ژیوار شیخ‌الاسلامی | کانون موسیقی نواحی
ضرورت حمایت از کانون موسیقی نواحی؛ ژیوار شیخ‌الاسلامی: بدون پشتیبانی، دوام ممکن نیست
ژیوار شیخ‌الاسلامی، عضو هیأت‌مدیره موقت کانون موسیقی نواحی ایران، در گفت‌وگویی تفصیلی از اهداف، ضرورت‌ها و چالش‌های این نهاد نوپا گفت؛ نهادی که پس از سال‌ها تلاش بی‌ثمر فعالان این حوزه، سرانجام به همت پیمان بزرگ‌نیا و حمایت حمیدرضا نوربخش شکل گرفت تا بستری باشد برای دیده‌شدن هنرمندان مناطق مختلف ایران. او تأکید دارد بدون حمایت‌های رسانه‌ای، مالی و به‌رسمیت‌شناختن این کانون، راه به جایی نخواهد برد و از مسئولان فرهنگی خواست این نهاد را جدی بگیرند.
او گفت: سال ها طول کشید تا موسیقی نواحی بالاخره تشکل خاص خودش را داشته باشد. از حدود پانزده سال پیش و البته شاید بیشتر، بانو پروین بهمنی همراه با چند تن دیگر در تلاش بودند تا چنین انجمنی را تشکیل دهند ولی فقدان حمایت های مادی و معنوی همواره مانع تحقق این هدف می شد تا اینکه سرانجام با همت و پشتکار جناب پیمان بزرگ نیا و حمایت های جناب حمیدرضا نوربخش این امر مهم و مبارک ممکن و عملی شد. روند کار کانون هم اکنون به مرحله ای رسیده که ضروری است حمایت های لازم رسانه ای و معنوی از آن، از جانب مسوولان فرهنگی و هنری کشور، به عمل بیاید و اهمیت درخور و بایسته به این انجمن و کارکرد و اهدافش داده شود و به رسمیت شناختن انجمن و مهم تر از هرچیز، پشتیبانی مالی و معنوی از آن در دستور کار قرار گیرد. باید توجه داشت بدون حمایت های لازم و کافی مادی و معنوی هیچ توفیقی ممکن نیست و هیچ پیشرفتی هم صورت نمی گیرد و این، واقعیتی آشکار است.»
این خواننده در اشاره به چالش ها می گوید: «شاید بتوان گفت یکی از بزرگ ترین موانع در مسیر پیشبرد اهداف انجمن، نبود اساتید سرشناس و در نتیجه فقدان هم فکری نخبگان و عدم امکان بهره گیری از خرد جمعی صاحب نظران این حوزه بوده، که بدون این هیچ یک از اهداف عالیه کانون تحقق نخواهد یافت. این کانون اساسا به منظور بهتر دیده شدن موسیقی نواحی تشکیل شده و باید تحت حمایت چهره های مطرح صاحب تریبون، بیشتر و بهتر شناخته و معرفی شود تا قدرت بیشتری بگیرد. این حق خواننده و نوازنده موسیقی نواحی است که برای معرفی هنرش، در جلسات مجمع عمومی انجمن شرکت کند و موسیقی منطقه اش را نمایندگی کند و بتواند از طریق نماینده منطقه اش در انجمن، از مشکلات و چالش های فرمالیته موجود اطلاع یابد. خوشبختانه موزیسین های نواحی در مجموع، استقبال بسیار خوبی از تشکیل و فعالیت این کانون به عمل آورده اند؛ چرا که دغدغه همیشه آنها بوده که صدایشان شنیده شود؛ واقعیت این است که سالیان سال به هنر و فعالیت های ایشان کم توجهی شده؛ بنابراین وجود این انجمن می تواند برایشان بسیار حائز اهمیت باشد زیرا سبب می شود در جامعه موسیقی، بیشتر و بهتر، دیده و شنیده شوند.»شیخ الاسلامی به این پرسش که «بخش بزرگی از هنرمندان موسیقی نسبت به عملکرد خانه موسیقی انتقادات جدی دارند. حضور این کانون زیر چتر این نهاد، باعث چالش نمی شود؟» این طور پاسخ می دهد: «به عقیده من خانه موسیقی مکانی امن برای هنرمندان این مرز و بوم است و به هر حال این نهاد نیز به واسطه معضلاتی چون نبود یا کمبود حمایت های مالی و نیز تحت تاثیر آفت خودسانسوری با شرایطی نامطلوب دست وپنجه نرم می کند و در مقام یک مجموعه ناگزیر از تعامل و تقابل با شرایط خوب و بد جامعه و رسانه هاست و برآیند همین شرایط، گهگاه نارضایتی هنرمندان را برمی انگیزد. باید پذیرفت در جامعه ای زندگی می کنیم که از دید برخی اقشار، خود موسیقی جای سوال دارد؛ از این حیث، همین که خانه موسیقی توانسته طی این سال ها دوام بیاورد و به حیات و فعالیتش ادامه دهد، جای شکر دارد. خانه موسیقی یعنی خانه ای امن برای موسیقی اقوام، یعنی مامن تمام موسیقی های ایران زمین. به نظرم تمام سبک های موسیقی ایران باید زیرمجموعه خانه موسیقی باشند و خانه موسیقی حامی همه آنها بشود. از نگاه من، اگر انجمن یا کانون موسیقی نواحی رویکردی متفاوت با تاثیرگذاری بیشتر در پیش گیرد، می تواند استقلالش را به اثبات برساند و ماندگار شود؛ یعنی با فراهم سازی امکان حضور پررنگ فعالان موسیقی نواحی و معرفی و ارایه آثارشان در قالب زیرمجموعه ای از خانه موسیقی، به رسالتش جامه عمل بپوشاند و از عهده مسوولیت سنگینی که بر دوش گرفته، به نیکی برآید. این انجمن از جمله می تواند جشنواره ای سالانه و سراسری مخصوص حضور هنرمندان نواحی نقاط مختلف و ارایه آثارشان برگزار کند و نامی وزین و معین و تاریخی ثابت و مشخص برای آن تعیین و اعلام کند. در این صورت است که کانون یا انجمن موسیقی نواحی نهادی خوشنام و یادگاری ارجمند در سپهر هنر این سرزمین باقی خواهد ماند.»