد کاخ سفید حتی بدون ایلان ماسک (فرزندآور ارشد خود) بر روی بسته بزرگ‌تری از سیاست‌های حامی فرزندآوری کار می‌کند. جی دی ونس، معاون رئیس‌جمهور، به این موضوع علاقه زیادی دارد. آقای ترامپ می‌گوید که از کمک پنج هزاردلاری به والدین جدید حمایت می‌کند. همزمان، مایکل فراژ، رهبر حزب اصلاحات بریتانیا که تفکراتی به سبک ماگا دارد پیشنهاد معافیت مالیاتی و اعطای مزایا را مطرح کرد تا زنان را به فرزندآوری بیشتر تشویق کند.

سیاستمداران از مدت‌ها قبل از پیامدهای مالی پیر شدن جمعیت هراس داشتند، چرا که تعداد کمتری از جوانان مجبور خواهند شد از گروه بزرگی از مستمری‌بگیران حمایت کنند. در مکان‌هایی مانند ژاپن و کره جنوبی که نرخ زادوولد بسیار پایینی دارند دولت‌ها میلیاردها دلار هزینه می‌کنند تا روند کاهشی را معکوس کنند، اما موفقیت زیادی نداشتند. سیاست‌های جدید فرزندآوری راست‌گرایان آن سوی اقیانوس اطلس از این جهت با سیاست‌های قدیمی تفاوت دارد که آنها بیشتر زنان طبقه کارگر را هدف گرفته‌اند. نرخ باروری در میان این زنان بیشترین کاهش را داشته است. شاید این امر اثربخشی سیاست‌ها را بالا ببرد، اما چنین کاری بدون هزینه‌های منطقی یا ایجاد انگیزه امکان‌پذیر نخواهد بود.

تلاش‌های قبلی برای تقویت فرزندآوری یا شکست خورده یا به طرز وحشتناکی پرهزینه بوده‌اند. ویکتور اوربان، نخست‌وزیر مجارستان، برنامه بزرگ حمایت از فرزندآوری را در سال ۲۰۱۱ آغاز کرد و از آن زمان همه چیز از معافیت مالیاتی گرفته تا کمک‌های نقدی و خدمات رایگان مراقبت از کودک را به والدین داده است. این سیاست‌ها سالانه بیش از 5 /5 درصد تولید ناخالص داخلی هزینه دارند که بیش از هر مبلغی است که دولت‌ها بین امسال و سال ۲۰۵۰ برای جلوگیری از پیری جمعیت هزینه خواهند کرد. دولت در ماه فوریه وعده داد که مادران دارای دو فرزند تا پایان عمر از مالیات بر درآمد معاف شوند.

نرخ باروری در مجارستان از 2 /1 نوزاد به ازای هر زن در سال ۲۰۱۱ به 8 /1 نوزاد در سال ۲۰۱۸ افزایش یافت و مجارستان به الگویی برای عوام‌گرایان طرفدار فرزندآوری در دیگر نقاط جهان تبدیل شد. اما این نرخ از سال ۲۰۱۸ به بعد رو به کاهش گذاشت. دلیل این امر آن بود که مادران ترجیح می‌دادند همان تعداد فرزند را زودتر داشته باشند تا سریع‌تر کمک‌های نقدی را دریافت کنند. دیگر کشورها از جمله ژاپن، نروژ و لهستان آزمایش‌های بی‌حاصلی را با معافیت مالیاتی، کمک‌های نقدی، مرخصی مادران، یارانه مراقبت از کودک و حتی ازدواج با کمک دولت انجام داده‌اند. این سیاست‌ها عمدتاً فشارهای مالی را از دوش زنان شاغل دارای فرزند برمی‌دارد و چشم‌انداز ارتقای شغلی آنها را بهبود می‌بخشد، بدون اینکه آنها را به فرزندآوری بیشتر تشویق کند. هم آقای فراژ و هم آقای ونس همانند آقای اوربان سیاست حمایت از فرزندآوری را روشی برای حفظ برتری جمعیت بومی بر جمعیت مهاجرانی می‌دانند که از آنها نفرت دارند. اما آنها حاضر نیستند به اندازه مجارستان هزینه کنند و کمک‌های نقدی آنها بیشتر به سمت والدین فقیر هدایت می‌شود. آقای فراژ سقف مزایا را برمی‌دارد. سقفی که باعث می‌شود والدین دارای بیش از دو فرزند نتوانند مزایای بیشتری دریافت کنند. همچنین او کف معافیت مالیاتی برای درآمد یکی از والدین را بالاتر می‌آورد. کمک‌های نقدی آقای ترامپ هم بیشتر به نفع خانوارهای فقیر عمل می‌کند تا خانوارهای مرفه.

زیربنای تمام سیاست‌ها این فرضیه است که زنان فقیر با احتمال زیاد به انگیزه‌های فرزندآوری پاسخ می‌دهند. نرخ باروری آنان در مقایسه با نرخ باروری زنان شاغل کشش بیشتری دارد. نرخ باروری زنان مسن‌تر دارای تحصیلات دانشگاهی در شش دهه گذشته ثابت بوده است. بیشترین کاهش نرخ باروری در آمریکا و بریتانیا از سال ۱۹۸۰ در میان زنان جوان‌تر و فقیرتر دیده می‌شود که فرزندان کمتری -به‌ویژه از بارداری‌های ناخواسته- به دنیا می‌آورند. میانگین سنی زنان آمریکایی فاقد مدرک دانشگاهی که برای اولین‌بار مادر می‌شدند در ۱۹۹۴، 20 سال بود. امروز حدود دوسوم زنان بدون مدرک دانشگاهی که در دهه ۲۰ زندگی هستند هیچ‌گاه صاحب فرزند نشده‌اند. بنابراین احتمال بیشتری وجود دارد که سیاست‌های آقای ترامپ و آقای فراژ به تولد نوزادان بیشتر بینجامد. در مقابل، رویکرد کشورهایی مانند نروژ که بر مراقبت از کودکان تمرکز دارد بیشتر به نفع مادران شاغل عمل می‌کند.

با این حال غیرمنطقی است که فکر کنیم سیاست‌ها می‌توانند بدون ایجاد هزینه‌های گزاف مسیر جمعیتی یک کشور را تغییر دهند. دولت باید به خانوارهای فقیر کمک کند چون آنها به کمک نیاز دارند، نه به این دلیل که از آنها بخواهد فرزند بیشتری داشته باشند. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد زنان طبقه کارگر آمریکا در حال حاضر فرزند کمتری از آنچه می‌خواهند دارند. همچنین تضمینی وجود ندارد که فرزندآوری بیشتر آنها به خلق جامعه‌ای بهتر منجر شود. دوران کاهش نرخ باروری و حاملگی کمتر دختران نوجوان با زمانی متقارن شد که دختران بیشتری به مدرسه و دانشگاه می‌رفتند و چشم‌انداز بهتری در تمام زمینه‌ها داشتند. اگر سیاست فرزندآوری آنقدر سخاوتمندانه باشد که باعث شود آنها زودتر از ادامه تحصیل منصرف شود برخی از آن دستاوردها از بین می‌رود. در مجموع، بهترین کار آن است که وظیفه برنامه‌ریزی خانواده بر عهده خود آن گذاشته شود.